We zijn er vroeg bij want vandaag gaan we met een ATV (all terrein vehicle) op pad door Grand Staircase-Escalante National Monument.
Grand Staicase Escalante NM is een geweldig groot, 7571 vierkante kilometer, gevarieerd natuurpark wat zich uitstrekt van de Grand Canyon tot de top van de Paunsagunt Plateau en de Paria rivier. In 1870 maakt geoloog Clarence Dutton een eerste concept van deze regio als een gigantische trap, met 5 verschillende soorten gesteentes, oplopend uit de bodem van de Grand Canyon (A) in noordelijke richting via Zion (E) naar Bryce (H). De 5 gesteenten zijn, beginnend met de jongste, Pink Cliffs (B), Grey Cliffs (C), White Cliffs (D), Vermilion Cliffs (F), en Chocolade Cliffs (G). “A grand stairway of sequential cliffs and terraces” vandaar ook de naam Grand Staircase.
Door valleien is het gebied in 3 verschillende regio’s te verdelen. Grand Staircase begrenst door het Paunsagunt Plateau aan de ene kant en The Cookscomb (met de Cottenwood Road) aan de andere kant. Dan Kaiparowits Plateau begrenst door The Cookscomb en Straitght Cliffs / Fiftymile Bench (met de Hole in the Rock Road). Vervolgens The Canyons of the Escalante begrenst door Straitght Cliffs en the Waterpoccket Fold.
In kader van de Wet Oudheden werd dit park, in 1996, door president Clinton aangewezen als US Nat. Monument.
Het park wordt beheerd door het Bureau of Land Management. De Grand Straircase was het eerste BLM's openbare nationaal monument in Utah. Het gebied biedt een unieke combinatie van archeologisch, historisch, paleontologische, geologische en biologische zaken. BLM Utah beheert openbare gronden voor uiteenlopende toepassingen. Het betreft niet alleen het beheer van mineralen, energie, vee en voederareaal, maar ook de bescherming van historische en culturele rijkdommen. De openbare landerijen in Utah bieden ongeëvenaarde mogelijkheden om te genieten van de eenzaamheid en outdoor recreatie. Iedereen is vrij in dit gebied te recreëren en te kamperen.
De ATV is gisteravond al gebracht en staat voor onze camper. Om 8.30 uur rijden we weg. Tas met proviand mee en vooral veel water. We hebben een uitgebreide route van de verhuurder ontvangen. Het eerste stuk gaat door het dorp. Dan door het buitengebied met vele vreemde huizen die je met de camper niet zult tegenkomen omdat ze niet aan de grote weg staan. Vaak zijn de erven rommelig, ze hebben hier alle ruimte en het is net of ze dan ook niets opruimen.
De weg, Cedar Wash Road, wordt ruwer, het is een dirt-road, dat betekent geen asfalt, gewoon zand, steenslag of modder met grind. Het rijden gaat best. ’t Is leuk om lekker te scheuren. Af en toe komen we over wildroosters omdat het vee (beef cow’s) hier los lopen. Waar die beesten van leven is mij een raadsel. De begroeiing is droog en bestaat voor een groot gedeelte uit sagebrush (salie). Het is een grof, harde, zilver-grijze struik met gele bloemen en groeit in droge delen van westelijk Verenigde Staten. Het is de primaire vegetatie in grote delen van het Great Basin woestijn.
Omdat we een totaal andere route rijden dan gebruikelijk komen we na 10,1 mile bij een locatie waar, volgens de verhuurder, een kleine arch (boog) moet zijn. Een eindje lopen, dan naar beneden door een wash (droogstaande waterbedding) en inderdaad verderop is een kleine arch, de Cedar Wash Arch.
Uitgesleten door het water, en de wind. Heel wat anders dan we tot nu toe gezien hebben. De geel-witte steensoort is vrij zacht dus geen wonder dat hier een boog ontstaan is. We lopen terug en kunnen het pad terug niet meer vinden. Dan maar even gaan spoorzoeken je bent uiteindelijk in het wilde westen. Na goed speuren zien we waar we naar beneden zijn gekomen. Gelukkig maar, snel naar boven naar waar we de ATV hebben achtergelaten.
Vervolgens gaan we weer op weg, langs de rand van de Straight Cliffs richting Hole in the Rock Road. De Hole in the Rock (dirth) Road begint 5 mile buiten Escalante aan de Scenic Byway 12 en is 57 mile lang en eindigt bij Lake Powell. De naam komt van de Mormonen die, in 1880 een kortere weg naar het San Juan gebied in Zuid-Oost Utah zochten. Onderweg moesten ze een 1200 voet hoge klif, Glen Canyon, zien te overwinnen. Ze hadden 6 weken nodig om een constructie te maken met katrollen en een houten baan om de wagens en het vee in de canyon te krijgen. Vervolgens staken ze, 250 mensen, 83 wagens en 1000 stuks vee, de Colorado River over en vervolgden hun route via de Cottenwood Canyon aan de andere kant naar Bluff.
Langs de Hole in the Rock Road zijn diverse zijwegen met bezienswaardigheden waaronder Devil’s Garden.
Deze tuin willen we wel zien. De duivel heeft er weinig werk van want het zijn allemaal stenen en zand. Wel mooi om te zien. Officieel heet het gebied Devils Garden Outstanding Natural Area en wordt beheerd door BLM. In Devils Garden staan verzameling grillig gevormde zandstenen rotssculpturen, die gevormd zijn door wind- en watererosie. Het is heel duidelijk te zien dat de vreemd gevormde hoodoos opgebouwd zijn uit verschillende zandsteenlagen.
De erosie heeft op elke steensoort weer een ander effect, de ene is meer afgesleten dan de andere. De onderste laag is een soort sokkel. Daarop staat weer een korte hoodoos die bestaat uit een smalle donkere laag met daarboven een bredere laag met een lichtere kleur. Verder zie je nog allerlei andere grillige rotsformaties.
We zijn hier vroeg dus is het nog niet zo warm en het licht om foto’s te nemen is ook nog goed. Het totale gebied is ongeveer 80 hectare, er zijn geen paden en je mag vrij over het terrein lopen. Dat maakt het juist extra leuk en zo ervaren wij het ook. De kleuren, de vreemde vormen, alleenstaand, in rijen of in groepen. Het is weer genieten en wij zijn niet de enigen. Er staan een aantal auto’s op de parkeerplaats en er is ook een man die een schilderij maakt van deze omgeving.
Aangezien we nog veel op het programma hebben stappen we weer op de ATV en scheuren over de Hole in the Rock Road naar de volgende zijweg die naar de Dry Forks Trailhead ook wel Dry Forks Coyota Gulch gaat. De tocht die we willen gaan lopen is in Spooky en Peek-A-Boo Slotcanyon. Het duurt ons veel te lang voordat we de zijweg zien en we hebben het idee dat we hem voorbijgereden zijn. Maar als zo vaak vergissen wij ons in de afstanden en eindelijk zien we de afslag. Dan moeten we over een slecht zandpad die alleen begaanbaar is voor een jeep of onze ATV. Rustig aan komen we bij een parkeerplaats en hier vullen we het trailregister in. We hebben een fantastisch uitzicht over het geheel en het lijkt wel of zitten we midden in een soort woestijn, de omgeving ziet er heel droog en desolaat uit.
Het is inmiddels al aardig op temperatuur en we doen de korte broek aan, eten en drinken wat en gaan op pad. We hadden gelezen dat het 
pad aangegeven werd door cairns, dat zijn torentje van op elkaar gestapelde stenen, dus die volgen we maar.
Het is een eind, over de rotsen (slickrock), ongeveer 70 tot 80 meter steil naar beneden. Beneden aangekomen is aan de rechterkant een rotswand die moeten we volgen. We lopen door het los zand tot we bij een brede zanderige wash (droogstaande rivierbedding) komen. Onderweg zie we enkele hagedissen en schijnbaar hebben ze niet veel te eten want we
zien er één die een soortgenoot in de bek heeft. Terwijl we staan te kijken komt er nog een aan rennen die de ander aanvalt, waarschijnlijk om de buit af te pakken. Dat lukt niet maar zoiets hebben wij nog nooit gezien. We lopen verder door de wash en lopen nu door Dry Fork een zijtak van de Coyote Gulch. De bron van de Coyote Gulch heeft zijn oorsprong bij de Straight Cliffs, de oostelijke rand van het Kaiparowits Plateau.
Bij regen komen verschillende kleine stroompjes bij elkaar en vormen een verwoestende rivier van water. Het water stroomt hiervandaan door de Coyote Gulch en uiteindelijk naar de Escalante River. Het krachtige water heeft in de zachte Navajo Zandsteen sleuven uitgesleten tot wel 7 meter diep. Na nog een stukje gelopen te hebben zien aan de linkerkant Peek-A-Boo Slotcanyon. Zelf had ik het mij anders voorgesteld maar ondanks dat mag het resultaat er zijn. Peek-A-Boo is een “ hanging canyon” dat is een kloof die zich boven in de rotswand bevindt. De ingang ligt 4 meter boven de grond. Regenwater wat zijn weg zoekt naar een lager punt stroomt hier door de rotsen, slijt deze uit en zo wordt een soort afvoerbuis van regenwater gevormd die uitmond in de Dry Fork.
Echter we kunnen niet in Peek-A-Boo komen. Onder aan de rots staat een poel met water en de kans is groot dat ook hogerop ook in de kuilen water staat. Jammer want het moet iets bijzonders zijn om deze slot canyon te bekijken. Slot betekent “smalle gleuf” en een slotcanyon is een kloof met hoge verticale wanden. De meesten zijn ontstaan in droge gebieden waar een enkele keer hevige overstromingen plaatsvinden. Deze krachtige waterstromen met modder, zand en stenen schuurt langs en over de zachtere rotslagen waardoor deze uitslijten en hierdoor ontstaan smalle sleuven en kloven. Peek-A-Boo slaan we daarom eerst maar over. We zijn niet de enige lopers en ook die zien het niet zitten om door het water deze slotcanyon in te gaan.
Vervolgens gaan we naar Spookey’s. Ondanks de beschrijving zijn we het spoor even bijster. We komen uit de wash in een andere en zien in de verte een sleuf in de rotsen en denken dat, dat Spooky is. Als we er zijn komen we er achter dat het niet klopt toch lopen we nog even door maar deze slotcayon is niet zo spectaculair. Later blijkt dat dit de Lower Brimstone is. Dan maar terug en een paar andere hickers komen ons tegemoet en met elkaar komen we er uit. We hadden linksaf gemoeten en na een poosje door het losse zand gelopen te hebben bereiken we Spooky. Hier raken de rotsen elkaar bijna en het is een prachtig gezicht.
Op sommige plekken moet je zijwaarts verder en op een ander plek moet je bukken om verder te kunnen. Ik kan een heel eind komen, maar Klaas is slanker en kan dus nog verder. De canyon is ongeveer 10 meter diep en omdat de wanden dicht bij elkaar staan komt er weinig zonlicht in de canyon. Op een zonnige dag omstreeks 12.00 uur heb je het meeste licht in de canyon en komt alles beter tot zijn recht. Een aparte gewaarwording en iemand die claustrofobie heeft die ziet dit niet zitten. Deze rotsen zijn door de wervelingen van het water uitgesleten en dat is heel goed te zien. Het water is met geweld draaiend door de kloof geperst waardoor de rotsen er geschulpt uitzien. Het lijkt net of zijn er happen uitgenomen waarna iemand de rotsen nog even heeft geschuurd. Het is heerlijk koel en we rusten nog even uit.
We hadden gelezen dat we ook langs de andere kant, om de rots, terug kunnen en dat dit korter is en dat klopt. Op de terugweg nemen ik nog wat foto’s van planten die er bloeien en we komen weer langs Peek-A-Boo.
We besluiten definitief om het niet te proberen en lopen door en gaan weer omhoog naar de parkeerplaats. Als we weer bij de ATV zijn is het al half 2. Een broodje en dan verder.
Het pad is niet duidelijk aangegeven maar je kan maar één kant uit. Ook is er nog een onduidelijk spoor van een jeep die een paar dagen geleden ook gereden heeft. Helaas hebben we geen tijd om de bezienswaardigheden, oude woningen van indianen en dinosaurus sporen, die de verhuurder aangaf te bekijken. Het bekijken van Spooky en Peek-A-Boo heeft veel tijd gekost. Het “pad” wat we rijden is heel onvlak en we kunnen maar heel langzaam rijden en als we op tijd terug willen zijn moeten we doorrijden.
Het rijden is nu spannend maar ook erg inspannend. Er is veel te zien de woeste natuur is overweldigend en we maken veel foto’s. Het is eigenlijk het allermooiste wat we tot nu toe gezien hebben.
We komen helemaal niemand tegen. Hoge bergen, zandvlaktes, allemaal ongeschonden. Machtig om te zien. Het rijden neemt nu veel meer tijd, soms slechts stapvoets. Heel langzaam stijgen we tot we op het hoogste punt de afslag naar Smokey Mountain Alvey Road moeten nemen. Wij gaan terug richting Escalante maar de Smokey Mountain Road gaat ook richting 89 waar hij uitkomt bij Big Water. Nu hebben we weer een zandpad dat 
Toch komt er een eind aan en vanaf een hoogte zien we Escalante liggen. De afspraak was dat we om 19.00 u. terug zouden zijn. We redden het net. In Escalante moeten we de ATV aftanken en gaan we terug naar de camping. De hele dag buiten in de zon en het stof. We zien er niet uit en mijn haar is een puinhoop. Gelukkig heb ik nog wel en mini-flesje shampoo van Teatske. Na gebruik hiervan voel ik me een ander mens. Bedankt dus! De verhuurder haalt de ATV weer op en we zeggen dat we zeer tevreden zijn. Hij denkt dat we vannacht wel als blokken zullen slapen. Op de ATV vandaag 113 mile gereden, met de camper 0 maar het was de moeite waard een super dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten