Moab – Rangeley (Colorado)

Vrijdag 19 juni 2009.

Rafting and shooting.

Vroeg opstaan, lekker douchen en een geroosterd broodje. We vertrekken van Canyons Land RV Park en rijden naar het centrum van Moab. In Moab is van alles te beleven. Er zitten allerlei soorten bedrijven die veel organiseren, zoals voor ons raften. Maar je kunt ook jeeps, hummer, motor of quads huren, paardrijden, backpacking in de vrije natuur, klimmen en klauteren door canyons etc. Ruim op tijd parkeren we de camper in een zijstraat van het bedrijf, Canyon Voyages, die de trip organiseert . Starbucks doet wonderen en we zijn er helemaal klaar voor. Omdat we vandaag verder door willen reizen doen we de halve (ochtendtrip. Je kunt namelijk kiezen voor de morgen, middag of hele dag. Als je de middag en de hele dag kiest krijg je onderweg ook een maaltijd aangeboden. De deelnemers zijn een internationaal gezelschap, frans, belgisch en engels en ook amerikanen. Gezinnen met kleine kinderen en 65 plussers. De reddingsvesten worden uitgedeeld, niet zo opwekkend maar wel verstandig. Achter de bus zit een aanhanger met 2 gele rubberboten en enkele kajaks. Met de bus, over de 128, gaan we 27 mile stroomopwaarts. De chauffeur vertelt onderweg zaken aangaande de rivier, Colorado River, en de omgeving. Zoals waar leuke dingen zijn te zien of waar je tochten kunt maken, zoals bij Fisher Towers. Leuke informatie maar van ons mag hij beide handen wel aan het stuur houden. Rijden over een bochtige weg langs de rivier en dan sturen, koffie drinken en in de microfoon praten, het kan allemaal en gelukkig gaat ook goed. We komen op de verzamelplaats. Het is daar druk want er zijn meer bedrijven die daar starten met hun raft tochten. We moeten wachten en we krijgen het advies eerst nog een toilet op te zoeken, straks krijgen we daar geen kans meer voor. Na een poosje worden onze boten te water gelaten.

De banken er in, tonnen met spullen en een grote jerrycan met drinkwater. Alles wordt vastgesjord. De bus gaat terug naar Moab en haalt de deelnemers van de middag op. Dan mogen we kiezen waar we in willen, in een rubberboot/vlot of kajak. Wij gaan met een paar ander stellen in een rubberboot. De kinderen met hun ouders, met een vrouwelijke bestuurder, in de andere boot. Een paar anderen gaan in de kajaks en op weg. Het gaat eerst heel rustig en we genieten van de omgeving. Ook krijgen we instructies mocht er wat gebeuren. Sla je overboord, gewoon rustig mee laten drijven en de boot probeert je zo snel mogelijk weer op te pikken. De kajak moet achter de mother duck (de grote gele rubber boot) blijven. Je ziet de wereld nu van een heel andere kant. Het is een fantastisch gezicht de bergen vanaf het water te zien. Je ziet verschillende afgeplatte bergen, buttes, voorbij komen. Ook is duidelijk te zien wat de rivier de afgelopen eeuwen met de omgeving heeft gedaan, uitslijten en de stenen, zand etc afvoeren.

Je vaart door een canyon en deze slingert door het gebied. Langs sommige oevers varen we langs rotswanden, waaronder zwaluwen hun nesten hebben, bij andere gedeelten langs rietkragen en waterwilgen.

De bestuurder van de boot is een oude rot in het vak en met heel weinig moeite stuurt hij de boot. Kan wel een oude rot zijn maar tussen neus en lippen vertelt hij dat hij gisteren met een groep omgeslagen is. Was wel op een andere locatie maar begrijp van hem dat hij hier toch wel van geschrokken is. We drukken hem op het hart dat we hem wel geloven en dat hij het niet nog een keer hoeft te doen. Praten kan hij wel, hij houd geen tel zijn mond, maar wel op een plezierige en humoristische wijze. Onderweg vertelt hij ook veel over de Colorado Rivier, het verleden en wat we onderweg allemaal zien. Zoals de restanten van een oude goudmijn met kapotte machines. De eigenaar moest alles met een boot over de rivier vervoeren en wat hij aan goud vond ging gelijk weer op aan kosten voor materialen etc. Niet lang daarna zag de goudzoeker in dat hij eerder armer werd dan rijker en is hij er mee gestopt. Verhalen over John Wayne die in deze omgeving veel films heeft gemaakt, maar hij had hier ook een boerderij met vee en paarden. Langs de rivier staan ook enkele prachtige huizen van zeer welgestelde mensen. Ook hotels met luxe lodges, kamers van 300$ per nacht zijn normaal. Nou geef ons de camper maar, goedkoper en leuker.

Af en toe hebben we een stroomversnelling maar het is goed te doen. De kinderen in de andere boot vervelen zich en beginnen met water te gooien. De passagiers in onze boot zijn blij dat ze in deze boot zitten, water onder ons is genoeg en natter hoeft voor ons niet.

We komen langs een speciale rots waar General Motors ooit voor een reclamespot een echte auto bovenop heeft laten zetten. Het is heerlijk weer en er is bijna geen wind. Na een paar rapids gaan we aan wal, benen strekken, wat drinken en snacken. Weer op weg en de stroomversnellingen worden wat wilder. Bij de laatste die wij vandaag gaan doen krijgen de voorste mensen in de boot een peddel uitgereikt. Ze moeten met de bestuurder de boot recht proberen te houden. Deze rapid is redelijk wild en hij heeft er wel hulp bij nodig en het is zwaar werk en de stroming is onvoorspelbaar.

In de bocht voor de stroomversnelling staat ook een
fotograaf die alle boten, ook van andere raft-organisaties, op de foto zet.Als je zo op het water naar de stroomversnelling toe drijft is het wel even slikken en spannend. Het kolkt en bruist en de schuimkoppen staan op de golven. Ben toch wel blij dat we een reddingsvest om hebben voor het geval dat. Het is een geweldige ervaring. Al dat water wat tegen de boot aan botst, de boot die behoorlijk heen en weer schommelt, het water wat over de rand spat en het lawaai van de stroomversnelling. Kicken …De bestuurder heeft de handen er aan vol om redelijk recht door de stroom versnelling te komen en als we er door heen zijn moeten we gelijk naar de oever waar we stoppen. De morgengroep gaat terug naar Moab, de middag groep stapt in en de anderen blijven zitten. Even wat drinken, de benen weer even strekken en we wisselen e-mailadressen uit om foto’s te kunnen sturen. De boten gaan weer op weg voor de 2^e etappe en wij weer in de bus met de babbelende, nu waterdrinkende chauffeur.

De buschauffeur vertelt ons pas op de terugweg dat het raften niet zonder gevaar is. Men zoekt nog naar het lichaam van iemand die waarschijnlijk omgekomen is. Twee mensen in een eigen boot, zonder zwemvest, wel veel drank, zijn overboord geslagen. Een is al dood gevonden. We zien rangers met een motorboot zoeken…… Br.

Als we weer terug in Moab zijn gaan we eerst naar de fotowinkel die alle boten bij de stroomversnelling op de foto zet. Onze foto zit er nog niet bij maar we krijgen uitleg hoe we deze kunnen zien op de website. Als we de foto’s mooi vinden kunnen we deze via de website bestellen waarna we ze zelf kunnen downloaden. Hierna gaan we op weg. Het is nu vrijdag en we willen op zondag om 12.00 uur in Cody zijn voor de Powwow. Het is ongeveer een afstand van 640 mile. Het is nu erg warm en we besluiten wat verder te rijden dan we eerst van plan waren. Dat scheelt de volgende dag. We kunnen over de Interstates maar dan zie je niet veel van de omgeving. In mijlen maakt het niet veel uit maar over de andere wegen rijd het langzamer. We gaan via Colorado en moeten richting Grand Junction. Gezien de tijd doen we niet dezelfde route als we vanmorgen met de bus van het raften hebben gedaan. Deze weg hebben we voor een groot gedeelte al gezien en we pakken de snelle route via de 163/191 en dan de I70. We zien Arches nu van de achterkant, het uitzicht is weer wijds. Op de achtergrond, en dat hebben we alle dagen gezien dat we hier waren, de La Sal Mountains. Deze steken met kop en schouders boven alles in de omgeving van Moab. Deze bergen maken deel uit van de zuidelijke Rocky Mountains. Het geheel bestaat uit 3 clusters van bergpieken die 18 mile (25) uit elkaar staan. Mount Peale is de hoogste berg, 12.721 feet (3877m) boven zeeniveau. De naam komt uit de Spaanse tijd en de bergen warden Sierra La Sal (wat betekent de "Salt Mountains") genoemd. De Spaanse ontdekkingreizigers dachten dat het zout was, gezien de warmte kon het volgens hen geen sneeuw zijn. De bergen waren een opvallende markering langs The Old Spanish Trail tussen Santa Fe en Los Angeles.

Na een gedeelte Interstate 70 gaan we, vlak voor Grand Junction, omhoog over de 139, een landelijke weg. In de omgeving is landbouw met maïsvelden en veeteelt. Het gebied is wat achtergebleven dat is ook duidelijk te zien aan de gebouwen en de weg. Op veel erven wordt niets opgeruimd en laten ze alles liggen. Bij de boerenbedrijven kun je duidelijk zien dat als er weer geld is er weer een stukje bijgebouwd wordt. De omgeving is afwisselender dan we de afgelopen dagen hebben gezien en het is een mooie route om te rijden.

Eerst leuk, maar we zien bergen en yes… dwars er door heen. En hoog, hoger, nóg hoger. Dus is Klaas weer de klos. We komen door de Douglas Pass 8268 feet en dat was toch wel even slikken. De weg is smal en zeer steil en de camper moet zijn best doen, dus in de laagste versnelling die we hebben kruipen we omhoog. Op het hoogste punt stappen we even uit en genieten van het prachtige uitzicht.

Het laatste stuk doe ik weer. We komen aan in Rangely en zoeken een RV-park. Al rijdend komen we een paar voorbij maar sommige zien er erg ongezellig uit. In het centrum is een park dat wel wat lijkt, niet geweldig maar het moet maar. Op het RV-park is niemand die ons kan vertellen over er plaats is. De woning van de beheerder staat leeg.

We lopen wat rond, er komt iemand uit z’n camper. Hij belt voor ons met de beheerder. Gelukkig is er plaats, het is erg warm, geen schaduw en we zetten de airco aan. We installeren ons en binnen 5 min. Stopt er een grote truck voor onze RV (ongeveer even lang!). Een aardige oma komt binnen. Ze lust wel koffie en we raken aan de praat. De meeste plaatsen op het RV-park zijn bezet met kanjers van campers. Het blijkt dat de campers van arbeiders zijn die werken aan een oliepijpleiding. De meeste plaatsen zijn voor een jaar verhuurd. Verder hebben we het over Obama, economie, milieu, bloemen en Holland. Ze vindt het onzin dat de amerikanen in kleinere auto’s moeten gaan rijden, ze noemt ze golfkarretjes. Heeft ze mijn Suzuki Alto nog niet eens gezien. Interessant. Het blijkt dat ze een aantal jaren geleden in de gemeenteraad heeft gezeten, dus deze lady weet waar ze het over heeft. Haar man is ziek en ze hebben een vakantie woning in de bergen waar ze ieder weekend heen gaan, omdat het daar lekker koel is. Al dat praten is wel inspannend maar het is heel leuk te horen hoe ze leven, werken en denken. Eind van het verhaal: jullie zijn welkom en je hoeft niets te betalen. Als je lekker wilt eten moet je bij Betty’s zijn. Oh en Wi-fi? Nee dat hebben ze niet.

Zij weg en de man die voor ons gebeld heeft klopt aan. Waar we vandaan komen en of we morgen een gratis ontbijt willen. Nou graag! We raken aan de praat, hij vraagt wat we in Holland als recreatie doen. Fietsen, vissen en zeilen. Wat we denken van gunshooting? Wij kijken elkaar aan en bedanken in eerste instantie. Nee hij gaat geen animals killen, alleen killing rocks. We gaan mee en hij haalt ons straks op want hij moet eerst zij auto nog “ uitmesten”, nou dat belooft wat. De aardige oma had gezegd dat hij wel ok was, dus stappen een half uurtje later bij hem in de truck. Oude rammelbak met 2 schietgaten in het voorruit. Drie man op de voorbank van de truck en de vuurbuks van 22 mm tussen ons in.

Binnen no-time zijn we “ergens”, denderen over de dirt-roads naar een locatie buiten Rangley. Onze gastheer zoekt naar zijn locatie en rijd te snel door een greppel zodat de uitlaat er afvalt.

Op de locatie aangekomen geeft John een demonstratie. Schieten maar en dan, the lady first. Cool! Dan komt ie met een pistool Smith & Wesson aan, knallen. Ook heeft ie een kleine revolver, voor self-defense. Mag je allemaal zó kopen. Om dieren te schieten heb je een aparte vergunning nodig. Alle borden die aan de weg staan zijn met kogels doorzeefd. De heren schieten er op los. John Champion 60+, zo heet onze weldoener, gaat als ontspanning dagelijks een uurtje schieten for fun. Hij laadt zelf de kogels met kruid en slaghoedjes, waardoor hij kosten kan besparen. Het schieten gaat vrij gemakkelijk en we krijgen de smaak te pakken. De wapens zijn half automaten en regelmatig moeten we de patroonhouders bijvullen. Na afloop zoeken we de hulzen op, deze kan hij weer bijvullen. Niet alleen wij genieten maar John ook, hij is helemaal enthousiast, waarschijnlijk omdat wij het schieten zo leuk vinden. Schijnbaar krijgt hij niet veel bezoek en vind hij het leuk als er een mensen met hem meegaan.

Na een half uur gaan we terug, ik doof en met de bibbers. Hij geeft Klaas nog een cap van het bedrijf waar hij gewerkt heeft als truckchauffeur, maar hij is momenteel werkloos. Vertelt daar nog een mooi verhaal bij. Hij is opgegroeid in Louisiana, het land is daar glooiend. Zijn eerste rit was naast zijn baas in een grote truck in Colorado, berg opwaarts, hoger, hoger, hoger…..Op het eindpunt stapt John uit, kruipt op handen en voeten om de vrachtwagen heen naar het portier van de baas en blijft geknield zitten. Die zegt, what the hell is wrong with you? Antwoord: Oh, Bubba I’m afraid I will fall off this mountain. Het adres van John heb ik, straks stuur ik hem wat uit Fryslân. Hij is nog op zoek naar een single-hollandse lady. Ze hoeft de auto niet schoon te maken. Liefhebbers?

Toch wel weer opgelucht staan we weer bij de camper. We eten bij Betty en het was great. Dat was ook wel te zien want er zat een familie, beppe, 2 zoons + vrouwen en 2 kleine kinderen en die zagen er allemaal goed gevuld uit. Toen we al lang klaar waren zaten zij nog lekker te bikken. Voor vandaag hebben we weer meer dan genoeg beleefd. Oh ja, op onze gratis staanplaats was wél een internetverbinding. Waarschijnlijk had oma nog nooit van wi-fi gehoord.