Het Wilde Westen.
We gaan vandaag op weg naar Capitol Reef. Eerst halen we levensmiddelen en ansichtkaarten. Escalante is niet zo’n grote plaats maar de supermarkt heeft genoeg keuze. Op de ramen van de winkel zitten leuke grappige posters en voor de aardigheid zet ik ze maar even op de foto.
De winkel heeft geen postzegels dus ook maar even naar het postkantoor. Om bij het postkantoor te komen moeten we een rondje door het dorp maken en zo komen we ook door een paar achteraf straatjes. De huizen die daar staan verdienen geen schoonheidsprijs. We hebben het al meer gezien maar ook hier houden ze niet van repareren of opruimen. Het is soms een rommeltje.
Daarna op weg. Een gedeelte van de route hebben we al eerder gereden toen we naar Calf Creek Falls zijn geweest. De weg gaat langzaam omhoog en op het hoogste punt gaat deze weer steil, met haarspeldbochten naar beneden. We zijn hier eerder langs geweest en het gaat nu wat gemakkelijker. We komen Calf Creek Recreation Area weer voorbij en dan gaat de weg weer steil ophoog. Richting the Hogback op the Scenic Byway 12 door Utah. Op sommige plekken is, op the Hogback, de wegberm maar een paar meter breed en kijk je zo in de diepte. Het is prachtig je hebt een uitzicht naar alle kanten, net alsof je in een vliegtuig zit maar niet vliegt.
Toch is deze weg best te rijden ook voor campers en eigenlijk is het maar een klein stukje. We hadden het gelezen maar voor we het in de gaten hebben zijn we het smalste stuk al voorbij.
Veel motormuizen zijn in groepen onderweg. Een mooi gezicht, dikke buik, grijze baard, stoer leren jack en reuze aardig. De easy-going people.
We krijgen veel commentaar op het feit dat we rijden in een camper met een Alaska-nummerbord. De mensen denken dat we dat hele eind gereden hebben. Spijtig dat ons fotoboekje in de zoekgeraakte koffer zit, want het was een leuke gelegenheid om iets over ons land te laten zien. 
De mensen zijn erg vriendelijk en ook nieuwsgierig waar we vandaan komen.
Ik krijg filminstructies en maak een filmpje terwijl we rijden. Het is goed om te doen want het is een prachtige route. Kunnen we deze winter thuis nog eens nagenieten.
Na een poosje komen we door het plaatsje Boulder. Het is een klein dorpje en stelt niet zo veel voor. Als we net buiten Boulder zijn zien we ineens een stofwolk en voor we het weten zitten we echt in het wilde westen. Allemaal koeien, kalfjes, maar er zitten ook stieren tussen, rennen ons tegemoet. En ja hoor, ook cowboys te paard! Elke auto blijft stil staan. Wij ook en eruit.
Ze komen recht op ons af, maar lopen aan weerskanten langs de camper. In het gedrang zijn de koeien de kalfjes kwijt dus zijn ze van slag en dat is te horen. Wat een herrie dat loeien van al die koeien. Aan het eind van de stoet waarschijnlijk de eigenaar. Mooi licht shirt aan, grote witte hoed op en 2 zoontjes, ongeveer 9 jaar rijden achter hem aan. Voorop en tussen door enkele Mexicanen te paard, die doen het werk. Maar ook het wilde westen is met de tijd meegegaan, mevrouw rijdt er achteraan in een 4 x 4. Prachtig om te zien.
De weg gaat weer langzaam omhoog en we bereiken een hoogte van 9305 feet. Op een overlook stappen we even uit om te genieten van het uitzicht. In de verte zien we Capitol Reef al liggen de bergen van the Waterpocket Fold. Het is frisjes en dat is ook aan de planten te zien. De eiken die er staan zijn geen bomen maar struiken. De kou en de wind houden hun kort en gedrongen. Aan de beplanting te zien is het hier nog maar net voorjaar, het blad is nog maar juist uitgelopen. Het blad van o.a. de eiken is nog teer, zacht en nog bleek groen van kleur. Wat een verschil met de eiken die we in Zion hebben gezien, die stonden al vol in blad.
Op deze hoogte zien we ook veel populieren en dan met name abelen. Witte stammen; ze zijn veel witter dan bij ons. In het verleden is hier ook een bosbrand geweest en dat is op verschillende plekken nog goed te zien. Bosbranden zijn verwoestend en het duurt tientallen jaren voor het bos zich echt hersteld heeft. Na een bosbrand zie je dat er snel weer planten groeien maar voor dat het weer is zoals het was duurt jaren en jaren.
Vervolgen komen we door Grover en vervolgens Torry, wat we eerst letterlijk links laten liggen, omdat we eerst naar Capitol Reef gaan. De route naar het park is al fantastisch, je krijgt zo al een aardige indruk van het park. Er zijn ruwe, roestbruine rotsen, maar ook witte en grijze rotsen.
Het park Capitol Reef is genoemd naar de gelijkenis van de rotsen die bestaan uit koepels van witachtige Navajo zandsteen en lijken op “Het Capitool” in Washington. 'Reef' verwijst naar een massieve heuvelrug die als natuurlijke barrière fungeert. Deze vouw vormde voor de eerste kolonisten een aanzienlijke belemmering. Capitol Reef National Park is het tweede grootste park in Utah, maar wordt veel minder bezocht dan andere in het zuiden van Utah. Waarschijnlijk is dat deels te wijten aan de nogal afgelegen ligging en wellicht omdat er geen duidelijke centrale attracties zijn. 
Dit Nationale Park is zeer langgerekt en het bestaat uit twee delen. In het noorden ligt Cathedral Valley, een dal waarin geerodeerde restanten van de Entrada Sandstone als haaientanden omhoogsteken tot een hoogte van
De oorspronkelijke bewoners, ook wel fremont Cultruur genoemd, woonden in de buurt van de Fremont River in het noordelijke deel van het Capitol Reef Waterpocket Fold. Door middel van irrigatie verbouwden zij gewassen zoals, linzen, maïs, graan en squash (soort kalabas) en bewaarden dat in rotsholtes en stenen opslagplaatsen (granaries, gedeeltelijk gemaakt van de vele zwarte basalt keien).
In de 13e eeuw onderging dit gebied, waarschijnlijk door droogte, een grote verandering. De oorspronkelijke bewoners van de Fremont nederzettingen vertrokken. Deze Numic sprekende mensen noemden de Fremont granaries moki hutten en dachten dat het de woningen van een ras van kleine mensen of moki waren.
Na de Amerikaanse Burgeroorlog, verkenden leden van de Kerk van Jezus Christus of Latter-day Saints (Mormonen) uit Salt Lake City het gebied. Ze waren op de vlucht voor vervolging door de overheid i.v.m. polygamie. In 1866 voerden de Mormonen in dit gebied een militaire straf expeditie uit op plunderende autochtonen (indianen). In de jaren 1870, koloniseerden zij deze valleien wat leidde tot het stichten van Loa, Fremont, Lyman, Bicknell en Torrey.
De Mormonen vestigden zich in de Fremont River Valley zoals Junction (later Fruita). Fruita prospered, Caineville barely survived, and Aldridge died. Door het goede klimaat en de vruchtbare grond, rond de Fremont rivier, was het mogelijk gewassen te telen en boomgaarden aan te leggen met verschillende soorten fruit. Op verschillende locaties staan nog detraditionele pioniers gebouwen, zoals een schooltje,
De boomgaarden zijn beschermd en worden goed onderhouden. Dode bomen worden door nieuwe fruitbomen vervangen. Als het fruit rijp is kunnen bezoekers het tegen een kleine vergoeding meenemen. Fruita floreerde en in aanvulling op de landbouw, werd kalk gewonnen uit lokale kalksteen. Ook werd er in het begin van de 20e eeuw uraniumerts gedolven wat in in 1904 resulterende in de Olyer Mine in Grand Wash.
Het leven in Fruita was goed, maar niet meer dan tien gezinnen hadden een bestaan in de vruchtbare, overstromingsgevoelige, vlakte van de Fremont rivier. Het gebied bleef geïsoleerd en werd later, toen het in 1937 een Nationaal Monument werd, verlaten. Gebouwen die achterbleven werden gerestaureerd door de National Park Service. in 1937 werd het braakliggende gebied, (
Via Torrey rijden we richting Capitol Reef en we hebben een uitzicht op de heuvelrug van Waterpocket Fold en even later zien we een andere rotsformatie de Twin Rocks. Verderop is een andere bijzondere rotsformatie Chimney Rock, een hoge rots die - zoals de naam al aangeeft - op een schoorsteen lijkt. Als we doorrijden zien we aan de linkerkant van de weg een rotspartij met de naam The Castle. We rijden door naar het Visitor Center voor informatie over diverse trails. Vanaf het Visitor Center begint de
Iets voorbij het Capitol Reef bezoekerscentrum vinden we de voormalige nederzetting van de Mormonen, opgericht in 1870, ook wel Fruita genaamd.
We komen enkele boomgaarden voorbij en zetten de auto op een parkeerplaats van Chestnut Picnic Area, en het kampeerterrein van Fruita Campground. Langs de picknick plaats staan gigantische grote wilgen, waarschijnlijk door de Mormonen nog geplant. Ook deers lopen op de picknick plaats en zijn helemaal niet bang. Ze staan je aan te kijken van he ik was hier eerst dus tikkie terug jij. Het is wel een hele leuke ervaring zo dicht bij te kunnen komen. We steken de Fremont River over en bekijken een paar oude gebouwtjes die daar nog staan. Ook staat er nog een oud (vracht) autootje gestald. In een gebouw is een winkeltje maar er zijn ook nog een paar kamers in oorspronkelijke staat.
Vanaf het kampeerterrein begint de Fremont River Trail die we willen gaan lopen. Het is geen lange trail,
De verschillende kleuren en rotsstructurenvallen op. Ook is goed te zien dat de rots langzaam eroderen en helemaal vervormen en verpulveren.
We zien hellingen bezaaid met rotsblokken met allemaal verschillende kleuren en vormen.
Op een andere helling liggen alleen maar zwarte ronde rotsblokken,
waarschijnlijk afkomstig van een vulkaan uitbarsting uit het verre verleden. Als je dan afdaalt is er om elke bocht weer een verrassing.
Beneden komen we een Nederlander tegen die ons voor slangen waarschuwt. Die hebben wij vandaag gelukkig niet gezien. Daar denkt Klaas trouwens anders over…. Het is weer warm, we nemen even rust. Op de terugweg gaan we even langs Panorama Point vooral middags laat en ‘s avonds, als de zon wat laag staat, moet het daar prachtig zijn. Het uitzicht is prachtig maar het is bewolkt en in de verte regent het zelfs, dus de weergoden zijn ons niet gunstig gezind. We zetten een bakje koffie en genieten maar even van de omgeving en het uitzicht. In de verte zit iemand trompet te spelen, door de bergen klikt het heel leuk. We gezellig zo'n live optreden op de achtergrond. We zien auto's via de dirth road doorrijden naar Goosnecks Overlook en Sunset Point. Met de camper kunnen we daar niet heen, jammer.
Daarom maar op weg met onze camper naar onze gereserveerde overnachtingsplek, Thousand Lakes RV Park in Torry. Daar hebben we weer de mooiste plek! Op het moment dat ik dit schrijf is de zon net onder gegaan, de hordeur gesloten en scheef vooruit zie ik een ruig landschap met een grote berg. Picknick tafel voor de camper, wat een weelde.
