On the road…..
Niet geweldig geslapen maar het kon nog slechter. De douches zijn lekker in elk geval. Bij het hotel is een pittige juffrouw die ons helpt. Ze belt naar American Airlines en geeft het telefoonnummer van Ietje door. Ook geeft ze door dat de koffer op 10,11 of 12 juni in Bryce afgeleverd kan worden. Anders maar naar Cruise America in Salt Lake City sturen. We mogen voor $25,- spullen kopen en er is een manier om rechtstreeks met AA te bellen, dus niet met een computer. De koffer is echter nog steeds zoek.
Bij Cruise America krijgen we de spullen die we nodig hebben en ze kijken ook nog even naar de dakairco en de verwarming. Eindelijk gaan we nu op weg. Het is kwart voor 9. Door alle trammelant zijn we eigenlijk wat te laat weg. We willen naar Valley of Fire en daar moet je vroeg zijn. Ten eerste om de hitte en ten 2e voor de kleuren. Als de zon opkomt en in de ochtend is het op z’n mooist. Het is niet anders we zien het wel. Klaas rijdt door de heksenketel van Las Vegas en dat valt wel mee. We zitten aan de goede kant van de stad en zijn snel op de Interstate 15. Super! De rust buiten geeft al een beter gevoel en de wegen worden rustiger.
Het rijden naar Valley of Fire State Park gaat voorspoedig. Bij afslag 75 nemen we NV 169 (Valley of Fire Road) en rijden door een verlaten woestijnvlakte. Na 7 mijl komen we via een waaier van lage, dorre heuvels aan bij de ingang van het park. We moeten zelf een kaartje (fee) kopen. Er staat een informatie bord met enveloppen waar je 6$ in doet. De voorkant van de envelop moet je invullen met het kenteken etc. en dan in een soort brieven bus doen. Het afgescheurde strookje doe je achter je raam. Een simpel systeem wat we later vaker zijn tegen gekomen, maar hoe ze controleren is onduidelijk.
Valley of Fire State Park is Nevada 's oudste (1935) State Park en heeft een oppervlakte van 14.120 ha. Valley of Fire ligt ten noorden van Las Vegas,
op een hoogte tussen 2.000-2.600 voet (610-790 m). De ruwe ondergrond en de gekarteld rotswanden van het park bevatten schitterende formaties van geërodeerde zandsteen en versteende duinen van meer dan 150 miljoen jaar oud. Aardverschuivingen, het omhoog komen van de aardkorst en uitgebreide erosie, hebben het huidige landschap gecreëerd. Andere belangrijke rotsformaties die er voorkomen zijn kalksteen, sedimentgesteente en conglomeraten. Het park is het kenmerkend, middelpunt van dit gebied. Bij zonsondergang, lijken de dieprode rotsen in lichterlaaie te staan, vandaar ook de naam Valley of Fire. Het landschap wordt nog opvallender door de omringende heuvels met hun zwarte sombere uitstraling.
De vallei is een zeer ongewone plaats in deze omgeving en een van de meest fotogenieke locaties in het Westen.
In de prehistorie woonden de Oude Pueblo volkeren, (300 vC tot 1150 nC), ook bekend als de Anasazi, in dit gebied en met name in het nabijgelegen vruchtbare Moapa Valley. Ze leefden van jacht en het verzamelen van voedsel. De schaarste aan water moet het leven van deze mensen wel bemoeilijkt hebben. Mooie voorbeelden van rotskunst (petroglyphs) van deze oude volkeren zijn te vinden op diverse locaties in het park
De meeste interessante rotscreaties vinden we langs de 10 kilometer lange weg in het park. De rotsen die verantwoordelijk voor de prachtige dieprode kleuren en formaties is Aztec zandsteen, die wordt gevormd door verstening van de oude duinen tijdens het Jura-tijdperk (ca. 150 miljoen jaar geleden). Er zijn verschillende uitzicht punten langs de hoofdweg (NV 169) en een aantal korte wandelpaden.
The Beehives (De bijenkorven) deze verweerde, gelaagde zandsteen terpen waren oorspronkelijk zandduinen in de woestijn. Met een beetje fantasie lijken de rotsen op reuze bijenkorven. Vlakbij is een kort wandelpad door de rotsachtige duinen, in een lege woestijnvlakte, met donkere heuvels, een deel van de kale Muddy Bergen, in de verte.
Atlatl Rock - een groot, maar enigszins geïsoleerde groep van rode rotsen. Oude petroglyphs kunnen gevonden worden op veel plaatsen op de rotsen en zijn alleen te bereiken via een trap. Een van de tekeningen stelt een Atlatl voor, dat is een primitief wapen dat wordt beschouwd als de voorloper van de pijl en boog.
Petrified Logs - de logs zijn verschillende kleurrijke fossiele boomstammen die dicht bij de weg liggen. De stammen zijn veilig omheind om schade door souvenir jagers te voorkomen.
Seven Sisters - een groep van grote, rode, geërodeerde rotsen omgeven door zandwoestijn. Deze formatie staat direct naast de weg. Het is moeilijk de hele groep tegelijk op de foto te krijgen.
De Hutten - de drie Stone cabins zijn gebouwd in 1930 door CCC- (CivilianConservation Corps) op de top van de hoge rode kliffen met materiaal uit de omgeving en dienden als schuilplaats voor reizigers.
Elephant Rock - deze kleine, maar vreemd gevormde rots ziet eruit als een olifant en staat dicht bij de oostelijke ingang. Op de plek zelf kan je niet stoppen, je rijdt Elephant Rock eerst voorbij en parkeert dan een klein stukje verder. Via een 200 meter lang pad loop je vervolgens terug naar de weg, je ziet Elephant Rock daar boven je in de rotsen.
Petroglyph Canyon / Mouse’s Tank.
Dicht bij het begin van de zijweg ligt een parkeerplaats. De trail die daar begint loopt door een 400 meter lange canyon. De canyon is smal en bochtig, en de ondergrond bestaat vooral uit los zand. Op diverse plaatsen tref je petroglyphs op de wanden aan. Het pad eindigt bij Mouse's Tank, een schaduwrijke plek waar veel gaten in de rotswanden voorkomen. In die gaten verzamelt zich regenwater, het duurt soms vele maanden voordat dat water opdroogt.
Rainbow Vista - Dit is een van de mooiste plekken in het park. Je hebt hier een schitterend zicht op een dal met rode en pastelkleurige versteende zandduinen. Bij de parkeerplaats begint een trail met een totale lengte (heen en terug) van 2,8 kilometer. In het begin loop je door een vlak gebied met versteende zandduinen en struikgewas. Daarna buigt het pad af naar het zuiden, en ga je een brede canyon in. Je moet daarbij soms wat over rotsen klauteren, dit is nergens echt moeilijk. De wandeling eindigt met een uitzicht over Fire Canyon.
White Domes – Deze zijn te vinden om door het dal te rijden naar het einde van de weg, waar een hoge zandsteenformatie staat met contrasterende kleuren. Vanaf de parkeerplaats kan je een 2 kilometer lange trail lopen.
Onderweg passeer je de ruïne van een movieset, volg je een rivierbedding, loop je door een 400 meter lange slotcanyon en passeer je een mooie arch.
Valley of Fire is een populaire plaats voor het maken van films, reclame spotjes en andere commerciële fotografie. Opgenomen films in het park waren de Transformers, Star Trek Generations, De professionals, Criss Angel, Domino, Total Recall, De TV serie Airwolf 1984-1987 werd hier opgenomen. De geheime schuilplaats van de gestolen Super-helikopter Airwolf, wordt in de serie De Vallei van de Goden genoemd.
Wij vonden het park is heel indrukwekkend. Wat een kleuren. In het zandsteen zit ijzerhoudende mineralen en als dit in contact komt met lucht gaat dat oxideren en dat geeft de prachtige rode, gele en roze gekleurde rotsen. Door wind en regen ontstaan grillige vormen, zoals de The Beehives.Deze rotsen lijken op bijenkorven.
We rijden nog een stuk door en lopen de Petroglyph Canyon / Mouse Tank Trail. Deze is ongeveer 400 meter lang en ondanks het losse zand goed te doen. De gevarieerdheid aan kleuren en grilligheid is geweldig. Ook groeien op de vreemdste plaatsen planten. Onderweg zien we op verschillende plaatsen rotstekeningen (petroglyphs) leuk om te zien, vooral als je er ook over gelezen hebt. Op het eind is de Mouse Tank. Een holte in de rots waarin water blijft staan. Omdat het zo klein is zal het wel Mouse genoemd worden.
Sommige informatie over de trails komt van de site ontdek-amerika.nl uit de reisverslagen van Hans en Henriette. Het wordt al behoorlijk warm en we besluiten om de rest van het park maar in de airco gekoelde camper te bekijken en rijden naar White Domes. Alles is enorm, de bergen, het verschil in hoog en laag, de wegen en de tussenruimte van diezelfde wegen. We rijden ook langs eindeloze bergen, roze, rode, gele en witte al die contrasterende kleuren. We komen nu nog steeds ogen te kort. Het zal straks wel wat wennen maar we zijn erg enthousiast.
We steken nog even aan bij het Visitor Centrum maar dat valt wat tegen en rijden via de Scenic Route verder door het park en via de 169 terug naar Interstate 15 richting Zion Kolob Canyon. Een prachtige route om te rijden soms open met vergezichten en even later rij je door bergen en gaat de weg steil omhoog en omlaag. Ondanks dat de weg steil is scheuren de vrachtauto’s je voorbij. De vrachtauto’s mogen hier even snel als gewone personen auto’s.
We gaan even aan in het visitor center van Zion Kolob Canyon en we kopen een toegangskaart voor alle nationale parken. Morgenvroeg komen we terug en gaan we een tocht lopen. In 2006 zijn we ook in Zion Nat. Park geweest en hebben toen het zuidelijk gedeelte van het park bekeken. Nu willen we het noordwestelijke gedeelte bezoeken. We vragen aan de ranger wat een mooie trail is om te lopen. Hij adviseert ons de Taylor Creek Trail en we zijn benieuwd. In Zion Kolob Canyon is geen camping dus rijden we door naar Kanarraville waar we zullen overnachten. Een klein RV-park maar schoon en netjes. We verbazen ons over de campers die daar staan, bakbeesten. Sommige zijn een soort oplegger en hebben een vrachtauto als trekker. Later komt er een familie met een vouwwagen met het merk Dutchman wat wel grappig is. Leuk als je zelf lekker in de camper zit en je ziet iemand anders zwoegen op het geheel op te zetten. De camping heeft ook internet en we kunnen de email checken, foto’s op de laptop zetten en het weblog bijwerken. We nemen wat extra tijd en gaan wat slaap inhalen. Zelfs een klein kattewasje gedaan, want met zo weinig kleding is dat nodig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten