Zion Kolob Canyon – Bryce.

Donderdag 11 juni 2009

Hicking in Zion Kolob Canyon.

Vanochtend vroeg nog even op internet, checken of de koffer al gevonden is, dus niet. Verder nog even de mail bekijken, en de weblog bijwerken. We hebben vakantie maar nog te weinig tijd.

Zion en Kolob Canyon. Het Nationaal park Zion is een natuurreservaat in het zuidwesten van Utah. Het werd in 1909 een National Monument, en in 1919 een National Park. In 1937 werd het park uitgebreid met Kolob.
In 1847, waren Mormoonse boeren uit Salt Lake de eerste mensen van Europese afkomst in dit gebied om de Virgin River. In 1851, werd het Parowan en Cedar City gebied gekoloniseerd door de Mormonen die de Kolob Canyons voor hout, en voor het laten grazen van runderen, schapen en paarden gebruikten. Mineralen werden gedolven en irrigatie kanalen werden aangelegd voor de bevloeiing van gewassen beneden in de vallei. De naam Zion is afkomstig van de mormonen, een religie (vooral in Utah gevestigd) vergelijkbaar met de volgelingen van Jehova. ‘Zion’ is mormoons voor een plek van rust en veiligheid. Deze naam kreeg het in 1860 van mormoonse pioniers. Ook de naam Kolob (= ster of planeet) komt van die religie, het betekent: een plek dichtbij God. 8000 jaar geleden leefden hier de eerste mensen. 2000 jaar geleden leefden hier ook Anasazi (Basketmakers) tot ongeveer 800 jaar geleden. Later kwamen de Paiutes, een indianenstam, die bleven er tot de mormoonse pioniers hier kwamen.
Zion ligt op de kruising van geografische plateaus, het Colorado Plateau, Great Basin, en de Mojave-woestijn waardoor een gebied met 4 verschillende leefzones is ontstaan, woestijn, oeverbegroeiing, bos, en naaldhoutbos. Het gevolg is dat in het park een een unieke en ongewone verscheidenheid aan planten en dieren voorkomen. Zion is een park met een rijke flora en fauna. Het park heeft 800 soorten planten, 75 soorten zoogdieren waaronder 19 soorten vleermuizen, 271 vogels, 32 reptielen en amfibieën en 8 soorten vis, voorbeelden hiervan zijn herten, hagedissen en bedreigde diersoorten zoals de Peregrine Valk, de Mexicaanse Spotuil, de Southwest Willow Flycatcher en de Slak van Zion. Deze soorten zijn nergens anders op de wereld te vinden. Opmerkelijke grote dieren zijn berg leeuwen, muilezels, herten en Golden Eagles, opnieuw uitgezet zijn de Californië Condors en Bighorn schapen.



In Zion zijn negen geologische formaties bekend waarvan de Navajo Sandstone de bekendste is. Samen vertegenwoordigen deze formaties 150 miljoen jaar.. De formaties in Zion werden aan verschillende invloeden blootgesteld, warme ondiepe soms terugtrekkende zee met als gevolg Kaibab en Moenkopi formaties. Beken, rivieren vijvers en meren met de als resultaat Chinle, Moenave en Kayenta formaties. Daarna uitgestrekte woestijnen met de Navajo en Temple Cap formaties, en daarna het droge near-shore milieu met de Carmel Formation. In deze regio, bekend als de Colorado plateaus, werden de formaties door werking van de aarde langzaam ophoog gedrukt tot meer dan 10.000 voet (3.000 m). Hoog water, natte seizoenen, hevige regenval,smeltwater van sneeuw heeft het merendeel van Zion gevormd. Het gevolg waren overstromingen en deze gebeurtenissen waren verantwoordelijk voor het vervoer van miljoenen tonnen rots, gruis, grint en sediment. Hierdoor is een gebied ontstaan met allemaal ravijnen met steile hellingen, uitgesleten waterstromen en rivieren. Gevolg was kloven en valleien zijn ontstaan en dit proces gaat nog steeds door. Vooral de Virgin River met zijn zijrivieren is hier verantwoordelijk voor.
Als wij Kolob Canyon inrijden zijn ze met de weg bezig. Ze brengen nieuw split aan. Het is een prachtige rit over de Kolob Canyons Road naar het beginpunt vanwaar we een wandeling willen maken langs het riviertje Taylor Creek. Dit riviertje heeft 3 aftakkingen, North Fork, South Fork en de Middel Fork welke wij gaan lopen. Deze gemiddeld zware trail is heen en terug 8,6 kilometer en het eindpunt is Double Arch Alcove.


We moeten afdalen het dal in en dan de Taylor Creek volgen. Schitterend, wat een mooie natuur heel afwisselend, veel wilde bloemen, mooie vlinders, cicaden die heel veel lawaai maken, vogels en hagedissen. Andere lopers treffen we niet dus we genieten van de geluiden en alles om ons heen. Regelmatig moeten we het riviertje oversteken maar er staat maar weinig water dus geen probleem. Onderweg zien we nog een skunk weg scharrelen we vinden het prima. De vallei wordt steeds smaller en de trail eindigt bij Double Arch Alcove. De naam is goed gekozen want er zitten 2 enorme holten boven elkaar met een prachtige echo. Het geheel is zo groot dat je het niet op de foto kan krijgen.



We eten even een appeltje, en hebben achteloos het klokhuis op de grond gegooid. Nog geen 2 tellen later zit een eekhoorn (squirrl) lekker te smullen.

Het is een one way trail dus we moeten dezelfde weg terug. Dat is geen probleem want je ziet het nu uit een andere hoek, en we blijven ons verbazen. Andere lopers komen wij nu tegen en sommige valt het zeker tegen omdat ze vragen hoe ver het nog lopen is. De trail is onvlak, beetje klimmen en dalen en regelmatig het riviertje oversteken. Best wel te doen voor mensen die regelmatig lopen. Vooral in de omgeving van het water is veel leven, bloemen, insecten, reptielen etc. De natuur is zeer gevarieerd en overweldigend. Sommige planten vind je ook in ons land, andere ken ik niet maar lijken wel op soorten die wij ook hebben. Leuk om te zien.





Vervolgens verder met de camper en halverwege moeten we stoppen. Er staat een wegwerker op de weg met een stop bord. Dan komt er een auto waar we achter aan moeten rijden, achterop staat FOLLOW ME. We rijden door naar het eindpunt Kolob Canyons Vieuwpont vanwaar we een prachtig uitzicht hebben over de vallei Fingers Canyons.


Klaas is verderop foto’s aan het maken en ik staar naar het fantastische uitzicht, en lees de informatieborden. Het bord geeft uitleg over de bergen, Paria en Beatty Point, Horse Ranch (2659m) en Timber Top Mountain (2455m), Nagunt Mesa en de 2132m hoge Shuntaive Buute, waar wij op uitzien.



‘k Vang een gesprek op van een paar Amerikanen. De een vertelt zeer joviaal (volgens mij zijn ze allemaal zeer joviaal) aan de ander dat hij een escapie is. Wat is dat?
Een Amerikaan die op de vlucht is voor belastingen, Hoe? Door eigendommen, zoals huis te verkopen, een giga-camper aan te schaffen en constant on the road te zijn. En hij was er nog trots op ook! Shame on you!
Wat gegeten en weer achter de Folow Me-auto naar de uitgang van het park.

Over de Interstate 15 naar Cedar City waar we inkopen gaan doen bij een Wal Mart. Spullen aangeschaft die we kwijtgeraakt zijn. De winkel is enorm, ze hebben alles en dan van alles ook nog wel 10 tot 25 verschillen soorten. Je weet niet waar je moet zoeken en winkelen kost dan ook veel tijd. Nog even tanken en dan over highway 14 en 12 naar Bryce National Park. Net buiten Cedar City zal Nanda het stuur van mij overnemen. Zet de camper aan de kant als er ook een auto achter ons stopt. Zelf stap ik voor de camper langs en als ik aan de passagierskant in wil stappen zie ik een motoragent achter de geparkeerde auto staan. Nanda stapt uit maar de agent maakt onvriendelijk duidelijk dat ze gelukkig ons niet moet hebben. Dus snel wegwezen.

Op weg naar Bryce. De weg is niet geweldig en de keukenlaatjes vliegen open en het keukengerij rammelt door de camper. Verder is het een prachtige tocht en zien we veel. Het gaat vrij steil omhoog dus is Klaas weer de klos als chauffeur. Op een bepaald punt, Zion Overlook, stoppen we even om van het uitzicht te genieten. Een uitzicht over Zion en het bord geeft informatie over de bergen en valleien die we kunnen zien. Het landschap verandert voordurend. Nu rijden we weer over een soort hoogvlakte, er staan weinig bomen en op sommige plekken ligt zelfs nog een beetje sneeuw.


We passeren Navajo Lake en besluiten even te pauzeren. Dit meer, is in het verre verleden, door vulkaan uitbarstingen ontstaan. Lava heeft de vallei afgesloten waardoor later het hemelwater niet meer weg kon en er zich een meer gevormd heeft. Het water loopt langzaam weg door ondergrondse holtes. Als het water echter te hoog staat stroomt het op bepaalde plekken over waardoor cascades en watervallen ontstaan. Deze cascades stromen naar de Duck Creek en deze komt weer uit in de Virgin River. Dit meer wordt nu gebruikt voor recreatie, sportvissers en als buffervoorraad. Als we staan te kijken worden we aangesproken. Amerikanen zijn nieuwsgierig en willen van iedereen weten waar ze vandaan komen. Als ze horen dat wij uit Nederland komen dan wordt de man helemaal enthousiast en moet zijn vriendin er ook bij komen. Nederland lijkt hem geweldig en hij wil wel gelijk gaan emigreren. Hij heeft het niet zo staan op zijn land en zijn regering, wat wij eindelijk wel een beetje vreemd vinden. Ook ons land heeft zijn minpunten maar we hebben het idee dat de sociale voorzieningen in ons land hem aanspreken.


Daarom besluiten we maar om afscheid te nemen en door te rijden. Bij een bepaald gebied lijkt het of is daar een honderd jaar geleden nog een vulkaan uitbarsting is geweest. Rotsen, brokken steen die er vreemd uit zien en met mos begroeid zijn, daar tussen staan bomen maar verder niets. We zitten zo hoog dat we nog sneeuw tussen de bomen zien liggen.

Laat in de middag komen we aan in Bryce. Inchecken bij Ruby’s Inn RV-park, een groot complex met hotels, camping, lodges etc. zoals alles in Amerika, veel en groot. We bellen naar Nederland met de verzekeringsmaatschappij i.v.m. het verlies van de koffer. We kunnen spullen aanschaffen die we nodig hebben. Dat is een geruststelling maar liever hadden we onze koffer terug.
De douches zijn heerlijk en dan gaan we wat eten. We besluiten iets gemakkelijks te nemen bij Canyon Diner. We nemen een pizza en ze hebben 2 maten. Nanda een hawai, small en ik een all meat de tweede maat. Deze is toch zo groot dat daar hadden wel 4 man van kunnen eten.

Na het eten nog even internetten en dan naar Inspiration Point voor zonsondergang, dit schijnt de mooiste locatie te zijn bij zonsondergang. Helaas laat de zon ons in de steek en blijft achter de wolken dus we moeten morgen nog maar een keer proberen. Maar zonder zon is het uitzicht ook al adembenemend.

We treffen andere Nederlanders uit Heerhugowaard. Zij maken met een auto een trektocht door Zuid-West USA. Ze zaten ook over een camper te denken maar hebben toch voor hotels gekozen. Na het zien van onze camper hebben ze spijt en zeker ook als ze de prijs horen van het huren van een camper.
We zoeken onze camperplaats op, en sluiten de stroom aan zodat we alles, batterijen etc. kunnen opladen. Na deze enerverende dag gaan we lekker slapen.

Las Vegas – Valley of Fire – Zion Kolob Canyon

Woensdag 10 juni 2009

On the road…..

Niet geweldig geslapen maar het kon nog slechter. De douches zijn lekker in elk geval. Bij het hotel is een pittige juffrouw die ons helpt. Ze belt naar American Airlines en geeft het telefoonnummer van Ietje door. Ook geeft ze door dat de koffer op 10,11 of 12 juni in Bryce afgeleverd kan worden. Anders maar naar Cruise America in Salt Lake City sturen. We mogen voor $25,- spullen kopen en er is een manier om rechtstreeks met AA te bellen, dus niet met een computer. De koffer is echter nog steeds zoek.

Bij Cruise America krijgen we de spullen die we nodig hebben en ze kijken ook nog even naar de dakairco en de verwarming. Eindelijk gaan we nu op weg. Het is kwart voor 9. Door alle trammelant zijn we eigenlijk wat te laat weg. We willen naar Valley of Fire en daar moet je vroeg zijn. Ten eerste om de hitte en ten 2e voor de kleuren. Als de zon opkomt en in de ochtend is het op z’n mooist. Het is niet anders we zien het wel. Klaas rijdt door de heksenketel van Las Vegas en dat valt wel mee. We zitten aan de goede kant van de stad en zijn snel op de Interstate 15. Super! De rust buiten geeft al een beter gevoel en de wegen worden rustiger.


Het rijden naar Valley of Fire State Park gaat voorspoedig. Bij afslag 75 nemen we NV 169 (Valley of Fire Road) en rijden door een verlaten woestijnvlakte. Na 7 mijl komen we via een waaier van lage, dorre heuvels aan bij de ingang van het park. We moeten zelf een kaartje (fee) kopen. Er staat een informatie bord met enveloppen waar je 6$ in doet. De voorkant van de envelop moet je invullen met het kenteken etc. en dan in een soort brieven bus doen. Het afgescheurde strookje doe je achter je raam. Een simpel systeem wat we later vaker zijn tegen gekomen, maar hoe ze controleren is onduidelijk.


Valley of Fire State Park is Nevada 's oudste (1935) State Park en heeft een oppervlakte van 14.120 ha. Valley of Fire ligt ten noorden van Las Vegas,
op een hoogte tussen 2.000-2.600 voet (610-790 m). De ruwe ondergrond en de gekarteld rotswanden van het park bevatten schitterende formaties van geërodeerde zandsteen en versteende duinen van meer dan 150 miljoen jaar oud. Aardverschuivingen, het omhoog komen van de aardkorst en uitgebreide erosie, hebben het huidige landschap gecreëerd. Andere belangrijke rotsformaties die er voorkomen zijn kalksteen, sedimentgesteente en conglomeraten. Het park is het kenmerkend, middelpunt van dit gebied. Bij zonsondergang, lijken de dieprode rotsen in lichterlaaie te staan, vandaar ook de naam Valley of Fire. Het landschap wordt nog opvallender door de omringende heuvels met hun zwarte sombere uitstraling.
De vallei is een zeer ongewone plaats in deze omgeving en een van de meest fotogenieke locaties in het Westen.

In de prehistorie woonden de Oude Pueblo volkeren, (300 vC tot 1150 nC), ook bekend als de Anasazi, in dit gebied en met name in het nabijgelegen vruchtbare Moapa Valley. Ze leefden van jacht en het verzamelen van voedsel. De schaarste aan water moet het leven van deze mensen wel bemoeilijkt hebben. Mooie voorbeelden van rotskunst (petroglyphs) van deze oude volkeren zijn te vinden op diverse locaties in het park

De meeste interessante rotscreaties vinden we langs de 10 kilometer lange weg in het park. De rotsen die verantwoordelijk voor de prachtige dieprode kleuren en formaties is Aztec zandsteen, die wordt gevormd door verstening van de oude duinen tijdens het Jura-tijdperk (ca. 150 miljoen jaar geleden). Er zijn verschillende uitzicht punten langs de hoofdweg (NV 169) en een aantal korte wandelpaden.





The Beehives (De bijenkorven) deze verweerde, gelaagde zandsteen terpen waren oorspronkelijk zandduinen in de woestijn. Met een beetje fantasie lijken de rotsen op reuze bijenkorven. Vlakbij is een kort wandelpad door de rotsachtige duinen, in een lege woestijnvlakte, met donkere heuvels, een deel van de kale Muddy Bergen, in de verte.
Atlatl Rock - een groot, maar enigszins geïsoleerde groep van rode rotsen. Oude petroglyphs kunnen gevonden worden op veel plaatsen op de rotsen en zijn alleen te bereiken via een trap. Een van de tekeningen stelt een Atlatl voor, dat is een primitief wapen dat wordt beschouwd als de voorloper van de pijl en boog.
Petrified Logs - de logs zijn verschillende kleurrijke fossiele boomstammen die dicht bij de weg liggen. De stammen zijn veilig omheind om schade door souvenir jagers te voorkomen.
Seven Sisters - een groep van grote, rode, geërodeerde rotsen omgeven door zandwoestijn. Deze formatie staat direct naast de weg. Het is moeilijk de hele groep tegelijk op de foto te krijgen.
De Hutten - de drie Stone cabins zijn gebouwd in 1930 door CCC- (CivilianConservation Corps) op de top van de hoge rode kliffen met materiaal uit de omgeving en dienden als schuilplaats voor reizigers.
Elephant Rock - deze kleine, maar vreemd gevormde rots ziet eruit als een olifant en staat dicht bij de oostelijke ingang. Op de plek zelf kan je niet stoppen, je rijdt Elephant Rock eerst voorbij en parkeert dan een klein stukje verder. Via een 200 meter lang pad loop je vervolgens terug naar de weg, je ziet Elephant Rock daar boven je in de rotsen.




Petroglyph Canyon / Mouse’s Tank.
Dicht bij het begin van de zijweg ligt een parkeerplaats. De trail die daar begint loopt door een 400 meter lange canyon. De canyon is smal en bochtig, en de ondergrond bestaat vooral uit los zand. Op diverse plaatsen tref je petroglyphs op de wanden aan. Het pad eindigt bij Mouse's Tank, een schaduwrijke plek waar veel gaten in de rotswanden voorkomen. In die gaten verzamelt zich regenwater, het duurt soms vele maanden voordat dat water opdroogt.
Rainbow Vista - Dit is een van de mooiste plekken in het park. Je hebt hier een schitterend zicht op een dal met rode en pastelkleurige versteende zandduinen. Bij de parkeerplaats begint een trail met een totale lengte (heen en terug) van 2,8 kilometer. In het begin loop je door een vlak gebied met versteende zandduinen en struikgewas. Daarna buigt het pad af naar het zuiden, en ga je een brede canyon in. Je moet daarbij soms wat over rotsen klauteren, dit is nergens echt moeilijk. De wandeling eindigt met een uitzicht over Fire Canyon.
White Domes – Deze zijn te vinden om door het dal te rijden naar het einde van de weg, waar een hoge zandsteenformatie staat met contrasterende kleuren. Vanaf de parkeerplaats kan je een 2 kilometer lange trail lopen.

Onderweg passeer je de ruïne van een movieset, volg je een rivierbedding, loop je door een 400 meter lange slotcanyon en passeer je een mooie arch.
Valley of Fire is een populaire plaats voor het maken van films, reclame spotjes en andere commerciële fotografie. Opgenomen films in het park waren de Transformers, Star Trek Generations, De professionals, Criss Angel, Domino, Total Recall, De TV serie Airwolf 1984-1987 werd hier opgenomen. De geheime schuilplaats van de gestolen Super-helikopter Airwolf, wordt in de serie De Vallei van de Goden genoemd.

Wij vonden het park is heel indrukwekkend. Wat een kleuren. In het zandsteen zit ijzerhoudende mineralen en als dit in contact komt met lucht gaat dat oxideren en dat geeft de prachtige rode, gele en roze gekleurde rotsen. Door wind en regen ontstaan grillige vormen, zoals de The Beehives.Deze rotsen lijken op bijenkorven.


We rijden nog een stuk door en lopen de Petroglyph Canyon / Mouse Tank Trail. Deze is ongeveer 400 meter lang en ondanks het losse zand goed te doen. De gevarieerdheid aan kleuren en grilligheid is geweldig. Ook groeien op de vreemdste plaatsen planten. Onderweg zien we op verschillende plaatsen rotstekeningen (petroglyphs) leuk om te zien, vooral als je er ook over gelezen hebt. Op het eind is de Mouse Tank. Een holte in de rots waarin water blijft staan. Omdat het zo klein is zal het wel Mouse genoemd worden.






Sommige informatie over de trails komt van de site ontdek-amerika.nl uit de reisverslagen van Hans en Henriette. Het wordt al behoorlijk warm en we besluiten om de rest van het park maar in de airco gekoelde camper te bekijken en rijden naar White Domes. Alles is enorm, de bergen, het verschil in hoog en laag, de wegen en de tussenruimte van diezelfde wegen. We rijden ook langs eindeloze bergen, roze, rode, gele en witte al die contrasterende kleuren. We komen nu nog steeds ogen te kort. Het zal straks wel wat wennen maar we zijn erg enthousiast.

We steken nog even aan bij het Visitor Centrum maar dat valt wat tegen en rijden via de Scenic Route verder door het park en via de 169 terug naar Interstate 15 richting Zion Kolob Canyon. Een prachtige route om te rijden soms open met vergezichten en even later rij je door bergen en gaat de weg steil omhoog en omlaag. Ondanks dat de weg steil is scheuren de vrachtauto’s je voorbij. De vrachtauto’s mogen hier even snel als gewone personen auto’s.


We gaan even aan in het visitor center van Zion Kolob Canyon en we kopen een toegangskaart voor alle nationale parken. Morgenvroeg komen we terug en gaan we een tocht lopen. In 2006 zijn we ook in Zion Nat. Park geweest en hebben toen het zuidelijk gedeelte van het park bekeken. Nu willen we het noordwestelijke gedeelte bezoeken. We vragen aan de ranger wat een mooie trail is om te lopen. Hij adviseert ons de Taylor Creek Trail en we zijn benieuwd. In Zion Kolob Canyon is geen camping dus rijden we door naar Kanarraville waar we zullen overnachten. Een klein RV-park maar schoon en netjes. We verbazen ons over de campers die daar staan, bakbeesten. Sommige zijn een soort oplegger en hebben een vrachtauto als trekker. Later komt er een familie met een vouwwagen met het merk Dutchman wat wel grappig is. Leuk als je zelf lekker in de camper zit en je ziet iemand anders zwoegen op het geheel op te zetten. De camping heeft ook internet en we kunnen de email checken, foto’s op de laptop zetten en het weblog bijwerken. We nemen wat extra tijd en gaan wat slaap inhalen. Zelfs een klein kattewasje gedaan, want met zo weinig kleding is dat nodig.

Gilmer – Dallas – Las Vegas

Dinsdag 9-6-2009

Here we go again! (Good start and bad ending)

We staan om 5 uur op. Iet heeft een kopje thee en een broodje en we vertrekken. Klaas heeft de route goed bestudeerd en we rijden in record-tijd naar Dallas. We gaan om 5.50 uur weg en hebben om 8.35 uur de auto ook al ingeleverd!
Even een tip van beginners: we staan voor het inleverpunt, allemaal camera’s + waarschuwingsborden, een ijzeren rail met punten scheef vooruit ligt voor ons. We durven er niet overheen want er staat iets van damage. Nou dat snappen we wel en we willen geen schade. Er stopt ook al een auto achter ons. Die wacht geduldig. Ik stap uit en zeg tegen de man achter ons dat we er eigenlijk niet overheen willen rijden. Hij reageert vriendelijk en zegt: Well m’am you can drive in but don’t go back! Lachen! Auto inleveren, verder helemaal niets, geen papierwerk. Alleen bedankt de man ons en zegt alleraardigst: Have a nice day mister Klaas. Hij dacht zeker dat, dat onze
achternaam was.

Met het busje weer naar Dallas Forth Worth Airport en inchecken met hulp van een steward. We moeten betalen voor het transport van de koffers, $ 15.- per koffer, en met de creditcard is dat een fluitje van een cent.
We hebben nu tijd te over en drinken koffie. Werken onze verslag op de laptop bij.
So far so good.

Op het vliegveld is een oude dame haar man kwijt. Ze wordt vriendelijk geholpen, een paar telefoontjes en iedereen zoekt mee. De oude heer komt er aan, geeft z’n vrouw een zoen en ze zijn blij elkaar te zien. Degene die helpt lacht en brengt ze naar hun gate.
Mooi om te zien.

Omdat we tijd over hebben kunnen we mooi kijken naar het laden, lossen, opstijgen en dalen van de vliegtuigen. Het is werkelijk geweldig dat ze zoiets groots de lucht in krijgen. Ook is het leuk om te zien uit welk land de vliegtuigen komen.



Onze vlucht naar Las Vegas is maar 3 uur en oké, maar dan houdt onze mazzel op. Er blijkt een koffer weg te zijn. We wachten, ruim 2 uur, op het volgende vliegtuig vanuit Dallas misschien zit ie daarin, maar nee.
De koffer van Nanda is weg, niet leuk. We hebben aangifte gedaan en krijgen een locater nummer waarmee we via de telefoon of internet kunnen checken of de koffer terecht is. Ook mogen we voor 25$ toilet artikelen kopen omdat we de koffer kwijt zijn. We hopen dat de koffer de volgende ochtend op onze eerste locatie alsnog afgeleverd wordt.

Omdat het verhuur bedrijf van de camper redelijk vroeg sluit gaan we snel op weg. We hebben ze gebeld dat een koffer weg is en dat we later komen, dat is akkoord maar we moeten er wel voor 17.00uur zijn. Een taxi brengt ons en het blijkt nog een behoorlijke afstand te zijn. Het is een chauffeuse en uit het gesprek blijkt dat ze 5 dagen per week werkt met dagen van 10 tot 12 uur.

Gelukkig zijn we op tijd en we bekijken eerst de instructievideo in het Nederlands. Vervolgens gaan de papierwinkel afwikkelen en de betaling, one way en borg, regelen. Dan krijgen we onze volgende schrik. Een van de creditkaarten is geblokkeerd. We hebben deze kaart nog maar 1 keer gebruikt toen we de huurauto bij Alamo in Dallas ophaalden.
De man vertelt ons dat dit wel vaker voorkomt. In Nederland ziet de bank dat de credit kaart in Amerika gebruikt is en dat vertrouwen ze niet en blokkeren ze de kaart om mogelijke “illegale” afschrijvingen te voorkomen. Gelukkig hebben we meer creditkaarten maar we balen, “dit begint goed”
We inspecteren de camper en deze heeft een nummerplaat uit Alaska, wel leuk. Tijdens de reis krijgen we n.a.v. deze nummerplaat, veel reacties. Spullen in laden, nog een foto van de camper en de toekomstige bewoners en we gaan op weg, Sam’s RV-park.

Dat RV-park ligt vlakbij is vlakbij Cruise America, bijna schuin over de weg als je geen rekening houdt met Amerikaanse afstanden. Daar hebben we gereserveerd inchecken en de camperplaats opzoeken. De camper installeren, bed opmaken en maar 1 koffer uitpakken….. Dan blijkt dat een ongeluk nooit alleen komt, want Cruise Amerika heeft het instructieboek en koffiezetapparaat niet meegeleverd en ook geen chemische zooi voor in het toilet. Het is warm en we doen de airco aan, echter deze functioneert niet goed, koelt wel maar maakt heel veel lawaai. We bellen maar Cruise Amerika maar die is al dicht en zijn pas de volgende ochtend om 8.30 weer open. Genoeg pech voor één dag. We balen nu wel en hebben niet meer de moed en zin om naar de strip te gaan, jammer.

Eerst maar iets eten en vervolgens naar het hotel van Sam’s Town en vragen of zij voor ons willen bellen of de koffer er is. We hebben het geprobeerd maar je krijgt een computer en die verstaat onze naam niet. De balie medewerker is heel behulpzaam maar de koffer is nog steeds weg. Vervolgens halen we, voor de komende dagen boodschappen en wat toilet artikelen bij de Wall Mart. We eten iets en proberen te slapen.
Ondanks de wat onrustige omgeving en de enerverende dag slapen we redelijk.

Gilmer

Maandag 8 juni 2009

Laatste dag in Gilmer.


Er staat op het terras een heerlijk real american breakfast voor ons klaar. Gebakken stukjes worst, eieren en spek, geroosterd brood, thee, en sinaasappelsap. Heerlijk.
Dit moet je niet te vaak eten maar het is een echte traktatie.


Er moeten een aantal boodschappen gehaald worden in Longvieuw en we rijden graag mee. Deze plaats staat bekend als een van de beste van Texas wat betreft werkgelegenheid en welvarendheid. Veel winkels, nog meer eetgelegenheden. Tot in het centrum, van Longvieuw staan jaknikkers olie te pompen. Wel vreemd zo midden in de stad maar deze stonden er eerst en toen is de stad er om heen gebouwd. In en om Longvieuw worden nog veel huizen en bedrijven gebouwd en je merkt niets van de crisis. So wie so merk je hier weinig van de crisis. Texas is met z’n olie een rijke staat en kent weinig werkloosheid en is welvarend. Dat kun je ook goed zien aan de wegen. Die zijn goed onderhouden.

Ietje moet nog wat hebben uit een lampen winkel en deze staat en hangt stamp en stamp vol met verschillende lampen. Soms wel 10 keer dezelfde lamp maar dan in 10 verschillende uitvoeringen. Als schemerlamp, wand lamp met 1, 2 , 3 of 5 kappen aan elkaar etc. Je wordt helemaal dol van al die overdaad.

We kijken ook even rond in een groot tuincentrum. De spullen er omheen vormt de hoofdmoot. Schilderijen, vazen, potten, bakjes, prullaria groot en heel veel. Zelfs spullen die wij nog nooit gezien hebben.
Het is al erg warm, het personeel is constant water aan het geven. Alles in America is groot maar de bloemen bij ons zijn in elk geval mooier. Meer keuze en de tuincentra zien er bij ons, verzorgder uit. Met kunst bloemen doen ze hier veel meer. Boeketten, kransen, stukjes etc. maar alles kakelbont. Echt Amerikaans “kermis” maar wel leuk om te zien.
Complete bruidsboeketten, bogen, tafelschikkingen etc. allemaal van kunstbloem en dan natuurlijk alles met witte bloemen. Zelfs de eerste kerstartikelen zijn al te koop!


Dan nog even naar de Wall Mart, nou daar is ook geen nee te koop. Je kan ook je eigen spullen afrekenen aan een speciale kassa. In de artikelen zit een chip en je moet de gekochte spullen één voor één in een plastic tas op een soort scanner leggen. De scanner registreert alles en telt alles op, met een credit kaart betalen en klaar. We doen het maar op de traditionele manier. Ze pakken alles voor je in, wel in plastic tassen, en soms staat er een 2e persoon bij die dat doet.
Altijd wordt je vriendelijk aangesproken en begroet met How are you (doing today) en wij leren het al, pretty good, thank you and how are you?


Tijdens de terugrit loopt de temperatuur op en een airco is echt nodig.
De rest van de dag blijven we binnen en houden we ons gemak.
Vacantie is ook bedoeld om te lezen en dat heb ik dus ook gedaan.
Voor de laatste keer hebben we het huis bewonderd. We zullen nog wel eens terug moeten komen als het ingericht is. Het plan van de familie is om op 4 juli (nationale feestdag met veel vuurwerk) het huis in te wijden. Ze willen stiekem verhuizen. Al hun kinderen komen 4 juli vieren en die denken dat ze dan moeten helpen met verhuizen.
In de schemering eten we buiten monkey-bread. Dat is te vergelijken met onze sukerbole (suikerbrood).
De koffers voor morgen worden ingepakt. We zijn van plan om 05.00 uur op te staan en dan naar Dallas te rijden. Onze vlucht is om 11.30u.
s’Avonds wordt het koeler en zitten we lekker buiten op de veranda watermeloen te eten. Dan de weersverwachtingen van Utah voor de komende week zien, douchen en dan naar bed.

Gilmer

Zondag 7-6-2009,

Een dagje rustig aan.

Johannes en Ietje gaan vroeg naar de kerk in Gilmer, ze moeten zingen in de eerste dienst in het kerkkoor. Daarna gaan ze naar de bijbelstudie bijeenkomst. Wij gaan later en ontbijten eerst samen. Dan de mail even checken en versturen, reisverslag bijwerken en Nanda heeft haar ouders even gebeld. Het is hier 9.00 uur dus 16.00 uur in Nederland. Pake en Beppe zijn vandaag bij Tjibbe geweest en wij zullen wel het onderwerp van het gesprek zijn geweest.

Om 10.00 uur gaan wij ook naar de kerk in Gilmer. We zijn te vroeg en lopen even door het plaatsje. De winkels zien er heel anders uit dan bij ons. De gebouwen doen wat westernachtig aan met een hedendaags interieur en moderne artikelen. Op de binnenkant van de trottoirbanden hebben ze de straatnaam geschilderd. Scheelt wel straatnaamborden en die kunnen dus ook niet vernield worden.

Voor het gemeentehuis staan reusachtige magnolia’s, complete bomen van wel 15 meter hoog. De witte bloemen zijn zo groot als een soepbord en ruiken heerlijk.

Het is al warm en het is bijna tijd en we gaan naar de kerk. Het is een grote gemeente zodat er 2 diensten zijn. Het koor moet ook in het begin van de 2e dienst zingen, waarna Ietje bij ons in de bank schuift. De dienst is anders dan wat wij gewend zijn. De voorganger is op een groot video scherm te volgen als ook het zingen. Gasten worden expliciet welkom geheten. Na de dienst gaan we naar huis waar we buiten genieten van de koffie en de heerlijke temperatuur. Vandaag wordt het erg warm, in de schaduw is het om 13.00 uur al 31 graden.

Verder doen we het rustig aan. We gaan met Johannes en Ietje nog even naar het nieuwe huis. Ze overleggen wat er allemaal nog moet gebeuren want ze willen voor 4 juli verhuizen en dan moet er nog veel gebeuren. We lopen even langs het nieuwe meer en kijken even bij de ganzen en geven ze wat voer. De koeien vinden het meer ook wel lekker vooral als het heel warm is. Even afkoelen en anders onder de groene paraplu.


Later op de dag gaan we even vissen; lekker gemakkelijk met een blinker en ik vang een paar flinke baarzen. Johannes vist met wormen en vangt jellow purch, lijkt op een kruising van baars (stekels) en brasem (hoge rug).

Tijdens het vissen zie ik een slang zwemmen die naar de oeverkant wil. Wil hem op de foto zetten maar hij heeft mij ook in de gaten en gaat terug. Deze slang lijkt op dezelfde die ik gisteren zag in het gras in de buurt van het hek rond het huis. Deze bleef rustig in de zon liggen maar heeft mij wel in de gaten. Ze zijn erg schuw en zodra ze mensen in de gaten krijgen gaan ze weg. Misschien ook wel verstandig want mijn zwager heeft het niet zo met slangen. Als hij de kans krijgt worden ze een kopje kleiner gemaakt. Heb het maar niet aan Nanda verteld, die heeft het alleen maar staan op tuin- en lichtslangen.




















We eten gezellig bij kaarslicht buiten het is heerlijk weer. Een heel aangename temperatuur en daardoor wat prettiger dan de afgelopen middag. Bij de vijver zitten verschillende kikkers en die maken een oorverdovend lawaai. Met een zaklantaarn kijken of wij ze kunnen vinden maar zodra je beweegt houden zij hun mond. Het zijn maar kleine beestjes ter grote van een flinke duim maar ze maken geluid voor 10. Wij blij dat ze niet groter zijn want dan zullen ze ook wel meer lawaai maken. Als je dan buiten wilt zitten moet je s’avonds gedwongen oordoppen dragen.

Gilmer

Zaterdag 6-6-2009,

Van alles en nog wat.

Vandaag is Klaas samen met Johannes een klusje aan het doen, vrijwilligerswerk. De vrijwilligers in Gilmer hebben contact met inwoners van Creede in Colorado (in de Rocky Mountains) Creede was vroeger een zilver mijnstadje maar nu straatarm. De jongere mensen trekken weg en de ouderen blijven daar. De voorzieningen lopen daardoor ook terug. In de winter is het daar erg koud en ze moeten de huizen nog veel met hout verwarmen. Het hout daar, sparren, brandt wel goed maar geeft weinig warmte. Daarom brengen de vrijwilligers hout van hier, eik, noot etc. naar Creede. We moeten bijna een 45 minuten rijden voor we op locatie zijn. In de middel of nowhere, grasland met prachtig bloeiende bloemen liggen stapels houtblokken. De gekloofde houtblokken moeten op pallets gestapeld worden waarna ze met krimpfolie worden omwikkeld. Wel gezellig met zo’n groep Amerikanen wat samen doen.

Met Ietje ben ik wat in de tuin aan het rommelen. Bloemen groeien hier graag maar hebben behoorlijk meer onderhoud en water nodig dan bij ons. Je ziet weinig tuinen in deze streek, maar die van Ietje is erg fleurig. De hibiscus en bougainvilles bloeien uitbundig.

Onze neef Lieuwe en zijn vrouw Lydia komen langs, ze moeten daarvoor 2 uur rijden.
Leuk om ze weer te zien. Hun trouwdag hebben we een paar jaar geleden meegemaakt. Lydia was een bruid op klompen. We genieten van een lekkere maaltijd en weer een grandioos toetje. Ik snap waarom alle Amerikanen gezet zijn. Ietje kookt heerlijk en bakt allerlei koeken, brood en cakes zelf.

We merken dat de werkgelegenheid hier een gevoelig punt is. Lydia werkt in een ziekenhuis in Dallas, zij stuurt 60 mensen aan. Daarvoor staat zij op papier voor 40 uur, maar in werkelijkheid maakt zij 5 dagen van 11 tot 12 uur. Dat is bij ons niet voor te stellen. Wel moeten we opmerken dat het werktempo aanmerkelijk lager is dan bij ons. Lieuwe werkt bij een telefoonmaatschappij en ook daar worden geen nieuwe mensen meer aangenomen. Toch heeft hij een nieuwe pick-up gekocht van GM, 8 cilinder.

Een beest van een auto en uiteraard hebben we een proefritje gemaakt. Onze huurauto kan bijna in de bak van de pick-up.

Met de hele familie gaan we het in aanbouw zijnde huis van Johannes en Ietje bekijken. Elke dag gebeurt er wel wat en dan ben je nieuwsgierig wat er allemaal al klaar is. Het nieuwe huis staat aan de overkant van de weg van waar ze nu wonen, op een hoogte. Ze krijgen een prachtig uitzicht. Voor Amerikaanse begrippen is het een vreemd huis, een huis met een verdieping. Bij de meeste huizen is alles op de begane grond. Ze zijn en december begonnen te bouwen en gaan begin juli verhuizen.



Als we terug lopen zien we roadrunners op het erf lopen. Die van de tekenfilms: .. miep-miep. We kijken nog of onze slimme coyote ook in de buurt is maar helaas. Ze hebben wel iets van een fazant. Wat je in de tekenfilm ziet klopt. Ze lopen voor de auto uit en zijn razendsnel. Rennen, half vliegen, springen en weg zijn ze.
Ook zijn ze erg schuw en je krijgt geen kans ze op de foto te krijgen.
Met een foto door het raam kon ik er eentje fotograferen. Kwam maar net boven de vensterbank uit of ….miep-miep weg was ie.


Toen maar naar huis een koud biertje in de schaduw smaakt best en de dag is alweer voorbij.

Gilmer

Vrijdag 5 juni 2009,

Even bijkomen.

Een lekker kopje thee zittend op de rand van de goudvisvijver, heerlijk in het zonnetje. Een fijner begin van de dag kun je, je niet voorstellen. Wat een temperatuur! Aangenaam. Wij zijn de vakantievierders, onze familie is al een aantal uren druk bezig. Ze zijn een nieuw huis aan het bouwen en zitten in de afrondende fase dus is er regelmatig overleg nodig.

We ontbijten samen en hebben elkaar veel te vertellen. We maken een rondje door het land en kijken even bij de beef koeien met kalfjes die daar lopen. Mooi gezicht dat jonge spul zo los loopt. De ochtend vliegt voorbij. In de middag maken we een rondrit door de omgeving en komen we langs hun eerste boerderij in Biardstown vlakbij Paris. Als je dat ziet en weet waar ze nu wonen dan geloof je dus dat in Amerika dromen uit kunnen komen. Echter ze hebben er hard voor moeten werken.


Voor de begrippen van Texas is het de afgelopen maanden erg nat geweest. De mais staat er slecht bij en sommige andere landbouwproducten liggen te rotten op het land. Het is nu een paar dagen droog en ze oogsten, waar het kan, het graan. In Nederland moet het graan nog een paar maanden op het land staan maar hier oogsten ze het al, je blijft je verbazen.

We gaan op bezoek bij een kennis (weduwe) van Johannes en Ietje. Hij was ook een Friese boer en de zonen hebben het bedrijf overgenomen. De gesprekken gaan over melkveehouderij. Niet alleen het land heeft een crisis maar ook de veebedrijven. De melkprijs is door de crisis gekelderd maar de kosten zijn het zelfde of zelfs hoger geworden. Sommige bedrijven redden het niet en gaan failliet. We horen verhalen van boeren die alles kwijt zijn en er al over denken terug te gaan naar Nederland. Een heel groot melkbedrijf, wat de afgelopen jaren te veel heeft geïnvesteerd, moet er per week 1 miljoen dollar bij leggen, en dat hou je niet lang vol.

Op de terugweg door Mount Plesant gereden en een heerlijke bananasplit gegeten. Alhoewel is gek op ijs ben, was dit te veel voor een persoon, we hebben gedeeld, en nog was het veel. Maar erg lekker!


s’Avonds zitten we in de tuin, op een plateau. Hierop staan allemaal bloemen in potten, hibiscus en bougainvilles, prachtig mooi. Daarachter staan standaards met flessen met suikerwater voor kolibries. Deze vliegen af en aan en het is een prachtig gezicht als ze met hun tong het lekkers uit de onderkant van de fles halen. Er is genoeg drinken maar ze verdragen elkaar niet. Als er een andere kolibrie bij komt wordt deze gelijk weggejaagd. Een heel druk bazig vogeltje.