Island in the sky,
Wakker worden, gordijntje is open; we staan aan de rand van het RV-park. Wat een uitzicht, opgaande zon komt nét boven de berg uit en zet gedeelten helemaal in het zonlicht. De dag kan niet beter beginnen.
Vandaag gaan we naar Moab via de I70. We hebben de keuze uit 2 routes highway 24, maar die hebben we voor het grootste gedeelte al een keer gedaan naar Goblin Valley. Of highway 24 de andere kant op naar Loa en dan highway 72. We kiezen voor de 2e, al is het in miles iets langer, 173 i.p.v. 156 is het in tijd korter, 10 minuten. Het eerste gedeelte is echt landelijk en het is schijnbaar droog want overal zijn ze aan het beregenen.
De beregeningsinstallatie zijn anders dan bij ons. Haspels zie je niet; het zijn grote lange armen die aan één kant rond draaien. Een ander type staat op wielen. De buis met het water loopt door de as van de wielen en de waterdruk zorgt voor de voortbeweging. Op verschillende plaatsen zitten sproeiers en dit geheel schuift langzaam over het land van de ene kant naar de andere. Er wordt veel beregend en volgens mij gaat dat dag in dag uit. Op termijn kan dit niet goed gaan. Het is algemeen bekend dat het aanvullen van de ondergrondse waterstromen een langdurig proces is. Volgens mij halen ze meer uit de grond dan dat er bijkomt. Maar in Amerika zitten ze hier niet mee de gevolgen zien ze later wel. In een keer zien we zelfs bisons, met kalveren in een afgesloten gedeelte van een weiland staan. Nét te laat om een foto te nemen en een camper zet je niet zomaar aan de kant van de weg.
De dorpjes waar we doorheen komen zijn echte plattelandsdorpjes, een hoofdstraat met een tankstation, restaurants en gelegenheden om wat te drinken en te snacken. Toch is het leuk om door deze plaatsen heen te rijden en ook te ervaren hoe de mensen leven. Het is wat armoedig en we hebben het idee dat de mensen het hier niet breed hebben. Via Bicknell, Lyman, Loa, waar we even goedkoop tanken naar Fremont en dan over de 72 richting I 70. Het is een prachtige route, heel afwisselend, met prachtige natuur, met weilanden waar vleeskoeien lopen, bossen, meertjes en woeste hellingen. Soms is het steil en bochtig maar met de camper best te rijden. Het is een hele rustige route we komen maar een paar auto’s tegen en er zijn nog minder die ons inhalen. Bepaalde gedeelten zijn erg hoog en in de omgeving zijn bergen, zoals Hilgard Mountain, tot 11.533 feet. We komen op de Interstate 70 en het gaat vrij steil omhoog en dus ook steile afdalingen. 
Boven de weg hangen borden dat vrachtauto’s hun remmen moeten controleren. Op sommige plaatsen waar de helling naar beneden gaat zijn plaatsen waar vrachtauto’s die door de rem trappen uit kunnen voegen. Ook hiervoor hangen borden boven de weg met de tekst runaway truck ramp ½ mile. Ook dit is een prachtige route met op verschillende plaatsen uitzichtpunten. Op een uitzichtpunt neemt Klaas het rijden weer over. Met hogere snelheid heb ik een hekel aan het rijden in de camper. We verbazen ons want we gaan richting Denver en het is hier wéér een heel andere wereld. We rijden door San Rafael Swell.
De San Rafael Swell is een groot geologisch gebied wat ligt in zuid-centraal Utah, ongeveer 30 mijl (50 km) ten westen van Green River. De San Rafael Swell is ongeveer 75 mijl (121 km) bij 40 mijl (64 km) groot en bestaat uit een gigantische koepel van vouwen en of plooien in de aardkorst bestaande uit zandsteen, leisteen en kalksteen, welke miljoenen jaren geleden omhoog werd gedrukt. Hevige en krachtige overstromingen hebben de sedimentaire gesteenten uitgehold waardoor talrijke valleien, canyons, kloven, mesas en buttes zijn ontstaan. Dit gebied is onderdeel van het Colorado Plateau
Vanaf ongeveer 1776 tot halverwege de jaren 1850 liep de oude spaanse handels route door het noorden van dit gebied. In de afgelopen 150 jaar is dit gebied gebruikt als weide gebied voor schapen en runderen, maar ook voor de winning van uranium. Het gebied wordt beheerd door het Amerikaanse BLM (Bureau of Land Management) De San Rafael Swell is als geheel geen beschermd gebied alleen enkele delen ervan zijn beschermd als wildernis en als studie gebied.
De kans is groot dat het in de toekomst een nationaal monument wordt, maar momenteel is het gebied voor iedereen toegankelijk en de toegang is vrij. Het is een prachtig ongerept en woest gebied dat nog vrij onbekend is en waar nog veel te zien en te ontdekken is.
Zoals al eerder genoemd zijn de uitzichten schitterend en heel gevarieerd. We komen bij een uitzichtpunt waar we uitkijken op de San Rafael Knob met een hoogte van 7921 feet. Even rusten met een bakje koffie en genieten van het uitzicht. Ondanks dat er een bordje staat dat er op de parkeerplaats niets verkocht mag worden zitten er een paar indianen sierraden te verkopen. De handel gaat schijnbaar niet zo geweldig want zolang we daar staan komt niemand kijken. Maar we gaan weer op weg en we steken over en passeren Green River. Vervolgen slaan we af op highway 163 / 191 richting Moab. Het is een behoorlijk eind naar Arches National park, maar het is zeker de moeite waard. Voor een bepaalde rondleiding, Fiery Furnace Walk, moest je, je van tevoren aanmelden. Wij hebben pech, alles is al vol. Dan gaan we morgen zelf de 1-na moeilijkste tocht lopen en volgens de ranger is die net zo mooi als de Fiery Furnace Walk, we zien het wel.
Aangezien we tijd over hebben rijden we door naar Canyonslands.
Canyonlands, in de omgeving bij Moab in Utah (USA) werd een National Park in 1964. Bij de oprichting van het park was het gebied relatief onbekend en ook nu nog zijn de meeste paden primitieve zandwegen (dirtroads). Het park is 1349 vierkante kilometer groot. Het park is een nog erg ongerept gebied van canyons en tafelbergen en het biedt imposante uitzichten op de loop van de Coloradorivier.
Gedurende miljoenen jaren hebben de Green River, de Colorado River en hun zijrivieren zich een weg gebaand door het rotslandschap in Utah. Hierdoor is een van de meest ruige gebieden in de Verenigde Staten ontstaan, een bijna ondoordringbaar labyrint van kloven met talloze natuurlijke bogen, bruggen en de meest grillige rotsformaties. Door de rivieren wordt het park in drie stukken verdeeld, die elk een eigen karakter hebben. Het drukst bezochte gedeelte is het hoog gelegen Island in the Sky (eiland in de lucht) District, vanwaar je spectaculaire uitzichten hebt over de omgeving. Het gedeelte dat The Needles (de naalden) wordt genoemd, wordt gedomineerd door kleurrijke rotsformaties. Het zeer afgelegen The Maze (de doolhof) is het meest ruige deel van het park, en wordt alleen door zeer ervaren backpackers bezocht. Ondanks de beperkte vegetatie leven er wilde dieren in de Canyonlands zoals cayotes en bighorn sheep. Als gevolg van het grote verschil in de zomer- en 
wintertemperaturen is het geen interessant gebied voor exploitatie door de mens. Deze klimaatschommelingen hangen samen met de ligging: het park ligt namelijk 1200 tot
2400 meter boven het zeeniveau en er valt zeer weinig regen. De bijnaam voor het park is daarom 'high desert’. Canyonlands National Park is één van de laatste, relatief onverstoorde gebieden van het Colorado Plateau. Het gebied bestaat voor het grootste gedeelte uit sedimentgesteente met een landschap van canyons, mesas, diepe kloven, rivieren en het heeft een uniek woestijn ecosysteem. De opmerkelijke geologie is overal zichtbaar in de klif profielen. De rotslagen in Canyonslands werden miljoenen jaren geleden door de oceanen afgezet. 
De basis, Honaker Trail Formation ongeveer 300 milj. jaar geleden, is gevormd in de Pennsylvanian periode. Toen de oceanen verdwenen waren hebben regen, wind en vulkanen het gebied verder gevormd. De
De volgende lagen zijn Moenkopi Sandstone,
Cutles Sandstone en de laatste laag Honaker Trail Formation.
Canyonslands is bekend als een "high-woestijn, met hoogtes variërend van 3700 tot
De planten en dieren in Canyonlands hebben veel aanpassingen die hen in staat stellen te overleven. Sommige soorten zijn alleen in dit gebied te vinden. De diversiteit van organismen weerspiegelt de verscheidenheid van de beschikbare habitat, waaronder weelderige oevers, snelle rivieren, meren, droge rivierbeddingen, gemengde graslanden en grote delen met alleen kale rotsen.
In 1869, heeft een expeditie van majoor John Wesley Powell dit gebied verkend en hij leidde de groep van Green River, Wyoming helemaal door de Grand Canyon naar Arizona. Tijdens deze drie maand durende expeditie heeft Powell de rivieren in kaart gebracht en informatie verzameld over de natuurlijke en culturele geschiedenis van het gebied. Later kwamen de Mormonen die steden als Bluff en Moab stichten.
Vanaf de jaren 1880 tot 1975, gebruikten lokale ranches een groot deel van Canyonlands als weidegrond voor hun vee in de winter. Cowboys doorzochten de canyons voor goed voer en water voor het vee. Zij zijn mede verantwoordelijk voor de aanleg van de paden en wegen in dit gebied.
Sommige namen in het park zijn afkomstig van deze cowboys. De Taylors, Holemans en Shafers. Deze gezinnen weidden hun rundvee en schapen in wat nu Island in the Sky heet.
Door de groei van Amerika’s nucleaire wapen programma, in de jaren 50, kwam er een grote vraag naar uranium. Geologen dachten dat Utah’s Canyon Country een aanzienlijke hoeveelheid uranium bevatte, maar het ruige terrein bemoeilijkte de toegang. De Commissie voor Atoomenergie stimuleerde het zoeken en verstrekte financiële middelen voor de aanleg van een weg van bijna
Canyonlands is vooral een geweldig park voor de meer avontuurlijke toerist, die tochten wil maken met vierwiel aangedreven auto’s of mountainbikes, of die kiest voor een rafttocht over een van de rivieren.
Canyonslands was voor ons een bijzondere ervaring. Heel langzaam rij je naar boven maar de wegen zijn heel goed. Na een poosje rij je eigenlijk boven op een mesa, m.a.w. je rijdt over een vlakke bergrug die soms heel breed is met gras vlaktes en op andere plekken weer smal is met rotsen. Op sommige plaatsen heb je een uitzicht in de laagtes onder je wat prachtig is om te zien. Een groot park wat opgedeeld is in 3 gebieden, The Maze, The Needles en Island in the Sky. Voor vandaag bekijken we het gebied van Island in the Sky. De naam is goed gekozen, het is echt een eiland in de lucht. Kort voorbij de ingang ligt het Visitor Center waar we eerst wat informatie ophalen. Voorbij het Visitor Center wordt de hoogvlakte steeds smaller, het meest smalle gedeelte wordt The Neck genoemd. Een halve mijl verder liggen aan de linkerkant van de 
Eerst naar een hele grote natuurlijke arch (=boog), Mesa Arch. Mesa Arch Loop Trail is een korte trail van
Je hebt een uitzicht op de daarachter gelegen kloven van Canyonlands, en de La Sal Mountains. Veel tijd om foto’s te nemen zonder dat er anderen op staan heb je niet er zijn 10-tallen mensen die hier foto’s willen maken. Toch geeft men elkaar de gelegenheid om voor je zelf net die ene foto te maken die je graag wilt. De arch staat op de rand van een klif of rotswand en als je er over de rand kijkt je in de diepte, adembenemend. Geweldig mooi om te zien het is weer echt genieten.
Door het park heen bewonderen we mooie uitzichten. Het is allemaal heel goed aangegeven en er is voldoende parkeergelegenheid. Het was de bedoeling naar Green River Overlook te gaan maar dat is over een dirtroad en daar mogen we niet langs met de camper. Daarom slaan we bij de splitsing links af richting Grand View Point Overlook. We komen voorbij Candlestick Tower Overlook, Bick Canyon Overlook (1902m) en Orange Cliff Overlook. De Grand View Point Overlook (1853m) is een geweldig uitzichtpunt. Helaas is het niet helemaal helder maar dat mag de pret niet drukken. Op de voorgrond ligt Monument Basin, dat vol staat met hoge stenen pilaren. Daarachter daalt het landschap trapsgewijs af naar Green River en de Colorado River, die in de verte samenvloeien. Het is een geweldig panoramisch uitzicht over dit grillige landschap. Op een informatie bord is te lezen wat er allemaal te zien is zoals de La Sal Mountains, White Rim met de White Rim Road, Totem Pole,
Er staan ook een paar Amerikanen te kijken en in het gesprekje vernemen we dat ze al een jaar met een camper op reis zijn. Ze hebben al veel van Amerika gezien maar nog lang niet alles, zo’n groot land is het. Als we dat ook allemaal willen zien dan is dit niet onze laatste reis.
We rijden terug en nemen een zijweg naar Dead Horse Point State Park. Een nog kleiner park, eigenlijk alleen maar een route. Zover we kunnen kijken loopt de weg met aan weerskanten grasvlakten.
Dead Horse Point is één van Utah’s meest spectaculaire State parken en het park biedt een adembenemend panorama van Canyons Lands gebeeldhouwde pinakels en buttes.
Het is een klein, hoog gelegen park, dat vooral bekend is dankzij het schitterende uitzicht over de
Hierdoor ontstond een natuurlijke kraal, met aan weerszijden de diepe ravijnen. De cowboys kozen de beste paarden, die ze temden, en de overige paarden werden gewoonlijk weer vrijgelaten. Volgens een oude legende is het één keer voorgekomen dat de opgesloten paarden bovenop het rotsplateau aan hun lot werden overgelaten. Hier kwamen ze om van de dorst naast de rivier de Colorado die
Behalve de bekende Dead Horse Point Overlook zijn er ook andere uitkijkpunten, die via een 
Cryptobiotic soil en potholes zijn unieke ecosystemen op Dead Horse Point. Ze zijn zeer kwetsbaar en mogen niet beschadigd worden. Cryptobiotic soil is een donkere aardkorst van mossen in woestijnachtige gebieden waarin micro-organismen leven. Deze laag geeft stabiliteit aan de grond en voorkomt erosie door wind en water.
Verder vervult het een belangrijke rol bij de water- en voedselvoorziening van de vegetatie in het gebied. Een pothole is een ondiep gat in een rotslaag wat ontstaan is doordat de zijkanten langzaam opgelost zijn in het water. De opgeloste delen spoelen weg en de holtes blijven over.
Dead Horse Point ligt op een hoogvlakte van ongeveer 6000 feet boven zeespiegel. Vanaf de canyon, (de rivier beneden) is 8000 feet aan geologische lagen zichtbaar tot aan de toppen van de
Als we in Dead Horse Point State Park aan komen gaan we eerst langs het visitor center waar we moeten betalen, op zich wel slim want dan kopen de mensen ook andere dingen in de gift shop. We krijgen een infoblad mee en rijden door naar Dead Horse Point 
Overlook. Bij de Meander Overlook stoppen we even hier zie je de Colorado-river in de diepte voorbij stromen. Indrukwekkend. Even rondkijken en foto’s maken van de omgeving. Opeens zie ik een deer achter een struikje staan en waarschijnlijk sta ik uit de wind want zij heeft mij nog niet opgemerkt. Op een afstand van 15 meter zit ze aan een struikje te knabbelen, een prachtig gezicht. Op een gegeven moment merkt ze me op en loopt langzaam weg, maar dat hindert niet; een prachtige ervaring. Klein stukje verder is het nog weer mooier; we passeren de Neck, en smal bochtig gedeelte en komen bij het eindpunt.
Er komt een donkere lucht aan en verderop zien we dat het regent. Aan de ene kant schijnt de zon en aan de andere kant regent het waardoor de kleuren nog veel mooier worden. Ook bij ons begint het te spatten en te onweren. Een prachtig gezicht de onweersbui boven de bergen en je ziet de regen er uit vallen. Het regent kort maar hevig maar het geeft niets, we hebben het huis bij ons. Dus eerst maar even koffie maken. Bui voorbij en weer naar buiten. Alles is eigenlijk niet eens nat geworden, we zitten boven op de rotsen en kijken over de rivier uit.
Het is misschien afgezaagd maar het uitzicht is weer adembenemend. De rotsen, de kleuren en de rivier die daar beneden door de canyon kronkelt.
Iedereen wil op een bepaald punt, met de rivier op de achtergrond, op de foto. Zo ook een familie die volgens ons fransen zijn. Wij in ons beste frans duidelijk maken dat wij hen wel op de foto willen zetten. Als alles achter de rug is blijken het Belgen te zijn en dat we met elkaar kunnen communiceren in het Vlaams en Nederlands. We gaan nog even genieten van het uitzicht en rusten even uit op de rotsen. Wind blaast door je haar, dit is écht vakantie.
Helaas aan alles komt een eind we moeten naar onze camping in Moab dus onderweg. Het is geen grote afstand en we melden ons bij Canyons Land RV Park. Een redelijk grote nette camping. We melden ons en zetten de camper op z’n plaats en aangezien we trek hebben gaan we eerst eten. Dan boeken we voor a.s. vrijdagmorgen een ochtend raften op de Colorado-river. Leuk!
Ook de nodige boodschappen gehaald. Hier is een fatsoenlijke supermarkt. Het fruit ziet er erg lekker uit. De dag is weer te vlug voorbij gegaan. De tijd houden we helemaal niet in de gaten, maar het is zó maar weer schemerig. Het is hier eerder donker dan in Nederland.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten