Yellowstone – Grant Village

Donderdag 25 juni 2009

Water, water en nog eens water.

Vannacht was het minder koud dan gisteren. Toch is het water wat in de wasruimte stroomt ijskoud. Er zijn hier veel mensen die in een tentje slapen en dat lijkt ons vrij fris. Ook deze morgen worden de vuurbakken weer aangestoken. We maken gebruik van de voorzieningen in Canyon Village en deze zijn goed en bestaan uit een Visitor Education Center, een tankstation, een postkantoor, een hotel, een restaurant, een winkel. Vandaag willen we een paar watervallen bekijken in de nabijheid van Canyon Village.

Ten westen van de weg tussen Roosevelt en Canyon Village stroomt de Yellowstone River door het spectaculair mooie ravijn Grand Canyon of the Yellowstone. De Yellowstone River heeft haar naam te danken aan de gele klei op de zandbanken in de buurt van de plaats waar de rivier samenvloeit met de rivier de Missouri. Yellowstone River begint bij Yellowstone Lake, gaat dwars door Montana en eindigt in North Dakota. Het ravijn, dat een lengte heeft van ongeveer 32 kilometer, werd pas veel later “Grand Canyon of the Yellowstone” genoemd. De diepte van de canyon varieert tussen 240 en 360 meter, en de breedte gaat van 450 tot 1200 meter. Het is een erg jong ravijn, waarschijnlijk niet meer dan 10.000 jaar oud.

Ontstaan van Grand Canyon of the Yellowstone. Ongeveer 600.000 jaar geleden waren er enorme vulkaanuitbarstingen in Yellowstone waardoor de grote ondergrondse magma kamer leeg raakte. Het dak van deze magma kamer stortte in waardoor de caldera ontstond. Deze caldera was enkele honderden meters diep en vulde zich, ongeveer 590.000 jaar geleden, met lava. Eén van deze lavastromen was de Canyon Rhyoliet stroom, die begon in het oosten en eindigde net ten westen van de huidige canyon.

Door thermische omstandigheden veranderde deze lavastroom. De Rhyolite lava verzwakte door hete stoom en gassen. Andere lavastromen blokkeerden rivieren en beken waardoor meren werden gevormd. Deze stroomden over en het water sneed door de verschillende harde en zachte rhyolites, het creëerde de canyon. Gletsjers hebben de canyon 3 keer geblokkeerd. In de ijstijd vormden gletsjer meren die zich vulden met water, zand en grind. Na elke ijstijd veroorzaakten smeltende gletsjers overstromingen en kolkte het water, met zand, grind en stenen door de canyon waardoor deze nog dieper en breder werd. Het huidige uiterlijk van de canyon is van na de laatste ijstijd, ongeveer 10.000 jaar geleden. Door erosie, water, wind, aardbevingen, en andere natuurlijke krachten, verandert de canyon nog steeds.

De Yellowstone Falls bestaan uit twee grote watervallen. De Yellowstone River begint ten noorden van Yellowstone Lake, Na ongeveer 13 mile valt het water over de Upper Falls 33 meter naar beneden. Hier bevind zich een kruising van harde en zachte Rhyolite lavastroom. De waterval is hier ontstaan omdat de bovenste lavalaag harder was, en daardoor minder uitgesleten is, dan de zachtere lavalaag 33 meter lager. Tussen de Upper en de Lower Falls zit nog de Crystal Falls. Deze is via een voetpad te bereiken. De Waterval wordt gevoed door Cascade Creek en mondt uit in de Yellowstone River. Stroom afwaarts, 400 m van af de Upper, vinden we de Lower Falls. Het water stort zich hier 94 meter naar beneden. Dit is bijna 2 maal zo hoog als de Niagara Falls maar in de breedte wint de Niagara het met 800 meter tegen 22meter. De Lower Falls heeft het grootste water volume in de Rocky Mountains. In het voorjaar 240 m3 per seconde en in de herfst is dit geslonken tot 19m3 per seconde. Jim Bridger was de eerste blanke Amerikaan die in 1846 de watervallen ontdekte. De vroegste beelden van de watervallen werden (privé) getekend door Charles Moore, een lid van het Amerikaanse leger die de Washburn-Langford-Doane Expeditie begeleide en de Yellowstone River verkende in 1870.

Wat wij hebben beleefd. Vanuit Canyon Village gaan we met de camper diverse punten bekijken vanwaar we een schitterend uitzicht moeten hebben op dit ravijn en op de beroemde watervallen Upper en Lower Falls. We missen de eerste keer de afslag naar de Brink of the Upper Falls, dus een paar keer heen en terug voor we de parkeer plaats vinden. Vanaf de parkeerplaats lopen we naar beneden naar het uitzichtpunt vlakbij waar het water zich naar beneden stort. Het is duidelijk te merken dat de lucht heel vochtig is door de nevel van waterdruppels van het water wat zich naar beneden stort. De takken van de bomen zijn aan de bovenkant groen uitgeslagen van korst mossen die daar groeien. Het is een mooi gezicht; die met mos begroeide takken.

Als we naar beneden lopen komt er tussen de rotsen een chipmunk tevoorschijn en deze gaat echt even zitten om te poseren dus moet hij/zij maar even op de foto. Even later verschijnt nog een familie lid en deze wil ook graag op de foto, nou dat is geen probleem. Ze zijn watervlug dus snel een paar plaatjes gemaakt. Prachtig mooi deze beestjes op een paar meter afstand te kunnen bewonderen.

We lopen verder, 60 treden naar het plateau beneden, en dan zien we Yellowstone River met woest geweld aankomen en over de rand gaan. De bovenste, de upper is mooi om te zien vanuit het uitzichtpunt. Wat een kracht, het water knalt over de rand, 33 m. naar beneden. Dit geweld veroorzaakt allemaal druppels water en condenswolken. Het lawaai is oorverdovend, maar toch is ook dit natuurverschijnsel erg indrukwekkend om te zien. Je bevindt je hier zo dicht bij de waterval, dat je de trilling die door het neerstortende water wordt veroorzaakt kunt voelen. Het is echt genieten vooral omdat je er met de neus bovenop staat. Het is heel indrukwekkend en het is eigenlijk niet op foto vast te leggen.

We gaan terug en vervolgen onze weg en steken via de Chittenden Bridge Yellowstone River over en rijden een stukje van de South Rim Drive. Vervolgens slaan we af bij een korte zijweg richting parkeerplaats waar we onze camper makkelijk kwijt kunnen, het is namelijk nog vroeg. Een parkeerterrein, met toiletten en informatie. Vanaf deze kant kun je de uitkijkpunten aan de zuidelijke kant van de Grand Canyon of the Yellowstone bereiken. Vlak bij de parkeerplaats ligt het Upper Falls Viewpoint, zoals de naam al aangeeft kan je vanaf dat uitkijk-punt Upper Falls bezichtigen.

Vanaf de Upper Falls Vieuwpoint heb je een prachtig uitzicht op de waterval. Nog niet zo lang geleden stonden we bijna met onze neus boven op de waterval en nu zien we hem op afstand met op de achtergrond de Old Canyon Bridge. Ondanks de afstand is alles nog heel indrukwekkend. We willen, van bovenaf, de waterval nog dichter gaan bekijken en lopen vanaf de Upper Falls Viewpoint via een wandelpad (de South Rim Trail) in de richting van de waterval tot aan een houten steiger die aan de rotswand bevestigd is. Het is een prachtig uitkijkpunt en in het opspattende water kun je de regenboog zien. Na een poosje genoten te hebben van het uitzicht gaan we terug naar de parkeerplaats we willen namenlijk Uncle Tom’s Trail gaan lopen. De Uncle Tom’s Trail is vernoemd naar “Uncle” Tom Richardson, die in het begin van de vorige eeuw bezoekers begeleidde die een stukje in de canyon af wilden dalen. De trail bestaat uit enkele geasfalteerde hellingen en daarna 328 traptreden van geperforeerd staal. Via deze traptreden leg je ongeveer ¾ deel van de afstand naar de bodem van de canyon af. De trail eindigt bij een klein platform, vanwaar je een prachtig zicht hebt op Lower Falls en op Yellowstone River (stroomopwaarts). Als we bij het begin van de trail (traptreden) komen zien we een bord dat het voetpad afgesloten is. Op verschillende plekken zijn stukken rots naar bebeden gekomen waardoor het pad afgesloten is. Jammer voor ons want de route die wij willen lopen Uncle Tom’s trail is afgesloten. Er zijn de afgelopen periode rotsen op de trail (trappen) gevallen. Het is niet verantwoord de trail te lopen en zulke informatie daar heb je wat aan.

Helaas missen we daardoor het zicht op de Lower Fals en daarom gaan we via de South Rim Trial richting Artist Point. We lopen aan de bovenkant van het ravijn en zien de waterval vanuit een andere hoek. Het is een mooi gezicht Yellowstone River van bovenaf te zien en het is een hele diepte. Het is moeilijk in te schatten hoe hoog we staan ten opzichte van het water in de rivier. Er zijn meer mensen die over de rim lopen en die genieten, net zoals wij, van de omgeving. De trail loopt door stukken bos en soms dicht langs de rim en dan heb je een prachtig uitzicht over de canyon. Deze uitzichten zijn indrukwekkend. De trail eindigt op de parkeerplaats bij Artist Point en vanaf die parkeerplaats is er een kort pad en een klein aantal traptreden naar Artist Point. Het is hier heel erg druk, met bussen vol komen de mensen hier, we vinden het een beetje te massaal. Artist Point is het meest bekende uitkijkpunt van de canyon. Je staat op een soort plateau wat boven op een rotspunt staat die iets uit steekt. Daardoor kun je hier zowel stroomopwaarts als stroomafwaarts een heel stuk de kleurrijke canyon inkijken. In de verte je zie de Lower Falls tussen de canyonwanden in en zelf op de afstand van 1 mile is dit adembenemend. Het is dringen op het plateau want iedereen wil hier een (familie)foto maken met de waterval op de achtergrond. Onder een paar bomen staat een bankje en we rusten hier even op uit. Hiervandaan hebben we ook een prachtig uitzicht op de waterval en de rivier.

We zitten heerlijk in de schaduw, eten een appeltje en drinken wat. Gezien de tijd lopen we maar niet meer een paar andere trails, zoals Clear Lake en Ribbon Lake Trail, die we nog op het programma hadden staan. De kortste weg terug is over de grote weg. Prettig loopt het niet want de Amerikanen zijn niet gewend dat er mensen over de weg lopen. Bij de camper aangekomen rijden we terug richting Noord Rim en stoppen op de parkeerplaats van de Brink of the Lower Falls. De trail naar het plateau waar je een uitzicht hebt over de waterval is maar 800 meter heen en terug maar heeft wel een hoogte verschil van 180 meter. Om dit hoogte verschil te overbruggen daal je via een aantal switchbacks (bochten) af naar een platform op een steenworp afstand van de top van de Lower Falls.

Naar beneden lopen gaat wel maar als we mensen zien die terug gaan dan wordt het straks nog een hele klim. Toch is het afdalen ook pittig je moet je inhouden anders sla je op hol. En het pad wordt niet zo goed onderhouden dus opletten waar je, je voeten zet. Hoe lager we komen hoe meer lawaai. We zien nu dat er nog steeds nieuwe stroompjes uit de bergwand in de rivier stromen. Als we beneden komen hebben zien we de waterval en hebben we een fantastisch uitzicht. Het water gaat razendsnel en het lijkt vanaf dit punt groen van kleur, heeft een oorverdovend lawaai en je voelt de kracht van het water. Als je over de rand kijkt zie je het water meer dan 90 meter naar beneden storten. Wat een natuurgeweld. Een foto is een momentopname, maar op de filmpjes die we maken is het verloop heel goed te zien. Vanaf deze kant zien we de ijzeren trappen van het pad dat we hadden willen lopen, Uncle Tom’s Trail. Het lijkt eng en ik ben blij dat het gesloten was.

Door de kracht stuift het water en zie je wolken waterdamp verwaaien. Deze waterdamp komt tegen de rotsen van de canyon. Je kan duidelijk zien wat vochtig wordt, want dat heeft een groene waas van planten zoals mos, algen en misschien enkele kleine gras soorten. Op de rand, stroom afwaarts, ligt zelfs nog een bult sneeuw. Het water is koud en de sneeuw ligt altijd in de schaduw wardoor het nog niet gesmolten is, als zal het over een paar weken wel weg zijn. Maar weer terug naar boven en kijken hoe onze conditie is. Nou die valt erg mee, gezien de afgelopen weken is de conditie aanmerkelijk beter geworden. Niet moeiteloos maar zonder te rusten komen we boven. Anderen hebben meer moeite, en dat is toch wel kicken.

Bij de camper aangekomen nemen we een broodje met een lekker bakje koffie. Ineens is er beroering op de parkeerplaats. Een bizon loopt achter de auto’s langs en staat rustig te grazen in het lange gras. Nou hij heeft alle aandacht, een tv-ster moet er meer moeite voor doen om zo in de belangstelling te komen. Op een 10-tal meters afstand loopt die voor ons langs. Toch houden we maar een auto tussen ons en de bizon al denken anderen er anders over. Die komen heel dicht bij de bizon en nemen wel grote risico’s om maar een zo mooi mogelijk plaatje te maken.

Vervolgens gaan we verder en stoppen even bij Lookout Point en zien we de canyon van een heel andere kant. In de verte is de Lower Falls goed te zien. Vanaf dit punt is er nog een trail naar Red Rock Point. Dit doen we gezien de tijd maar niet maar lezen nog wel even de info over de trail. Het pad gaat 400 meter continu omlaag en het laatste stuk bestaat uit een houten boardwalk met veel trappen. Aan het eind is een platform direct naast een opvallend rode rots, vanwaar je van vrij dichtbij Lower Falls kunt zien. Ondanks dat het een korte tocht is, is deze behoorlijk zwaar. Onze volgende stop heet Grandview Point en vanaf dit punt is het meest kleurrijke deel van de canyon goed te zien. Tegen over dit punt kun je het plateau van Artist Point zien. Een aparte ervaring dat je vanmorgen aan de overkant van deze diepte stond.

Omdat je deze weg maar vanaf één richting mag rijden moeten we terug naar Canyon Village. Vervolgens rijden we door naar Fishing Bridge waar we een paar trails willen lopen en vervolgen willen we doorrijden naar Grant Village waar we overnachten. De weg, richting Fishing Bridge, volgt de meanderende Yellowstone River door de Hayden Valley. De Hayden Valley is een sub-alpine vally en ligt in het breukvlak tussen Yellowstone River, Yellowstone Falls en Yellowstone Lake. Het dal langs de rivier is een oude bedding van het meer uit een tijd dat Yellowstone Lake veel groter was. Toen de grote gletsjers verdwenen stond dit hele gebied onder water. Het meer liet zout en een ondoordringbare laag klei achter en hierop was bomengroei vrijwel niet mogelijk. Het enige wat daar wil groeien zijn lage soorten struiken.

De vallei staat bekend als een van de beste locaties om de fauna bekijken in Yellowstone. In de drassige gedeeltes tref je hier veel watervogels aan, waaronder witte pelikanen en trompet zwanen. In de open gebieden leven elanden, bizons en soms ook grizzlyberen.

De vallei is genoemd naar Ferdinand van de Veer Hayden die in 1872 geologische metingen deed in de Yellowstone regio.

Vanaf de weg heb je een prachtig uitzicht op de rivier die soms rustig en breed en op ander plekken smal een daardoor wild is. Het waterpeil staat hoog en veel land staat onder water en we zien een aantal bizons lopen.

Na een 10 mile passeren we Sulpher Caldron. Omdat we er vlak langs rijden gaan we even kijken en zetten de camper op een kleine parkeerplaats. Half op de parkeerplaats staat een 4 kantig hekwerk van dikke palen. We gaan even kijken wat dat is.

Parking Lot Pool is een geweldig voorbeeld voor de volatiliteit (bewegelijkheid) van het gebied. In 1999 verscheen er een stoom pluim midden in de parkeerplaats. Asfalt zakte in en er vormde zich een krater. Ze hebben er zand in gegooid maar waarschijnlijk kunnen ze dit niet helemaal dichten want er komt nog steeds stoom uit. Om ongelukken te voorkomen hebben ze er maar een hek omheen gezet. Vreemd gezicht zomaar zo’n hekwerk half op de parkeerplaats. Een stukje terug is de Sulphur Caldron. Dat is een bron met een hele zure 1,2 pH-waarde en deze stinkt enorm. Een specifieke bacterie zorgt hier voor een gele kleur, die contrasteert met de donkere kleuren van de omgeving.

Verder is het niet zo bijzonder. We staan achter een stenen muurtje en kijken in de laagte. Daar beneden is een glooiend gebied met hier en daar grote poelen. De poelen bubbelen en stomen een beetje maar het valt ons tegen. Vlakbij is ook Mud Vulcano en we besluiten de camper te laten staan en daar heen te lopen. Als we daar heen lopen hebben we een prachtig uitzicht over de meanderende Yellowstone River. Heel duidelijk is de Hayden Vallei te onderscheiden met grasvlaktes en de rivier die er tussen door stroomt. We steken een riviertje over en komen bij de parkeerplaats van het gebied wat Mud Volcano wordt genoemd met allemaal pruttelende en borrelende modderpotten.

Mud Volcano is eigenlijk een verkeerd gekozen naam. Het is geen modder vulkaan, maar eerder een lemen pot. De verschillen tussen de twee functies zijn enorm en het is een feit, er zijn geen modder vulkanen in Yellowstone. IJzersulfide is verantwoordelijk voor de kleur van het donkergrijze en donkerbruine water, terwijl hydrogen sulfide zorgt voor een duidelijk aanwezige rotte-eierenlucht. De thermische eigenschappen in het Mud Volcano gebied zijn voornamelijk modderpoelen en stoom openingen. Het gebied ligt op een uitgedroogd water systeem waardoor er weinig water beschikbaar is.
Stoomgaten treden op wanneer het grondwater kookt en sneller verdampt dan dat het aangevuld wordt. Ook zijn de dampen rijk aan zwavelzuur dat loogt de rots uit en breekt de klei af. Omdat er geen water wegspoelt, met de zure of uitgeloogde rots, blijft het als kleverige klei achter in de vorm van een pot modder.
Een modder pot is vooral te vinden in geothermische gebieden met een hoge temperatuur en een schaarste aan water. Het beetje water dat beschikbaar is stijgt naar de oppervlakte op een plek waar de bodem is rijk aan vulkanische as, klei en andere fijne deeltjes. De dikte van de modder veranderd meestal met de seizoenen door veranderingen in de grondwaterspiegel. De modder heeft de vorm van een stroperige, vaak borrelende, drijfmest. De kokende modder spat over de randen van de modder pot, en vormt een soort modder vulkaan die soms een hoogte van 3-5 meter kunnen bereiken.

Ook hier weer houten voetpaden die op een neer gaan en soms moeten we trappen op lopen. Het is een vreemd gebied en lijkt wel iets op Mammoth Hot Springs alleen veel kleiner. De eerste (modder)geiser die we tegenkomen is Mud Geyser.

Deze geiser was de attractie in de Mud Volcano Area en werd voor het eerst waargenomen door de leden van de Washburn expeditie in 1870. Ze beschreven het als "een kokende bron, een kalme vijver, of een diepe droge trechter afhankelijk van de periode”. Bij uitbarstingen werd modderig water, om de paar uur, 50 meter de lucht in geslingerd. De geiser stierf in de 20e eeuw, de scheuren en gaten raakten verstopt met modder en grind.
In 1993 ging, door onbekende reden, de bodemtemperatuur omhoog. Bomen rond de geisers van de South Rim gingen dood. In 1995, ontstonden er scheuren en gaten op de zuidelijke oever van Mud Geyser. In 1999 vormden zich mudpods die vervolgens explodeerden, waardoor er een diep gat ontstond met sissend modder.

Sizzling Basin kreeg zijn naam omdat het tot de jaren 1960 het geluid maakte van een krachtige uitstoot van gassen. Gedurende de jaren 1970, was deze pool voldoende afgekoeld en had genoeg van haar kooldioxide verloren waardoor er een dikke, groene mat van micro-organismen het oppervlak bedekte. Deze organismen gingen dood als gevolg van een serie aardbevingen 1978-1979 en oververhit water.

Churning Caldron’s geschiedenis is vergelijkbaar met die van Sizzling Basin. Een schuimvorming zwembad welke in een koel voorjaar bedekt was met kleurrijke matten van micro-organismen. Daar leek het op totdat de aardbevingen in 1978-1979 en het oververhitte water alle microben doodde.

Black Dragon's Caldron is gevormd door een uitbarsting in 1948 als gevolg van een scheur in de aarde. Bomen werden ontworteld en bomen in de buurt werden bedekt met een dikke laag. Deze activiteit is naar het zuiden verschoven 200 feet langs de spleet. De bron van het nabijgelegen Sour Lake was veel actiever voordat Black Dragon’s Caldron werd gevormd. Ondergrondse veranderingen onder Sour Lake hebben waarschijnlijk geleid het ontstaan van Black Dragon. De bron meet 24 bij 61 meter en is en 11 meter diep. De temperatuur in deze bron bedraagt 88° C.

Sour Lake genoemd naar zijn zuur, of "zure" water. Het ziet eruit of kan je er aangenaam in zwemmen maar het water zou op je huid branden als accuzuur. Het zuur is afkomstig van micro-organismen die zwavelzuur maken als ze zwavel consumeren. Deze microben geven ook het meer zijn kleur.
Mud Caldron Een stelsel van scheuren, een paar duizend meter diep, staat in verbinding met een bron van warm water. Stoom en zeer warm water stijgt op tot het oppervlak en loopt door Mud Caldron, maar het water kookt niet. Het borrelen wordt veroorzaakt door koolstofdioxide en andere gassen die opstijgen van beneden.
Mud Volcano. De eerste ontdekkingsreizigers van Yellowstone beschreven Mud Vulcano als een "most repulsive and terrifying sight"( de meest weerzinwekkende en angstaanjagende gebied). Een vulkaan-achtige kegel van 30 meter hoog en 30 meter breed met modder uitbarstingen die de bomen in de omgeving met modder bedekte. Bezoekers die later kwamen zagen slechts "een ziedende, borrelende massa van modder." wat waarschijnlijk het restant was van een gewelddadige uitbarsting.

Deze uitbarsting vernietigde één kant van de kegel waardoor de krater er uit ziet zoals we dat nu kunnen zien. De modderbron Mud Volcano meet 8 bij 11 meter en is 5 meter diep en heeft een temperatuur van ruim 84° C. Vroeger was de bron bijzonder actief. Tegenwoordig is het een vrij rustig keteldal, waaruit incidenteel nog gassen omhoog komen.
Dragon's Mouth Spring heeft al eeuwen tot de verbeelding gesproken. De Crow indianen zagen de stoom als de adem van een boze bizon stier. Een onbekend blanke American gaf het zijn huidige naam. Andere namen waren Gothic Grotto, Blowing Cavern en The Belcher. Het is een turbulente hete bron met een spelonkachtige mond. De bron is 5,5 bij 11 meter groot, 5 meter diep. De temperatuur in de bron is ruim 76° C. Het lijkt of er veel water uit de opening van de bron stroomt, maar dat is schijn doordat veel van datzelfde water ook weer op een ritmische manier terugstroomt. Deze activiteit is sinds 1994 afgenomen en niemand weet waarom. In 1999 daalde de water temperatuur tien graden en de kleur veranderde van groen naar krijtwit.

Het is maar een klein gebied met een paar bronnen en je hebt niet veel tijd nodig op alles te bekijken. We hebben nu al heel wat bronnen en geisers gezien maar ze zijn allemaal verschillend. De ene is mooier en indrukwekkender dan de andere en daardoor blijft het mooi om ze te bekijken. Weer verder op weg richting Fishing Bridge. Links van ons zien we nog steeds Yellowstone River en rechts van de weg bossen. Na een poosje komen we bij de afslag naar de East Intrance. Hier slaan we af en steken een houten brug, Fishing Bridge, over en zetten de camper op de eerste de beste parkeerplaats. Fishing Bridge is vernoemd naar een in 1902 gebouwde brug, vanwaar vroeger veel op forel gevist werd. De huidige brug werd in 1937 gebouwd en lijkt veel op het oorspronkelijke bouwwerk.

We lopen terug naar de brug en hebben een uitzicht over Yellowstone River en Lake. Het water staat hoog, een trapje naar de oever staat volledig onder water. In de verte zijn pelikanen en de hoop dat ze dichterbij komen om ze op de foto te zetten zit er niet in. Ze blijven op afstand. Het begint hard te waaien en op het water komen schuimkoppen. Terug naar de camper en zien of we de trail die we willen lopen kunnen vinden.

Pelican Creek Trail is de eerste die we willen lopen. Het is maar een korte wandeling van 1,5 kilometer zonder hoogte verschil en ligt vlakbij Pelican Creek. Er zijn meer mensen die deze trail lopen en we kijken met verbazing naar de voorbereiding van deze Amerikaanse wandelaars. Grote wandel schoenen, grote rugtassen met veel drinken en eten en ze spuiten en smeren zich helemaal in met anti insecten spray. Tot nu toe hebben wij geen last gehad van muggen of we ruiken, aangezien we minder vaak kunnen douchen dan we willen, dusdanig dat de muggen op de vlucht slaan. Nou het zij zo we hebben er in ieder geval baat bij.
Het pad loopt door een bosgebied naar de rand van Yellowstone Lake. Na een klein stukje komen we bij een houten wandelpad dat door een moerassig gebied loopt. Hier kunnen we niet verder, het water van Yellowstone Lake staat dusdanig hoog dat de het wandelpad onder water ligt. Dan maar terug naar het begin en het pad tegengesteld gaan lopen. Je loopt door een bosgebied en na een poosje kom je aan de oever van Yellostone Lake. We lopen even over het “strand” en gaan dan weer terug.

In dit gebied moeten veel vogels en dieren zitten zoals pelikanen, otters en elanden maar helaas hebben we niets gezien.

Bij de camper aangekomen rijden we 1,2 mile door tot aan de parkeerplaats bij het meertje van Indian Pond. Hier begint de Storm Point Trail en deze heeft een lengte van 3 kilometer. Het is een gemakkelijke en populaire wandeling naar Storm Point aan de noordelijke oever van het Yellowstone Lake. Het is gebied is nogal anders dan de andere gedeelten in het park. Het is niet bergachtig en er zijn geen thermische omstandigheden.

Storm Point Trail begint bij

parkeerplaats van Indian Pond. Indian Pond (oorspronkelijk genaamd Squaw Lake), is net als Troebele Lake een ondergelopen krater, gevormd door hevige vulkaanuitbarstingen een paar duizend jaar geleden. De lage rug rond de vijver (aan de oostelijke zijde) was ooit de krater rand. Het pad gaat over een grasvlakte langs de vijver en loopt door een dunne strook van een pijnboom bos tot aan een zandstrand aan de rand van Yellowstone Lake. Vervolgens ga je opnieuw door een zeer dicht en donker bos. De bomen verdwijnen in de buurt van het einde, en het terrein stijgt licht tot een rotsachtige landtong, Storm Point, 10 meter boven het water. Hier, vanaf Storm Point, heb je een prachtig uitzicht over Yellowstone Lake. Hier gaan we even zitten om genieten van de omgeving, de rotsen, het water, de lucht, dit is echt vakantie. Het pad terug blijft eerst dicht langs de oever, net boven het strand, lopen. Het lijkt net of loop je door lage duinen. Ze zijn begroeid met verschillende soorten grassen met daar tussen bloeiende bloemen, prachtig om te zien. Hier en daar staan jeneverbes struiken.

Na een poosje draai je het binnenland weer in en kom je door een interessant geologisch gebied met diverse fumarolen en multi-colored kleiachtige rock. Brokken steen met kleurige gedraaide banden van paarse en groen mineralen. Het parcours loopt verder door bos van pijnbomen.

Het bos is niet door bosbranden beschadigd en bestaat uit een gezonde mix van jonge en oude bomen. Wel zien we veel afgebroken en omgewaaide bomen. Lang geleden heeft hier een zware storm gewoed. Wat ons weer opvalt, we zien of horen heel weinig dieren en vogels. Het enigste wat we horen is de wind door de toppen van de bomen. Het laatste stukje gaat weer door het hoge gras terug naar de rand van de Indiase Pond. Van wat we hebben gelezen moeten hier ook grizzly zitten maar zelfs die hebben we (gelukkig) niet gezien. Op het eind toch een paar dieren, in het hoge gras grazen een paar bizons.

Weer op weg terug naar Fishing Bridge en dan richting Grant Village. De weg loopt langs de oever van Yellowstone Lake. Van morgen al heel wat water gezien maar nu hebben we het zicht op wel een hele grote plas water. Heel apart, grote bergen met sneeuw op de achtergrond, en het meer op de voorgrond met daarboven prachtige luchten.

Yellowstone Lake is het meer in Yellowstone National Park. Het meer ligt 7.732 voet (2.376 m) boven de zeespiegel en beslaat 136 vierkante mijl (352 km ²) met 110 mijl (177 km) van de kustlijn. Het meer is ongeveer 32 kilometer lang en 23 kilometer breed.
De gemiddelde diepte van het meer is 139 voet (42 m) en zijn diepste plek is minstens 390 voet (118 m). Yellowstone Lake is het grootste zoetwatermeer boven de 7000 voet (2.133 m) in Noord-Amerika. De bodem van het meer is geologisch gezien hetzelfde als de rest van het park: er zijn geisers, bronnen en diepe ravijnen. Het diepste punt is, voor zover bekend, een 125 meter diepe kloof net ten oosten van Stevenson Island. In het noorden bij Mary Bay is, op de bodem, een temperatuur gemeten van 122° C. Erg heet water dus.
In de winter, ijs bijna 1 meter dik en bestrijkt een groot deel van het meer, behalve op plekken waar het water ondiep is en er warmwaterbronnen liggen. Het water bevriest in december of januari, en ontdooit pas eind mei of begin juni.

Het meer is bekend onder verschillende namen zoals afgebeeld op vroege kaarten en in tijdschriften. Bont handelaars David Thompson en ontdekkingsreiziger William Clark noemden het meer als Yellow Stone. Osborne Russell noemde het meer in zijn dagboek van 1834 Yellow Stone Lake. Op sommige William Clark kaarten, wordt het Eustis Meer genoemd en ook de naam Sublette 's Lake werd begin 1800 gebruikt. De formele naam Yellowstone Lake verschijnt het eerst in de 1839 op de kaarten van de Oregon Territory. De kaarten van het Amerikaanse leger, gemaakt door kapitein Washington Hood, topografische ingenieur, geven deze naam aan en sindsdien is het zo gebleven.

Tussen 1920 en 1937, werden er meerdere voorstellen aan het Congres en het ministerie van Binnenlandse Zaken gedaan om dammen van verschillende afmetingen te bouwen nabij Yellowstone Lake. Zowel de staat Montana en Wyoming, het Army Corps of Engineers en groeperingen in beide staten hadden allen een aantal redenen om de dammen te ondersteunen. Voorkomen van overstromingen in de Yellowstone Valley en omleiding van het water over de Continental Divide naar de Snake rivier. Gelukkig hebben deze voorstellen het niet gehaald.

In de afgelopen jaren (vanaf 2004) is de bodem, door geologische activiteit onder het meer, aanzienlijk gaan stijgen. Er is een 'bult' van ongeveer 2.000 voet (600 m) lang en 100 voet (30 m) hoog onder een deel van Yellowstone Lake. In die bult zitten warmwaterbronnen en kleine kraters. Seismisch onderzoek heeft onlangs aangetoond dat sediment lagen kantelen, maar hoe lang dit al gebeurt is nog niet vastgesteld.

Nadat de magmakamer onder het Yellowstone gebied instortte, 600.000 jaar geleden, vormde zij een grote caldera. Deze caldera werd gedeeltelijk opgevuld door de latere lava stromen Een deel van deze caldera is de 136 vierkante mijl (352 km ²) van Yellowstone Lake. Het originele meer was 200 voet (60 m) hoger dan de huidige dag meer. De uitbreiding lag in in noordelijke richting over Hayden Valley tot aan de voet van Mount Washburn.

Het is een prachtige rit van Fishing Bridge naar Grant Village. Gezien de tijd kunnen we geen uitstapjes meer maken naar Lake Village en Bridge Bay. We rijden langs Yellowstone lake en de weg ligt langs de rand van het meer. Aan de ene kant bossen en soms gras vlaktes en aan de andere kant regelmatig doorkijkjes over het meer. Na ongeveer 40 km komen we bij onze overnachtingplaats, Grant Village. Gelukkig hebben we gereserveerd want alles is vol. Als we ons melden bij de camping horen we dat het pad vlakbij ons plekje afgesloten is. Er is een grizzlybeer gesignaleerd. Deze heeft een kalf van een elk (soort damhert) gedood. De rangers hebben de restanten opgeruimd maar de beer blijft in de buurt rondhangen ook omdat de hinde niet weg gaat. Toch wel eng…….

Op de parkeerplaats bij de wasautomaten en ook verderop in het park ligt nog behoorlijk wat sneeuw tussen de bomen. Twee mannen scheppen hun koelboxen vol. Hoeven ze geen ijs te kopen om alles fris te houden. We hebben maar niet gevraagd of het soms Hollanders zijn.

Het is nog een behoorlijk stuk naar de plek waar we onze camper neer kunnen zetten. Dit is zelf voor ons niet te lopen vooral niet ‘s avonds als het donker is en dan ook nog met een beer in de buurt. Daarom gaan we die avond met de camper terug naar de winkel, voor boodschappen en de wasserette, waar we alle elektrische apparatuur op kunnen laden, én heerlijk kunnen douchen. Ook hier geen internet verbinding dus geen mail. Het is al weer laat geworden en daarom maar weer terug naar onze camper plaats, slapen. Het was een enerverende dag, veel gezien en dit alles hadden we voor geen goud willen missen. Benieuwd wat de dag van morgen ons gaat brengen.