Naar de grootste kopermijn.
Vannacht, ondanks de storm, goed geslapen. Het einde van onze trip komt in zicht dus hebben we genoeg tijd om rustig te ontbijten. Vandaag rijden we naar de grootste open kopermijn ter wereld. Deze is vanuit het heelal door de astronauten te zien. De Bingham Copper Mine ligt ten zuiden van Salt Lake City. Eigenlijk is de stad er aan vast gebouwd.
De camping ligt in een landbouw en tuinbouwstreek. Ook hier worden de velden weer beregend. Vlakbij de camping is een veld met luzerne en ook hier staat een regeninstallatie. Grote wielen met daar tussen buizen en daarop weer sproeiers. Vanaf onze camping komen we vrij vlot op de Interstate. We zien onze ogen weer uit. Wat een verkeer. Grote trucks die onze camper vrolijk voorbij rijden. Volgens mij rijden ze harder dan 120 km/p/u. De truck haalt je in en dan blijkt er nog een enorme aanhanger achteraan te komen. Er zijn minimaal 3 stroken aan elke kant maar soms ook wel 4. Er rijdt een Amerikaanse slee voorbij, zo’n ouderwetse, met een oma achter het stuur. Veel pick-up’s en toch ook wel veel japanse auto’s. We tanken nog even. In dit gebied wordt fruit aan de kant van de weg verkocht. Het is jammer dat we onze roadmap kwijt zijn maar; op een gekregen kaart van Utah kunnen we ook onze route bepalen. We komen vlak langs het grote zoutmeer waaraan deze plaats haar naam te danken heeft. Op een interstate zijn écht geen stopplaatsen, dus we rijden door. De grote stad strekt zich voor ons uit en daar gaan we dwars doorheen. Het is een zeer uitgestrekte stad met allemaal laagbouw. Aan de buitenrand veel industrie. Veel grote wegen die weer over en onder elkaar door gaan. Tot aan het laatste stukje gaat het in één keer goed! Dan zijn ze met de weg bezig en worden we omgeleid. En de omleiding is niet duidelijk want na een poosje belanden we in een nieuwbouwwijk, een suburb. Maar weer terug en zien of we de route weer op kunnen pikken. Daarop komen aan de rand van een buitenwijk. We zijn het spoor helemaal bijster en er zijn niet veel mensen op straat om te vragen. Daarom stoppen we bij een bedrijven terrein. Het eerste bedrijf is dicht en het tweede is gesloten. Het derde is een tandarts praktijk, nou daar maar vragen.
De assistente weet het ook niet en vraagt het aan de tandarts; die bezig is. Wat we al eerder hebben meegemaakt: Amerikanen zijn heel behulpzaam. De man laat zijn patiënt even in de steek en legt de route uit. Het valt allemaal mee we zitten nog in de goede richting. Thank you, you where very helpfull, en maar weer op weg. Na een poosje komen we op een klein landbouwweggetje. We gaan weer twijfelen maar dan zien we in de verte de grote afvalhopen van de mijn, we zitten goed. Al met al heeft de rit twee uur geduurd maar dat mag de pret niet drukken.
Bij de ingang een groot bord met de naam van de mijn en verderop de toegang met voor Amerikaanse begrippen een klein hokje. Daarbij een weer grote Amerikaanse vlag, bewaker in uniform, entree betalen en naar binnen en naar boven! Enorme massa’s steen, grind, zand etc. liggen hier op keurig afgevlakte hellingen. De weg naar het bezoekerscentrum is vrij steil en de camper heeft het zwaar. Helaas mogen we onderweg niet stoppen en omdat er auto’s vanaf de mijn terug rijden wagen wij het ook niet. Jammer, er waren mooie plekken bij om foto’s te nemen. Dan maar rijdend foto’s maken. Volgens ons wordt hier zand en rotsen, wat onbruikbaar is, heen gebracht. Bergen, heuvels en hellingen met allerlei soorten en kleuren ertsafval. Daarop heel nietig, vrachtauto’s en kranen.
Na een poosje komen we bij het bezoekers centrum. Het is niet erg druk op een paar bussen met schoolkinderen na. De kinderen hebben een soort gesubsidieerd schoolreisje. Een gedeelte van de kosten worden door de mijn en de overheid betaald. De mijn doet er alles aan om in een positief daglicht te komen. We kijken over de rand en we hebben al veel bijzondere dingen gezien maar bij wat we nú zien zijn we zwaar onder de indruk. Het doet ons wel wat aan de Grand Canyon denken. Zó groot, zó diep; het is bijna niet te bevatten. En dan te bedenken dat mensen dit gegraven hebben. We horen dat er in het bezoekerscentrum een video presentatie is en besluiten daar eerst heen te gaan. In een soort bioscoop zaal zien we een film over de mijn, het ontstaan en hoe koper gemaakt wordt. Ook wat er allemaal van koper gemaakt wordt. Op deze wijze krijg je wel een uitgebreide indruk. Ook van wat de mijn allemaal doet om vervuiling en aantasting van het landschap te voorkomen. Het is wel echt een promotiefilm van hoe geweldig ze zijn.
Na de film gaan we het bezoekerscentrum bekijken. Er zijn veel foto’s, informatie stands, miniatuur voorbeelden van zaken die betrekking hebben op de mijn en de productie van koper. Overal wordt tekst en uitleg bij gegeven, van hoeveel, waarom etc. Zo ook dat de mijn de medailles heeft geleverd voor de Olympische spelen in Salt Lake City. De schoolkinderen moeten verschillende opdrachten uitvoeren en dingen opzoeken en opschrijven.
Ze hebben er lol in want ze draven en vliegen om alles uit te zoeken en de goede antwoorden te vinden. De film en het bezoekerscentrum zijn erg leerzaam en we hebben een goede indruk van het hoe en waarom in de mijn.
Bingham Canyon Mine nu bekent als Kennecott Utah Copper. De Bingham Canyon Mine is een open-pit mining (dag mijnbouw) voor winning van grote hoeveelheden koper ten zuidwesten van Salt Lake City. Deze mijn is eigendom van de Rio Tinto Group, een internationaal 
mijnbouw en exploratie bedrijf met hun hoofdzetel in het Verenigd Koninkrijk. De winning in Bingham Canyon Mine wordt beheerd door Kennecott Utah Copper Corporation die de mijn, concentrator fabriek, smelterij en een raffinaderij exploiteert. De mijn is in productie sinds 1906, en dit heeft geresulteerd in een krater van meer dan 1,2 km diep, 4 km breed, en een oppervlakte van 7.7 km ². Volgens Kennecott, is dit ‘s werelds grootste kunstmatige afgraving. Vanuit de ruimte is deze mijn met het blote oog te zien te zien.
Geologische krachten waren tussen 260 en 320 miljoen jaren geleden actief in de Oquirrh Mountains (Late Paleozoic Period). Ongeveer 30 tot 40 miljoen jaar geleden werd, metaal bevattende rots, van diep binnen de korst van de aarde, naar het oppervlak geduwd. Dit vormde het ertslichaam van Bingham. Het erts in Bingham bevat voornamelijk koper maar ook goud, zilver en molybdeen.In 1850 werden voor het eerst de mineralen ontdekt in Bingham Canyon, maar pas in 1863 werd met de winning begonnen. De eerste mijnbouw was, vanwege het ruige terrein, erg moeilijk. In 1873 kwam de mijn aan het spoor en nam de vraag naar koper sterk toe. De negentiende-eeuwse mijnen waren relatief klein maar door ontwikkelingen werden ze steeds groter. Door de jaren heen werd de mijn steeds verder uitgebreid. Hierdoor moest het dorpje Bingham, waar de mijn zijn naam aan te danken had, in 971 verdwijnen.
Een belangrijke ontwikkeling vond plaats in 1903 met de oprichting van Utah Copper Company. De winning werd grootschaliger aangepakt door het delven van grote hoeveelheden laagwaardig porphyry koper. Porphyrius (kopererts) ertslichamen bevatten doorgaans tussen 0,4 en 1% koper met kleinere hoeveelheden van andere metalen zoals molybdeen, zilver en goud. Utah Copper en Boston Consolidated fuseerden in 1910. De Kennecott Copper Corporation kocht in 1915 een financieel belang in Utah Copper en verwierf de volledige onderneming in 1936. In de jaren 1920 werkten ongeveer 15.000 mensen in en om de mijn. Dit aantal daalde snel toen de mijn technieken verbeterden. In 1980 werkten er ongeveer 800 mensen. In 1981 werd door een wereldwijde daling van de koperprijs Kennecott overgenomen door Standard Oil of Ohio (SOHIO) In 1987 werd deze weer overgenomen door British Petroleum Minerals America. In 1989 nam Rio Tinto Zinc (RTZ) alles weer over.
Rio Tinto Group is een van de grootste beursgenoteerde ondernemingen. De ene vestiging, Rio Tinto Limited, is gevestigd in Melbourne en Rio Tinto plc in Londen. Hoewel elk bedrijf afzonderlijk onderneemt opereren de twee Rio Tintos als één bedrijf.
Bingham Canyon heeft bewezen een van de meest productieve mijnen in de wereld te zijn. Met ingang van 2004 heeft erts uit de mijn meer dan 17 miljoen ton (15,4 ton) aan koper, 23 miljoen ounces (715 t), aan goud, 190 miljoen ounces (5.900 t) aan zilver, en 850 miljoen pond (386 kt) aan molybdeen opgebracht. Molybdeen komt niet voor als vrij metaal in de natuur, maar in verschillende soorten oxidaties van mineralen. Industrieel gemaakte molybdeen verbindingen worden gebruikt bij hoge druk en hoge temperatuur toepassingen, zoals pigmenten en katalysatoren. Het goud en zilver zijn verontreinigingen welke uit het koper zijn verwijderd tijdens de raffinage. Cumulatief, heeft Bingham Canyon meer koper geproduceerd dan enige andere mijn in de VS, en ze is de tweede in de wereld, na Chuquicamata in Chili. De hoge molybdeen prijzen in 2005 zorgden er voor dat molybdeen uit de Bingham Mine meer waard was dan het geproduceerde koper. De totale waarde aan metalen, in 2006 geproduceerd door Bingham Canyon, was US $ 1,8 miljard dollar.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog brak Bingham alle productie records. Van alle koper dat de geallieerden nodig hadden kwam 30% uit deze mijn. Veel vrouwen werkten, tijdens deze oorlog, in de mijnen, molens, en smelterijen.
De mijn activiteiten hebben ook grote milieu effecten. Omdat de grond het water goed doorlaat is het grondwater aanzienlijk vervuild. Dit heeft invloed op ongeveer 80 vierkante mijl (210 km 2) in het zuidwestelijke gedeelte van Salt Lake County. Het bedrijf doet er alles aan om vervuiling te voorkomen. Het (vervuilde)water wordt gezuiverd en weer hergebruikt. Ook wordt de omgeving afgewerkt tot natuurgebied. Hoe lang er nog koper gewonnen gaat worden is nog niet exact bekend. De verwachting is tot 2017 maar er zijn ook plannen voor nog een 50 jaar koperwinning.
Koper. Kennecott Utah Copper produceert ongeveer 300.000 ton koper kathode per jaar. De koper wordt gedolven, geconcentreerd, gesmolten, en verfijnd op Kennecott faciliteiten ten westen van Salt Lake City en geleverd aan klanten per spoor. In een industrie gekenmerkt door pieken en dalen door conjunctuurcycli, levert Kennecott Utah Copper al 100 jaar koper aan haar klanten.
Elke dag produceert de mijn ongeveer 150.000 ton kopererts en 330.000 ton dekgrond en afval rotsen.Het koper erts bevat ongeveer 0,6% koper. Het erts wordt gemalen in de breker en gaat via een ondergrondse tunnel over een 5 mile lange lopende transportband naar de Copperton Concentrator. In de concentrator wordt het erts gemalen in enorme molens met behulp van stalen ballen. De kleinere stukken worden dan gemengd met lucht, water en chemische reagentia om de waardevolle mineralen van de afvalrots te scheiden. Het kopergehalte wordt door flotatie geconcentreerd tot een concentraat van ongeveer 28% koper. Het afval en het resterende rotsmateriaal waaruit de meeste waardevolle metalen zijn verwijderd wordt afgevoerd. Het afval gaat door een pijpleiding van de concentrator naar een dumpplaats waar het wordt opgeslagen. Het concentraat wordt, als een slurry, via een pijpleiding van 17 mijl getransporteerd naar de smelterij. In de smelterij wordt het concentraat gedroogd in een grote roterende droger. Vervolgens gaat het naar een flash smeltoven. Het eindproduct is onderverdeeld in drie producten - gassen, die zwavel bevatten; slakken, met silicium en ijzer, en koper mat, dat is 70% koper.
Na afkoeling wordt de koperen mat gemalen en verwerkt in een flash converteer oven. Hierin worden de meeste van de resterende onzuiverheden verwijderd. Wat overblijft is gesmolten koper, genaamd blister, en dit bevat ongeveer 98% koper. In anode ovens vindt verdere verfijning plaats. De resultaten zijn koperen platen, ook wel anoden genoemd, met een gewicht van ongeveer 700 pond per stuk.
Op de raffinaderij zijn zitten de anodes in rekken die in een zure oplossing hangen. Daar tegenover hangen de roestvrij stalen starter kathode platen. Gedurende 10 dagen gaat er een elektrische stroom tussen de anode en de kathode. Hierdoor gaan de koper-ionen van de anode naar de kathode. Dit proces vormt een plaat van 99,99% zuiver koper. Eén anode produceert twee kathodes met elk een gewicht van ongeveer 280 pond. De koperen kathodes zijn Kennecott Utah Copper's eindproduct. Deze koperen platen worden van de roestvrijstalen starter (platen) gestript en gebundeld in pakketen van 5000 pond. Hierna gaan ze via het spoor naar de klant. De andere verontreinigingen, met inbegrip van goud en zilver, vallen op de bodem van de tank met de zuuroplossing. Het residu van die oplossing gaat naar de edel metaal fabriek, waar het door een reeks van chemische processen wordt gescheiden. Hierna wordt het goud en het zilver omgesmolten in de zogenaamde broodjes. De laatste stap in het productieproces is het stempel met het Kennecott merk in elke bar. In het stempel zit het nummer van de partij, het gewicht en de fijnheid van het metaal - dat wil zeggen het percentage van goud of zilver in de bar.
Edelmetalen. Kennecott Utah Copper produceert circa 400.000 troy ounces goud per jaar, met een zuiverheid van 99,99%. Het goud wordt omgesmolten in 400 troy ounce bars, die vervolgens worden verkocht. Verder produceren ze jaarlijks ongeveer 4 miljoen troy ounces zilver, met een zuiverheid van 99,9%. De zilver bars zijn groter dan de goud staven en wegen 1.000 troy ounces per stuk. Goud en zilver uit de Bingham Canyon Mine zijn in kleine hoeveelheden aanwezig en het wordt gewonnen in de laatste fase van het verfijnen van het koper.
Molybdeen. Het bijproduct molybdeen wordt voornamelijk gebruikt in legeringen, roestvast staal en gietijzer. Het is zeer veelzijdig als legering. Het verbetert de sterkte, hardheid, taaiheid, lasbaarheid, verhoogde temperatuur sterkte, en corrosiebestendigheid van andere metalen.
Een van de eerste toepassingen van molybdeen was als een kosteneffectief alternatief voor wolfraam in high-speed staal. ( (De dichtheid van molybdeen is ongeveer de helft van die van wolfraam, dus 1% molybdeen tegen ongeveer 2% wolfraam.)
Nu wordt molybdeen gebruikt in een verscheidenheid van legeringen zoals in straalmotoren, auto onderdelen, mijnbouw, gasturbine rotors, regelapparatuur, architectuur, High-speed boren, frezen en zaagbladen, tanks, leidingen en 
warmtewisselaars welke worden gebruikt in de voedselverwerkende industrie, offshore pijpleidingen, tandwielen en krukassen voor de aandrijving van schepen, etc. Maar de unieke eigenschappen van molybdeen is ook ideaal voor vele andere toepassingen buiten legeringen. Molybdeen wordt ook gebruikt in chemische toepassingen, zoals: katalysatoren, pigmenten, corrosieremmers, smeermiddelen etc.
Zwavelzuur. Dit is een bijproduct van het smeltproces. Kennecott Utah Copper produceert ongeveer een miljoen ton zwavelzuur (H 2 SO 4) per jaar in percentages van 93% en 98% . Levering via spoor of in vrachtwagens aan klanten in de gehele Verenigde Staten.
Bijzonderheden van de mijn.
Uit de Kennot Copper Mine is meer koper gedolven dan uit enige andere mijn ter wereld, ongeveer 18,1 miljoen ton.
De mijn is 2¾ mijl in doorsnee en ¾ mijl diep. Je zou twee Sears Towers (nu bekend als de Willis Building) in Chicago, boven op elkaar kunnen zetten en nog steeds niet de top bereiken van de mijn.
De mijn is zo groot dat space shuttle astronauten deze vanuit de ruimte kunnen zien als ze over de Verenigde Staten gaan.
Tegen 2015 zal de mijn ten minste 500 meter dieper zijn dan nu.
Als je alle wegen in de open pit mine achter elkaar legt, zou je een rijbaan krijgen van 500 mijl. Een afstand van Salt Lake City naar Denver.
De mijn produceert ongeveer 55.000.000 ton kopererts en 120.000.000 ton afval per jaar. De apperatuur.
In de mijn zijn 11 reuze elektrische schoppen en één hydraulische.
De grootste elektrische schop, de 56 kubiek-yard dipper, kan ongeveer 98 ton materiaal in één enkele haal opscheppen, een gewicht gelijkwaardig aan ongeveer 50 auto's.
De nieuwste elektrische schoppen kosten elk meer dan 20 miljoen dollar en wegen 3,2 miljoen Amerikaanse ponden.
De 70 gigantische transportvrachtwagens, die het erts vervoeren, zijn groter dan veel huizen en wegen meer dan een jumbo jet. Ze zijn meer dan 23 feet lang.
Deze vrachtwagens dragen van 255 tot 320 ton materiaal in één enkele reis.
Een nieuwe transportvracht-wagen kost ongeveer $3.5 miljoen per stuk.
De vloot van transportvrachtwagens rijden met elkaar per dag meer dan 10.000 mijlen bij een gemiddelde snelheid van 13 mijlen per uur.
De chauffeur rijdt ongeveer 18 meter boven de grond - bijna twee verdiepingen hoog.
Elke band op deze grote vrachtwagens kost 18.000 tot 26.000 dollar per stuk en gaan slechts 9 maanden mee.
De breker in de put verwerkt ongeveer 140.000 ton erts per dag en maalt het in stukken tot de grootte van een basketbal.
De 1215 feet hoge Kennecott schoorsteen is de hoogste in Utah.
De mijn heeft acht grote boren met een lengte van tussen 75 en 100 feet. Ze boren 55 feet diepe blast holes om het erts op te blazen. Gemiddeld, worden 200 gaten per dag geboord en wordt 1.200 pond explosieven gebruikt.
Mijnwinning in het algemeen
Elke erts soort in de wereld is uniek, geen twee erts soorten zijn gelijk.
Meer dan 320.000 mensen werken rechtstreeks in de mijnbouw van de Verenigde Staten.
Slechts ongeveer een tiende procent van het land in Utah wordt gebruikt voor de mijnbouw.
De uiterst kleine korrels van ertsmineralen, meestal koper en ijzersulfiden, zijn verspreid binnen wat „gastheer rots.“ wordt genoemd. Omdat er veel meer gastheer rots is dan er erts mineralen zijn, is het bekend als low-grade erts.
Voor elke gedolven ton erts, moet eerst ongeveer twee ton dekgrond worden verwijderd om toegang tot het erts te krijgen.
Mineralen die we gebruiken
Het eerste bekende gebruik van koper dateert van 10.000 jaar geleden.
Om alle centen, stuivers, dubbeltjes en quarters in 1999 te maken gebruikt de US Mint ongeveer 36.000 ton koper. Dat is ongeveer evenveel geraffineerd koper die Kennecott elke 41 dagen produceert.
Elke Amerikaan gebruikt meer dan 40.000 pond van nieuwe mineralen per jaar.
In een auto worden ongeveer 15 verschillende soorten mineralen verwerkt. Voor een televisie zijn 35 en een computer 30 mineralen nodig. Voor een telefoon zelfs 42.
Op de parkeerplaats, bij het bezoekerscentrum kunnen we in de mijn kijken. Een diepe krater, met allemaal richels (trappen) er om heen. Die richels zijn wegen die de mijn in gaan en daaroverheen rijden transport vrachtwagens. Daar in de diepte zijn enorme trucks aan het rijden. Vanaf deze afstand lijken het wel mieren zo klein. In werkelijkheid is een band van zo’n truck 2,5 x zo groot als een mens!
Er zitten 2 banden voor en 4 banden achter onder de truck. Kosten van 1 band zijn 18.000 tot 26.000 $ per stuk.
Ze kunnen een lading van 250-300 ton vervoeren. Die leeg zijn hebben nog een behoorlijk snelheid maar die vol zijn en weer naar boven gaan hebben het zwaar. Later horen we dat ze maar een snelheid halen van 5 tot 6 mijl per uur. De kraan die het erin schept heeft een graafbek waarin 4 complete pick-uptruck geparkeerd kunnen staan! Heel diep in de mijn is een meer van grondwater. Dit wordt constant, in grote hoeveelheden, weg gepompt. Dit water wordt voor allerlei zaken weer gebruikt. Constant rijden er trucks die water over de wegen sproeien tegen het stof. Ondanks dat is overal stof. Ook wij merken dat we toch stof binnenkrijgen.
Ook zijn er machines die de wegen vlakschuiven. Ze rijden steeds heen en weer. Regelmatig worden stukken rots tot ontploffing gebracht. Op verschillende plekken staan een soort boortorens. Deze boren gaten waarin dynamiet wordt gestopt en daarboven op gieten ze water. Het water voorkomt dat bij de ontploffing een grote stofwolk ontstaat. Hoe minder stof hoe sneller ze door kunnen gaan met het winnen van erts. De stenen met erts worden dan in een enorme breker (crusher, 6 verdiepingen hoog!) kleiner gemaakt. Het is een komen en gaan van transportvrachtwagens. De rest van het gesteente wordt in grote (nieuwe) bergen opgeslagen buiten de mijn. Van een medewerker horen we dat er straks een blast (explosie) is en daar willen we even op wachten. Om ons heen hoor je allemaal verschillende nationaliteiten. Natuurlijk veel Amerikanen maar ook veel Japanners en Chinezen. Verder opvallend veel Fransen maar ook Spanjaarden en mensen uit Zuid-Amerika. We eten en drinken nog wat maar zo langzamerhand wordt het steeds warmer. De explosie blijft uit en we willen er niet langer op wachten en gaan terug. Langzaam rijden we weer naar beneden hebben even later een fantastisch uitzicht over Salt Lake City en over de kunstmatige bergen van de mijn.
We besluiten een camping te reserveren in de buurt van het inleverpunt. Deze KOA camping is in het noorden van Salt Lake City. We doen het rustig aan en zijn bijna een uur onderweg door de stad. Het is een grote uitgestrekte stad en we kijken onze ogen uit. Door de rechte straten is het makkelijk rijden. Gewoon goed op de straatnaam 
letten, straten tellen en bij de zoveelste afslaan. We rijden in één keer naar de camping en het is een hele grote. Omdat we vroeg zijn is er nog genoeg plaats. We worden keurig geholpen en na een poosje kunnen we ons plaatsje op zoeken en alles aansluiten. Het is nog prachtig mooi weer maar verderop zien we donkere luchten. Het blijkt dat het 96 F. is, dat is ±30 graden C. Gelukkig kunnen we de airco aanzetten.
Ondanks dat we midden in de stad staan is er niet veel lawaai. We pakken alvast wat in. Het wordt in een keer heel donker en het begint heel erg te waaien. De camper schudt gewoon heen en weer, griezelig. De lucht is helemaal zwart en we verwachten een hoosbui. Die komt er niet het is alleen maar een soort windhoos. Hier en daar zie je over de camping spullen rond waaien en allemaal stof. Net zo snel als het begonnen is, is het ook weer over. Na de bui is het een stuk minder warm en daarom maken we een wandeling over de camping. Er staan heel veel campers van Cruise Amerika. Die zullen wel op weg gaan of de camper ook inleveren. Ook hier joekels van campers, complete woningen met televisie schotel, barbecue sets en gewone personen auto erbij. Echt big, bigger and the biggest. Achter de camping is een soort kanaal met daarachter een park maar daar kunnen we niet komen. In het kanaal liggen een paar stammen en daarop liggen schildpadden te zonnen. Op een gedeelte van de camping staan mobilehomes waarin gezinnen permanent wonen. Sommigen mooi maar er staan ook uitgeleefde tussen. Op de parkeerplaats staat nog een roze oldtimer die nog even op de foto moet. Terug naar de receptie waar ze heerlijke waterijsjes verkopen met echte aardbeien erin. Op een bankje in de zon zitten en heerlijk smikkelen. Met een bus kunnen we naar het centrum van de stad maar dat slaan we maar over. We hebben nog een paar dagen in SLC en we hebben de puf er ook een beetje uit.
Eerst maar verder inpakken en opruimen, alle etensrestjes opmaken en dan heerlijk douchen. Nog even internetten, weblog bijwerken, lezen en dan voor de laatste keer slapen in de camper. Morgen vroeg op om de camper in te leveren en dan eens kijken wat SLC ons te bieden heeft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten