Salt Lake City

Woensdag 1 juli 2009 Salt Lake City.

Van de mormonen naar de movie-set.

Vannacht hebben we geslapen met de deur en alle ramen wijd open. Het was warm! We genieten van een laatste camperontbijtje. Gisteren zijn we al begonnen dus het inpakken is zó klaar. We halen de bezem erdoor, een sopje er achteraan en we zijn klaar om de camper in te leveren. Dan het afval dumpen en de tanks nog even doorspoelen. Het is een klein half uurtje rijden naar het inleverpunt van Cruise America. Tijdens dat ritje zien we een ander stuk van Salt Lake City en een voorproefje van wat we de komende dagen nog gaan zien. Grote gebouwen, brede straten en in de verte de bergen. Het centrum laten we achter ons en we komen nu in een gebied met bedrijven. Aan deze weg zit ook Cruise America. De camper is ons goed bevallen en we zijn tevreden. Paar kleinigheidjes wat niet goed functioneert hebben we doorgegeven en daar zullen ze naar kijken. Wel krijgen we commentaar dat de afsluitdop weer op de lozingtanks zit. Als je voor de laatste keer het afvalwater dumpt moet je de camper met de dop eraf inleveren. Dat hadden wij nog nooit gehoord en ze willen extra kosten hiervoor in rekening brengen. De reden dat de dop er af moet is dat ook de laatste restjes (onder het rijden) weg kunnen lopen. Ons Engels is niet opperbest maar ze hebben wel door dat we hier niet mee akkoord gaan. We geven aan dat bij de instructie niet gezegd is en ook op de instructie film hadden we dat niet gezien.

De man die met ons de camper inspecteert zegt dat hij het door zal geven aan zijn baas. Met de baas worden de formulieren ingevuld en de laatste km-stand genoteerd. Het blijkt dat we 2566 mile (= 4105km) gereden hebben. De borg wordt terug gestort, de olie die we voor de camper gekocht hebben wordt terugbetaald. Er worden ons geen kosten in rekening gebracht omdat de dop er niet op zat. Alles is heel vlot gegaan. De baas weet wel een taxi, vriendje van een vriendje, die ons naar het centrum kan brengen. De taxichauffeur komt van oorsprong uit Iran en is gevlucht en woont nu al een aantal jaren, net als zijn zuster, in de USA. Hij vertelt dat het niet makkelijk is en dat hij hard voor zijn bestaan moet werken, maar het is altijd beter dan in Iran. Hier wordt hij goed behandeld. Hij brengt ons naar het Red Lion hotel. Luxe kamer, airco en een groter bed dan dat we de laatste weken gewend zijn. Om half elf is alles achter de rug en gaan we te voet de stad in. We lopen een aantal blokken en kunnen nauwelijks geloven dat we écht in Salt Lake City lopen. Ons hotel ligt bijna in het centrum en daar vlakbij staan andere, hele luxe hotels. De straten zijn breed, wel 3 of 4 rijstroken aan beide kanten. Het is warm, erg warm met weinig schaduw en daarom maar terug naar het hotel. Even wat eten, rusten en dan zien we vanmiddag wel weer. Er is een mailtje van de luchtvaartmaatschappij gekomen dat er vermoedelijk iets van onze bagage teruggevonden is. Alleen op een speciale tijd kunnen we bellen. We proberen het op de aangegeven tijd maar krijgen alleen een voicemail. Voor de zekerheid vragen we bij de hotel receptie of zij ook een keer voor ons willen bellen. Ook zij krijgen geen verbinding en zij laten voor ons een boodschap achter.

De weersomstandigheden zijn nu wat beter, wat koeler en we besluiten te gaan lopen naar de Tempel van de mormonen. Dat grote gebeuren overheerst hier de hele stad. Aan alles is te zien dat de mormonen de stichters zijn van de stad. Volgens ons zijn ze, gezien de gebouwen, banken etc, ook vermogend. Ook op straat is aan de voetgangers is te zien dat het mormonen zijn.

De heren, vaak in zwarte, maatpakken en de jongere generatie in een wit overhemd maar altijd met stropdas. De vrouwen vaak in jurken en keurig gekleed en op platte schoenen. Het eerste waar we langs komen is het Beehive House en Lion House.

De Beehive House is een van de twee officiële residenties van Brigham Young. Young was Kerkelijk leider van De Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen (de Mormonen) in Salt Lake City. Het Beehive House (Bijenkorf Huis1854) dankt zijn naam aan de bijenkorf sculptuur boven het huis. De bijen zijn ook een volk dat samenwerkt om te overleven en dat wilde Young ook met de Mormonen uitdragen. Bijen werd een belangrijk concept voor het uitdragen van het Mormonisme. Het huis werd ontworpen door de zwager van Young die ook architect was van de Salt Lake Temple. Naast het Beehive House staat ook het Lion House wat 2 jaar later gebouwd werd. Young was polygaam. Het Beehive House werd ontworpen voor hem, zijn vrouw en zijn kinderen. Toen de familie Young groter werd, werd het Lion House gebouwd en dat werd zijn officiële residentie. Het Beehive House was, van 1852 tot 1855, het belangrijkste gebouw op het grondgebied van Utah. Hier werden belangrijke gasten ontvangen. Na de dood van Young, diende het als de residentie van twee opeenvolgende Kerk voorzitters, Lorenzo Snow en Joseph F. Smith. Smith, die stierf in 1918, was de laatste LDS (Latter-day Saints) Voorzitter die polygaam was.

Bij oprichting van de territoriale staat (Utah) verzochten de bestuurders, volgens het geloof van de LSD-kerk, de nieuwe staat Deseret te noemen. een ander woord voor "Honeybee". In plaats daarvan koos de regering van de Verenigde Staten voor de naam Utah, naar de Ute indianen. De bijenkorf werd later opgenomen in het officiële embleem van de staat. De huizen zijn nu eigendom van de kerk en zijn in 1960 gerestaureerd. Het is nu een historisch museum met antieke meubels uit het leven van de familie Young uit het midden van 1800.

The Lion House liet Brigham Young in 1856 bouwen als onderkomen voor zijn familie van ongeveer 27 vrouwen en 56 kinderen. Het huis heeft zijn naam te danken aan de ontwerper die een standbeeld van een leeuw boven de voordeur liet maken. Brigham Young stierf in 1877 in het Lion House.

In het Beehive House en Lion House worden rondleidingen gehouden en we besluiten naar binnen te gaan. We komen in een grote kamer, het voormalige kantoor van Brigham Young. Er zitten al een paar mensen te wachten, de rondleidsters moeten nog komen. Als die er zijn krijgen we eerst een inleidend praatje over het huis, Young etc. Daarna krijgen we een rondleiding door zuster huppel-de-pup, tenminste de namen weten we niet meer. Ze lopen hier stage en die stage periode is 1,5 jaar. Geen vergoeding; alles vrijwillig en ze komen uit alle landen van de wereld. De Mormonen zijn zeer gedreven en vinden zich zelf zendeling van hun geloof. De oprichters zoals Smith en Young worden op handen gedragen.

In elke kamer mogen we kijken en er wordt verteld waar het voor gebruikt wordt. De eet- en speelkamer, studeer- en werkkamer, keuken etc. Alles keurig gerestaureerd en we krijgen een goede indruk hoe ze toen geleefd moeten hebben. Prachtige ruimtes met mooi meubilair en smaakvolle inrichting. Van wat wij zien moet Young zeer welgesteld zijn geweest. Dat moet ook wel als je zo’n groot “gezin” hebt. Ondanks zijn opvattingen hebben wij toch respect voor wat hij gedaan heeft. In een desolaat gebied een welvarende stad uit de grond stampen is niet niks.

Hij heeft er wel voor gezorgd dat de Mormonen zich konden handhaven. Die man moet onvermoeibaar zijn geweest, de kerk leiden, senator van de staat Utah en dan zoveel vrouwen en kinderen. Als je dit zo hoort en leest was hij de “superman” van die tijd. De rondleidsters vertellen ons van alles, al is het wel wat gekleurd. Natuurlijk krijgen ze ook vragen over polygamie en met name over die van Young. Er wordt wel een hele mooie draai aan gegeven. Young trouwde met name met weduwen. Door met hen te trouwen nam hij de verplichting op zich om haar en haar kinderen te onderhouden. Als getrouwde vrouw hadden ze meer kans dan als weduwe. In die tijd was er een “overschot” aan vouwen. Veel mannen verongelukten of kwamen om in oorlogen. De rondleiding is wel slim opgezet. De ene rondleidster loopt voorop en vertelt van alles terwijl de ander een gesprekje met je begint van waar kom je vandaan, hoor je bij een kerk etc. In de volgende kamer wisselen ze weer. Ook bij vragen is duidelijk dat als één het niet helemaal weet, de ander aanvult. Op het eind van de rondleiding nog stukje zending en de vraag of we een kaartje met onze naam en adres in willen vullen. Dat doen we dus maar niet, het is allemaal een beetje té. Als we eruit komen genieten we nog even van de prachtige bloementuin voor deze woningen. Alles perfect onderhouden.

Als we doorlopen lopen we onder de Eagle Gate door. Een soort ereboog op 4 palen die bij elkaar komen met in top een adelaar. De adelaar moet ongeveer 4000 Amerikaanse ponden wegen en een spanwijdte hebben van 20 feet (bijna 7 meter). Zoals wij het zien is het kleiner maar we hebben het niet na gemeten. Vervolgens lopen we door State Street dan krijgen we het zicht op Salt Lake Temple. Omdat we wat hoger staan hebben we een prachtig zicht op de tempel, met daarvoor een park en een vijverpartij. De zon is zo fel dat de tempel, door zijn witte muren, wegvalt in het licht. Tussen de gebouwen door lopen we in de richting van de tempel.

Eerst passeren we nog het Church Office Building. Een gigantisch gebouw van 128m hoog met 28 verdiepingen. In dit gebouw huist de administratieve ondersteuning van personeel voor de Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen in de hele wereld. Het hele complex heeft 31 miljoen $ gekost en de bouw duurde 10 jaar. Alle administratie word in dit gebouw geconcentreerd. De werkzaamheden in dit gebouw omvatten de productie van aan de kerk gerelateerde tijdschriften, vertaling van kerk materialen in vele talen, regulering van missionaire taken, de productie van kerk films, en zaken met betrekking tot de bouw van tempels.

We lopen door prachtig aangelegde tuinen met allemaal bloeiende zomer planten. Heel keurrijk en keurig onderhouden. In de perken staan prachtige bronzen beelden van mensen en kinderen, mooi om te zien. Elk half jaar worden de tuinen opnieuw ontworpen en aangeplant. Een klein paradijsje en met dit weer is het echt genieten. De tempel is vanaf deze kant afgesloten. Door de hekken zien een bruidspaar dat een fotoreportage laat maken. Later zien we nog meer en schijnbaar is dit een geliefde locatie voor bruidsparen. Binnendoor willen we naar de tempel maar dat mag niet. Hier hadden we al iets over gelezen maar het is nu duidelijk, we zijn geen Mormoon of gelovige en mogen de tempel niet in.

Salt Lake Tempel is de grootste (van meer dan 130 Mormon tempels over de hele wereld) en de meest bekende tempel van De Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen. De tempel is het middelpunt van de 10 hectare (40.000 m²) Temple Square. Voor niet mormonen is de tempel niet toegankelijk omdat deze als heilig beschouwd wordt. De Salt Lake Tempel is ook de locatie van de wekelijkse vergaderingen van het Eerste Presidium en het Quorum van de Twaalf Apostelen. Als zodanig zijn er speciale vergaderzalen in de Salt Lake Temple voor deze doeleinden. Zo ook het Heilige der Heiligen welke niet aanwezig is in andere tempels. Het Heilige de Heiligen in de Salt Lake Temple is een kamer waarin president van de kerk optreedt als hogepriester van Israël in directe relatie met God. Dit in overeenstemming met de LDS interpretatie van het Boek van Exodus. Het Heilige der Heiligen in de LDS kerk tempel wordt beschouwd als een moderne variant van het binnenste heiligdom van de Tabernakel in de vroegere Tempel van Jeruzalem. De tempel moet overeenkomen met de Tempel van Salomo in Jeruzalem. Zo ook het grote bekken dat gebruikt wordt als doopvont. Dat is gemonteerd op de rug van twaalf ossen net als de koperen schaal in de Tempel van Salomo.

De officiële naam van de Salt Lake Temple is ook uniek. In de vroege jaren voor 2000 werden er veel LDS tempels gebouwd. Als gevolg hiervan koos de Kerk voor een formele naamgeving voor alle bestaande en toekomstige tempels. Voor de tempels in de Verenigde Staten en Canada, werd het de naam van de tempel van de stad waar de tempel ligt, gevolgd door de naam van de staat.

De locatie voor de tempel werd op 28 juli 1847 bepaald door Brigham Young, de profeet en de tweede president van de kerk. Deze keuze gebeurde slechts vier dagen na aankomst in de Salt Lake Valley. Baanbrekend plechtigheden werden voorgezeten door Brigham Young. Hij legde de hoeksteen op 6 april 1853.

Tijdens de Utah oorlog werd met de bouw gestopt. De Mormonen gingen weer werken op het land. Dit om ongewenste aandacht te voorkomen van federale troepen. De Utah Oorlog, ook bekend als de Utah Expeditie of de Mormoonse Oorlog, was een gewapend conflict tussen Latter-day Saint ( "Mormon") kolonisten in de Utah Territory en de federale overheid van de Verenigde Staten. De confrontatie duurde van mei 1857 tot juli 1858. Hoewel de oorlog voornamelijk niet-Mormon burgerslachtoffers kende had, de "oorlog" geen veldslagen. Het geschil werd uiteindelijk opgelost door middel van onderhandelingen. Toch was het Amerika's meest uitgebreide en dure militaire onderneming tijdens de periode tussen de Mexicaanse en Civil Wars. Uiteindelijk was bijna een derde van het Amerikaanse (de grootste natie) leger bezig tegen de meest ervaren militie van mormonen.

Voor de bouw van de tempel werd eerst zandsteen gebruikt. In 1858 werd het werken aan de tempel weer hervat. Toen ontdekte men dat veel van de hoekstenen gebroken waren. Daardoor waren ze ongeschikt voor gebruik. De gebrekkige zandsteen werd vervangen door kwarts Monzoniet (lijkt op graniet) uit Little Cottonwood Canyon. Ossen vervoerden in eerste instantie het graniet. Toen de Transcontinental Railroad in 1869 klaar was, werden de overgebleven stenen per spoor vervoerd. Nu ging het veel sneller. De laatste steen (het sluitstuk) werd, met behulp van een elektrische motor, gelegd op 6 april 1892 door Wilford Woodruff, de vierde president van de kerk. Hiermee waren de werkzaamheden aan de buitenkant van de tempel voltooid. Op een van de torens plaatse men een beeld van de engel Moroni. Dit beeld is twaalf en een halve voet hoog. Tijdens het sluitstuk ceremonie werd door president Woodruff voorgesteld het interieur van het gebouw binnen een jaar af te werken. Hierdoor zou de tempel in 40 jaar klaar zijn. Op 6 april 1893 werd de tempel ingewijd, precies 40 jaar nadat de hoeksteen werd gelegd.

Nou om er in te komen laat ik me niet bekeren. Jammer dat ze polygamie hebben afgeschaft. Toch als ik daar zo over nadenk misschien wel zo verstandig. Aan één (lieve) vrouw heb ik de handen al vol dus laat de rest maar zitten. De tempel wordt dus niks maar er zijn nog wel andere dingen te zien zoals het North Visitor Center. Als we binnenkomen worden we gelijk aangesproken door “familie” van zuster huppel-de-pup. We proberen ze af te schudden maar dat is niet makkelijk en we geven het maar op. De dames zijn zendeling en lopen hier stage. De ene komt uit Portugal de ander van de Filippijnen. Ze begeleiden ons door het museum. Ze hebben snel door dat we ook kerkelijk zijn en worden wat voorzichtiger met wat ze zeggen. In het museum beneden zijn allemaal wassen beelden van Bijbelse figuren, zoals van Abraham, David, de apostelen, profeten etc. Als we het museum beneden hebben gezien lopen we de trap op en komen we in een bovenzaal. Daar staat een groot beeld van Jezus met op de achtergrond het universum. Dusdanig indrukwekkend dat je er stil van wordt. De rondleiding is afgelopen en we vragen of we ook in de Tabernacle mogen kijken. Geen enkel probleem ze lopen wel even met ons mee. Aan de buitenkant ziet het er heel apart uit, lijkt wel op een grote sporthal, stadion of ijshal. Binnen is het echt wel een kerkgebouw al komt het wat gedateerd over.

De Tabernakel werd gebouwd voor vergaderingen voor LDS of Mormoonse kerk. Het was 132 jaar de locatie van de halfjaarlijkse LDS Algemene Conferentie. Echter, vanwege de groei van het aantal deelnemers aan de conferenties werd deze in 2000 verplaatst naar de nieuwe en grotere LDS Conference Center. De Tabernakel is de thuisbasis van de wereld-beroemde Mormon Tabernacle Choir. Ook was het de vroegere thuisbasis van de Utah Symphony Orchestra. De Salt Lake Tabernacle is geïnspireerd naar de Bijbelse Tabernakel. In 1840 werd er een poging gedaan om een canvas Tabernakel te bouwen in Nauvoo, Illinois. Echter, het Nauvoo bouwwerk (nooit gebouwd) moest een soort amfitheater worden met terrassen om op te zitten. Het geheel moest afgedekt worden met een dakbedekking van doek. De Salt Lake City tabernakel werd gebouwd tussen 1864 en 1867 in het verlengde (centrum-line) van de Salt Lake Temple. Het dak is gemaakt van aluminium en is ongeveer 50 meter breed en ruim 80 meter lang. Voor die tijd een revolutionaire constructie, ook omdat er bijna geen spijkers gebruikt zijn. Spijkers waren in die tijd erg schaars. Men gebruikte verbindingen die met houten pinnen aan elkaar werden bevestigd. De koepel wordt ondersteund door vierenveertig zandsteen pilaren. De totale capaciteit van het gebouw is 8000 personen incl. het koor gebied en galerij (balkon). Tijdens de renovatie die voltooid is in 2007 zijn de oorspronkelijke banken vervangen. De nieuwe eiken kerkbanken en hebben meer beenruimte en zijn verhoogd. Gevolg was wel een totaal verlies 1000 zitplaatsen.

Het oorspronkelijke orgel is in 1867 gemaakt door Joseph H. Ridges en bevatte 700 pijpen. Het orgel is meerdere keren gemoderniseerd en uitgebreid. Het totale aantal pijpen is nu 11.623 stuks waardoor de het Tabernakel orgel het grootste orgel van de wereld is.

Gebouwd op een tijdstip voor de elektronica en audio-versterkers, heeft de Tabernakel opmerkelijke akoestische kwaliteiten. Iedereen kon alles duidelijk horen en verstaan. Het dak werd gebouwd in een driedimensionale ellips met de kansel als focus van de ellips. Het elliptische ontwerp zorgt er voor dat een groot deel van het geluid vanaf de kansel tot het eind van het gebouw wordt geconcentreerd en geprojecteerd. Bovendien rust het dak aan de buitenkant op zandstenen pilaren en niet aan de binnenkant. Hierdoor worden de geluids-golven niet onderbroken. Het gebouw heeft een internationale reputatie als een bijna akoestisch perfect gebouw.

Het Mormon Tabernacle Choir bestaat uit 360 mannen en vrouwen, allen lid van de LDS kerk. Het koor werd opgericht in augustus 1847, een maand nadat de Mormoonse pioniers in Salt Lake Valley kwamen. Sinds 15 juli 1929, heeft het koor uitvoeringen verzorgd in de wekelijkse radio-uitzending genaamd “Muziek en het gesproken woord”. Het is het langstlopende continue radio netwerk uitzending in de wereld. Van het geluid Mormon Tabernacle Choir wordt vaak gezegd dat het wereldberoemd en direct herkenbaar is. Het koor wordt meestal vergezeld door het Orchestra van Temple Square of wel het beroemde Tabernakel pijporgel. De minimum leeftijd voor deelname aan het koor is onlangs teruggebracht van 30 naar 25. Koorleden mogen twintig jaar lid zijn van het koor tot de leeftijd van 60. Hierdoor hebben ook anderen kans een keer lid te worden van het koor. Nieuwe koorleden moeten deelnemen aan de Temple Square Chorale opleiding; een combinatie van muziektheorie en praktijkschool. Het koor is ook regelmatig op tournee, ook in het buitenland.

Veel is er niet te zien, allemaal banken voor het podium van het koor. Wel groot en dat moet ook wel als je 360 koorleden hebt. De begeleidsters nemen afscheid en we bedanken hen voor de rondleiding. Ze zullen wel weer teruggaan naar het Visitor Center om de volgende toerist(en) op te vangen. We kijken nog even rond en lopen dan weer naar buiten. Vervolgens lopen we even naar de Assembly Hall, niet om te bezichtigen maar om naar het toilet te gaan en de waterflesjes te vullen. Keurige toiletten, super schoon. Eerst genoeg Mormonen stuff gezien dus we lopen terug naar de straat. Voor de Tabernacle staan allemaal jonge zendelingen toeristen op te wachten. Ook nu worden we weer aangeklampt maar we geven aan dat we al een rondleiding hebben gehad.

Aan de overkant van de straat is de Family History Library, de grootste genealogische bibliotheek ter wereld. Aangezien we toch een beetje nieuwsgierig zijn en hier nu toch zijn besluiten we naar binnen te gaan. Aan een balie melden we ons en geven aan wat we graag willen. Er wordt iemand opgeroepen en die begeleid ons naar de verdieping waar de gegevens van Europa opgeslagen zijn. Overal mensen achter computers en veel vrijwilligers. De begeleidster wil op zoek gaan naar een vrijwilliger die Nederlands kan spreken. We geven aan dat dit niet hoeft, Engels is prima. Er wordt iemand opgetrommeld en we belanden achter een PC. De vrijwilliger legt ons uit hoe het systeem werkt en hoe we moeten zoeken. Het is niet echt gemakkelijk. Eigenlijk hadden we de namen en geboorte data van onze overgrootouders mee moeten nemen. In verband met de privacy kun je alleen maar zoeken naar familie voor 1930. Nou het is niet anders; even kijken op Knobbe’s in de USA. Het zijn er honderden! Veel komen uit Nederland en dan uit Friesland en Overijssel maar de meesten komen uit Duitsland. Ook in Nederland en Duitsland wonen nog veel Knobbe’s. Omdat we geen gegevens hebben kunnen we verder niets uitzoeken, jammer. We kijken wat om ons heen en verbazen ons wat hier allemaal gebeurt. Dit alles opzetten, onderhouden, het personeel en al die vrijwilligers het moet een vermogen kosten. De hele bibliotheek heeft 5 verdiepingen een oppervlakte van 13.000m2. Dagelijks komen hier tussen de 1.900 en 2.400 bezoekers. Als we alles lezen wat ze doen en waarom dan worden we daar wel stil van, wat een gedrevenheid.

Family History Library wordt gerund door de LDS kerk en staat open voor het publiek. De oorsprong van de Family History Library kan worden herleid tot de oprichting van de Genealogical Society of Utah in 1894. De eerste bibliotheek was gevestigd in het kantoor van de kerkhistoricus op 58 Oost-Zuid-Temple Street in Salt Lake City. In 1985 verhuisde de bibliotheek naar zijn huidige locatie op 35 Noord-West Temple Street.

Haar voornaamste doel is, te voldoen aan een voor de LDS kerk fundamentele principes. Het betreft dat overleden familieleden, vooral voorouders, kunnen worden gedoopt bij volmacht in de LDS kerk, alsook het ontvangen van andere sacramenten. Deze sacramenten worden uitgevoerd in tempels. Maar deze praktijk is omstreden en wordt tegengewerkt door katholieke bisdommen in de hele wereld. De bibliotheek bezit genealogische records van meer dan 110 landen, gebieden en bezittingen. De collecties omvatten meer dan 1,6 miljoen rollen microfilm registers ter plaatse. Verder is er toegang tot de totale collectie van meer dan 2,4 miljoen rollen microfilm met genealogische bescheiden; zoals 727.000 microfiche, 356.000 boeken, 4.500 tijdschriften en andere bladen. Verder andere elektronische middelen, inclusief 3.725 abonnementen op de belangrijkste genealogische websites. Professionele genealogen en vrijwilligers bieden hulp in ongeveer 30 talen, waartoe het lezen en vertalen van genealogisch relevante documenten. Het personeel van de bibliotheek vormt de grootste groep van uitgenodigde genealogen in deze instelling. De bibliotheek biedt ook gratis één-op-één overleg over het onderzoek naar stambomen. Daarnaast zijn er lessen over genealogisch onderzoek en de onderwerpen gratis voor het publiek. De bibliotheek is de basis in het proces van het digitaliseren van de gehele collectie microfilms. Geschat wordt dat het digitaliseren omstreeks 2012 klaar zal zijn. Er wordt ook een online index van de gedigitaliseerde dossiers gemaakt. De doorzoekbare database met de digitale beelden en de index zullen beschikbaar zijn via Familysearch website van de kerk. De Pilot Site versie kan worden geraadpleegd op www.familysearch.org

Al deze onderstaande hoeveelheden en getallen zijn verbazend.

• De Ancestral File bevat ruim 36 miljoen namen die in gezinsverband gegroepeerd zijn.
• De Internationale Genealogische Index (IGI) bevat ruim 600 miljoen namen van overleden personen. Een addendum van de IGI bevat een additionele 125 miljoen namen.
• De Pedigree Resource File bevat ruim 80 miljoen namen die in gezinsverband gegroepeerd zijn en die door willekeurige bezoekers aan www.familysearch.org ingezonden zijn.
• Het merendeel van de documenten bevat informatie over overleden personen die vóór 1930 leefden.
• Ongeveer 200 camera’s worden momenteel gebruikt voor het microfilmen van documenten in ruim 45 landen. Documenten zijn gefilmd in ruim 110 landen en soevereine gebieden.
• Er staan 202 computers, 509 microfilm readers, 36 microfiche readers
• Verder 28 microfilm en microfiche copiers, 4 microfilm scanners en15 book copiers
• Zitcapaciteit voor 396 bezoekers aan tafels
• Ongeveer 125 fulltime en parttime professionele medewerkers
• Ongeveer 400 getrainde vrijwilligers

Het wordt al laat en we hebben wel zin in een hapje eten. Daarom besluiten we terug te lopen richting ons hotel en misschien dat we onderweg wat zien. Onderweg zien we allemaal grote gebouwen van banken zoals Wells Fargo en verzekerings-maatschappijen en kantoren. Oude panden maar ook nieuwe. Overal wordt gebouwd, hele complexen worden nog uit de grond gestampt.

Als je zo om je heen kijkt heb je helemaal niet het idee dat er momenteel een credit crisis gaande is. Allerlei soorten vrachtwagens rijden af en aan. Vreemde modellen die we bij ons niet zien. Cementauto’s met cement trommel net andersom op de vrachtauto dan in Nederland. Vreemde transport wagens die zand brengen of grond en puin afvoeren. Prachtige trucks en zoals alles in Amerika groot en deze met heel veel wielen. Met veel kabaal rijden ze door de straten. Als sommigen zien dat je een foto van hen neemt drukken ze op de claxon. Nou claxon, het heeft meer weg van een scheepshoorn, wat een lawaai.

De straten waar wij lopen zien er keurig uit, geen straatvuil laat staan uitwerpselen van honden. Trouwens we zien weinig honden. Bij een kruispunt zijn een paar mannen het gazon aan het herstellen. In bepaalde stukken leggen ze nieuwe graszoden. Zo te zien zijn het Mexicanen. Ze liggen op de knieën en met een mes snijden ze de graszoden op maat. Trouwens alle gazons worden op geregelde tijden besproeid. De sproeiers zitten in het gras en waarschijnlijk worden ze met een tijdklok of computersysteem aan en uit gezet. Op bepaalde plaatsen gaat een hoofdkraan open en door de waterdruk komen de sproeiers boven het maaiveld uit en beginnen ze te sproeien. Op sommige plekken zagen we rode vlaggetjes in een koker aan een lichtmast. We hadden eerst niet door waar dat voor was tot we iemand over zien steken met zo’n vlaggetje in de hand. Als hij aan de overkant is steekt hij het vlaggetje weer in een houder. Ze gebruiken dat vlaggetje zodat je voor weggebruikers nog beter zichtbaar bent. Rare jongens die Salt Lake Cityers. Ook zijn er oversteek plaatsen waar “LOOK” langs de rand geschilderd is. In de O’s van look hebben ze oogjes geschilderd. De bedoeling is mensen er op te attenderen uit te kijken bij het oversteken. Leuk gevonden trouwens LOOK met oogjes. Trouwens als je oversteekt stoppen

ze wel, zelfs al sta je nog gewoon te wachten.

Na een poosje zien we een Grieks restaurant. Het ziet er leuk uit en we kunnen buiten op het terras zitten. Het is nog heerlijk weer en zo hebben we ook nog een leuk uitzicht op de omgeving. Eerst een lekker pilsje, heerlijk; wat een leven. Het eten is heerlijk maar waarschijnlijk hadden we ook zij in eten. Het is nog mooi weer en we besluiten nog weer de stad in te lopen en dan richting Capitol.

Volgens ons is dit een oud gedeelte van Salt Lake City. Oude huizen die boven de stad liggen. We hebben het idee dat de welgestelden hier vroeger woonden. Huizen met torentjes, trappetjes, mooie veranda’s, prachtige uitbouwsels; soms heel

kunstzinnig. Prachtige huizen maar er staan ook tussen die nodig onderhoud nodig hebben. Waarschijnlijk kunnen sommige bewoners het onderhoud niet meer betalen en laten ze het maar zo. Je zal maar zulke buren hebben. Ook zien we straten gebouwd zijn waarschijnlijk de eerste flats van de stad waren. Drie woonlagen en deze hebben ook betere tijden gekend. Van de veranda’s missen stukken beton en ik zou er niet graag op willen staan. Waarschijnlijk zijn deze woningen voor bepaalde mensen nog betaalbaar en accepteren ze de gebreken.

Even later zien we het Utah State Capitol, een prachtig gebouw. Aan de andere kant staat ook een mooi gebouw, de Salt Lake City Council Hall. Dit was het vroegere gemeentehuis maar hierin zit nu een soort vvv. Daarom besluiten we daar eerst even heen te gaan. Misschien zijn er nog brochures die we kunnen gebruiken. Het is al laat en we hebben het idee dat ze willen sluiten, tenminste de dame achter de balie is niet erg behulpzaam. Als we wat informatie vragen is ze kortaf: dit hebben we nog niet eerder meegemaakt. Daarom gaan we maar weg. Een stukje verderop is een kerk en daar is het een drukte van belang. We treffen het want er was een filmploeg bezig met opnames voor een film, “The girlfriend of my best friend” of zo iets. Een heel gebeuren. Politieauto met zwaailichten en de straat is afzet. Veel figuranten en natuurlijk hebben wij ook even staan kijken. Vlakbij staan een paar Amerikanen en ze hebben door dat wij ergens anders vandaan komen. Gelijk even een praatje. Het is een familie die in de film figureert en ze zijn ook familie van de regisseur, dus logisch dat ze meedoen. Pa doet mee maar ook de dochter en schoonzoon. Een vriendin is helemaal uit Idaho (ruim 300 mile) hier na toe gekomen om te kijken. De opnamen die ze nu maken is dat het bruidspaar uit de kerk komt, toegejuicht wordt, en in een auto vertrekt. Het duurt lang voordat ze beginnen te filmen, er moet nog van alles klaar gezet worden. Het duurt ons te lang en we lopen naar de overkant van de straat en gaan daar in het gras zitten. Na een poosje beginnen ze te draaien en ik loop er heen om wat foto’s te maken. Voordat ik de kans krijg wordt ik tegen gehouden, er mogen geen foto’s of filmpjes gemaakt worden. Op afstand kijken we naar de opnamen. Uit de kerk, juichen en naar de auto. Weer terug naar de kerk en het hele circus weer helemaal opnieuw. Na drie keer hebben wij het wel gezien en daarom lopen we naar het Utah State Capitol.

Een prachtig gebouw; een kopie van Capitol Hill uit Washington. Utah State Capitol is het regeringsgebouw van de staat Utah. Het is heel duidelijk dat de mormonen het hele gebied ontgonnen hebben. Toen zij aankwamen (± 1847) was er alleen woestijn. Het gebouw was nog open dus zijn we naar binnen gegaan. Allemaal trappen, marmer en wandschilderingen. Prachtige plafonds, en de koepel was helemaal beschilderd. Het is een imposant gebouw vooral de hal met de grote koepel met kroonluchter. Overal waar je kijkt zie je dat de Mormonen invloed hebben gehad. Op de tweede verdieping hangen schilderijen en staan beelden. Ook hangen er foto’s aan de wand van de senator en andere bestuurders met hun functies. Niet alleen wij waren onder de indruk; in de tijd dat wij er waren werden er ook 3 bussen met japanners uitgeladen.

Het Utah State Capitol gebouw heeft een marmeren vloer en een koepel vergelijkbaar met die van het gebouw waarin het Amerikaanse Congres zetelt. De bouw begon op 26 december 1912 en de in gebruik name was op 9 oktober 1916. Het gebouw is 404 voet (123 m) breed, 240 voet (73 m) diep en heeft een koepel die een hoogte van 286 voet (87 m) bereikt. Het kwarts Monzoniet welke werd gebruikt, voor de bouw, werd gedolven in Little Cottonwood Canyon, uit het Wasatch-Cache National Forest. Delen van de koepel zijn bedekt met koper afkomstig uit de mijnen van Utah. De vloeren zijn gemaakt van marmer uit Georgië. De vierentwintig Ionische zuilen staan in een lijn van de centrale hal en verbinden de twee vleugels aan weerszijden van de koepel.

De kroonluchter met een gewicht van 6.000 pond (2.700 kg) hangt midden in de centrale koepel. De kettingen wegen een extra 7.000 pond (3.200 kg). De originele bouwkosten bedroegen $ 2,739,538.00. Ook in en om het gebouw zie de invloeden van de Mormonen en met name de bijenkorf. Deze is in het wapen van Utah verwerkt en we zien het ook beneden aan de trappen voor het Capitol. Vanaf de trappen van het Capitol heb je een prachtig uitzicht over de stad en de omgeving.

Voor vandaag hebben we genoeg gezien en we worden ook een beetje moe. De hele dag lopen dus dat voel je op een gegeven moment in de benen. Dat Salt Lake niet alleen glitter en glamour is hebben we ook gezien. Het wordt avond en op sommige plekken zien we zwervers lopen. Dit hadden we hier niet verwacht maar we hadden het kunnen weten, ook in een stad met Mormonen. Het weer is nog goed al merken we dat het toch begint te veranderen. Terug in het hotel nemen we een kopje koffie. Buiten is het weer omgeslagen en is een rainshower losgebarsten. Onweer, en het giet even heel heftig.

Hindert niets, hebben wij geen last van, douchen en dan heerlijk slapen en een luxe groot bed.