Thermopolis – Cody. (powwow-rodeo)

Zondag 21 juni 2009

Powwow (indianen dansfeest) en rodeo

Vannacht is hier geen enkele trein langs geweest. ’s Avonds laat nog wel eentje, 3 locomotieven en 65 wagons erachter. De hele dikke amerikaanse familie slaapt in een vouwwagen. Die zie je hier niet veel. Beide vleugels uitgeklapt en die steunen op 2 ijzeren buisjes elk. Waarschijnlijk heel sterk ijzer, want alles staat nog. Als wij allang op zijn is alles daar nog in diepe rust. Aan de andere kant van ons staan motorrijders. Slapen in een piepklein tentje. Even verderop staat iets wat we nog nooit eerder gezien hebben. Een soort punt caravan.

Het is nog maar een klein stukje (88 mile) naar Cody. We stoppen eerst even bij Hot Springs State Park. Nou je kan hier ook wel ruiken dat hier minerale water stoomt, het stinkt naar rotte eieren (zwavel). Gelukkig is het te harden en misschien went het ook wel. Aangezien we aan de andere kant van het park zitten moet ik een aantal capriolen uithalen om er te komen. Eerst naar een heuvel afdalen, over een spoorlijn, en aan de andere kant weer steil omhoog. Vervolgens door een grasveld en dan over de Swinging Brige. Nou dat valt mee, loop er gewoon overheen en de brug swingt niet echt. Aan de overkant ligt een soort meertje dat steeds overstroomt. Het minerale water stroomt over de rand in de Big Horn River. De mineralen kristalliseren en vormen terrassen in verschillende kleuren, leuk om te zien. Loop nog een stukje door en zie een stroompje, wat ergens uit de heuvels komt. Het greppeltje met het warme water komt uit in het meertje. Het water dampt in de vroege ochtend, is wat troebel, en je ruikt heel duidelijk naar zwavel. Genoeg gezien we willen op tijd in Cody zijn, want de Powwow begint om 12.00 uur.

De reis verloopt voorspoedig en we rijden door een hevelachtig landschap. Op de hellingen bloeit een zee blauwe bloemen, wat een prachtig gezicht maar verder is het saai. Onderweg zien we af en toe vlees koeien (beef cows) lopen, langs sommige wegen is een afrastering maar op andere plaatsen zitten veeroosters in het wegdek. Waar die beesten van leven snap je niet het is geen weiland zoals bij ons maar gewoon wildernis. Dus geen mals gras maar wilde planten met onder andere sagebrusch; een soort struikje. In de verte zien we de Rocky Mountians en ondanks de afstand zijn ze nu al imponerend. Het landschap is wat saai maar de weg is goed en we vorderen snel. Cody is niet groot en we moeten het hele dorp door om bij onze camping te komen, Ponderosa RV-park. We hebben gereserveerd en deze keer kunnen we zelfs kiezen waar we willen staan. En netjes en schoon! Een heel verschil met gisteren. Als er koffie gedronken is gaan we op stap.

Het terrein waar de powwow is, is op loopafstand van het Buffalo Bill Historical Center, aan Highway 16. Het is een ronde cirkel van gras (amfitheater), met een betonnen buitenrand en daarachter een natuurlijke (gras) tribune. Binnen de betonrand staat en cirkel van partytentjes. Hier zitten de verschillende stammen onder. Daar achter kan het publiek gaan zitten. Op de (gras) tribunes kun je gaan zitten maar dan kijk je tegen de daken van de tentjes aan. De meeste toeschouwers zitten op stoeltjes of dekens en nemen in hele grote koelboxen hun eigen proviand mee. Aan het beging staat een podium wat overkapt is. Hier zit de jury en de speaker die van alles vertelt en uitlegt. Deze man is heel duidelijk en alles is heel goed te verstaan.

Veel van onderstaande informatie komt van de site ontdek-amerika.nl uit de reisverslagen van Hans en Henriëtte.

Een powwow is een historisch dansfeest van verschillende indianenstammen. Hierbij wordt de Amerikaans Indiaanse identiteit gevierd met muziek en dans. Tijdens een powwow komen leden van verschillende (noordelijke) stammen bij elkaar om samen te dansen, muziek te maken, en om oude vrienden te ontmoeten. Vroeger bestond er bij de verschillende indianenstammen een grote verscheidenheid aan ceremoniële en sociale danstradities. De krijgers werden geëerd, en de dansen brachten bescherming voor de leden van de stam. Honderd jaar geleden waren er geen powwows zoals we die nu kennen. De vroegere, blanke Amerikaanse, regering verbood de dansen en ander indiaanse gebruiken. In de afgelegen reservaten werden de oude gebruiken en tradities toch in stand te gehouden of werden de gebruiken gemaskeerd. Pas in 1933 werd het verbod opgeheven en pas na de 2^e wereldoorlog kwam de powwow weer op de voorgrond. De veteranen werden geëerd met Homecoming Dances maar ook de gesneuvelden werden geëerd. Later werden hieraan andere elementen toegevoegd, zoals het eren van de ouderen, en het opnieuw in het openbare leven opnemen van families die een periode van rouw hadden doorgemaakt. Tot aan 1950 werd de benaming Powwow alleen gebruikt op de Southern Plains. Later, na 1960, gingen ook stammen zoals de Sioux, Crow en Blackfeet de naam Powwow gebruiken. Tot in de jaren ’80 werden Powwows bijna uitsluitend in Indianenreservaten gehouden, maar tegenwoordig vinden ze vrijwel overal in het land plaats. Het belangrijkste onderdeel wordt gevormd door de Intertribals, dat zijn danswedstrijden die plaatsvinden in verschillende categorieën.

Een powwow mag niet worden beschouwd als een commerciële gebeurtenis, en ook niet als puur entertainment. Het karakter van een powwow wordt vooral bepaald door de spirituele en sociale betekenis die dit evenement heeft voor de Native Americans. Een powwow is echter ook een grote culturele gebeurtenis geworden. Een andere opvallende ontwikkeling is de openstelling van de deelname aan de dansen voor vrouwen en kinderen.

De dansers dragen traditionele kleding die vaak al generaties lang in de familie is. De kleding en de bijbehorende attributen worden samen regalia genoemd. Door de tegenwoordige stoffen is de kleding kleurrijker dan vroeger, maar heel mooi om te zien.
De term The Drum heeft hier twee betekenissen. Allereerst het instrument, een grote trom en ten tweede wordt een groep mannen bedoeld die gezamenlijk om deze trom heen zit. Elk van hen heeft een drumstick, en zij bespelen de trom hiermee gelijktijdig op een ritmische manier. Ondertussen zingen zij liederen; dat zijn vaak traditionele liederen maar het kunnen ook nieuwe liederen zijn die gaan over het hedendaagse leven. De oude liederen worden vaak gezongen in de originele taal, men hoopt hierdoor een bijdrage te leveren aan het behoud van die oude talen. Als verschillende stammen samen zingen wordt meestal gekozen voor het zingen in vocables, dit zijn ritmisch gezongen klanken zoals hey, yah of lay. Bij de powwow in Cody waren negen Drums aanwezig. Een van die negen Drums werd aangewezen als Host Drum.

Elke powwow heeft een Master of Ceremonies (speaker), die het publiek van achtergrondinformatie voorziet en die de gebeurtenissen aan elkaar praat. Meestal wordt hij kortweg Emcee genoemd. Een powwow start altijd met de zogenaamde Grand Entry.
Terwijl de Host Drum de Grand Entry Song zingt, lopen een aantal indiaanse veteranen de dansarena op met de Amerikaanse vlag, de staatsvlag en de Eagle Staff. Dit is het symbool voor de American Indian Nations en de indiaanse gemeenschap. De veteranen worden gevolgd door hoogwaardigheidsbekleders, ouderlingen en prinsessen.

Daarna komen de dansers in de arena, eerst de mannen, daarna de vrouwen en de kinderen. Zij blijven op het ritme van de muziek in de arena rondlopen. Als alle dansers in de arena zijn, worden de vlaggen naar het midden gebracht. Na een gebed wordt een aantal ceremoniële liederen gezongen (flag song en honoring song). Tabak is heilig voor indianen; het verspreiden van tabak en tabaksrook is een gebruikelijk manier om het evenement te zegenen. Nadat het publiek door de Emcee welkom is geheten, kan het dansen gaan beginnen.

Social Dances. Gedurende de powwow vinden een aantal social dances plaats. Iedereen mag hieraan deelnemen, niet alleen de dansers maar ook de toeschouwers. Dit zijn eenvoudige dansen die plaatsvinden in een vriendelijke atmosfeer. De danswedstrijden staan alleen open voor geregistreerde deelnemers. Zij worden ingedeeld in verschillende categorieën op grond van geslacht, leeftijd en dansstijl. De deelnemers worden door een deskundige jury beoordeeld, en zij kunnen geldprijzen winnen. In Cody is dat 2 dagen en over beide dagen krijgen de deelnemers punten. Na de laatste dans wordt de winnaar bekend gemaakt en krijgt deze een prijs. Bij de dansdemonstraties ontbreekt het wedstrijdelement. Wel is hier sprake van dezelfde onderverdeling in categorieën.

Men’s Traditional Dance. Tijdens deze dans worden verhalen uitgebeeld, meestal over de jacht, over spoorzoeken of over gevechten. De voeten van de dansers blijven dicht bij de grond, terwijl hun lichamen actief bezig zijn met het uitbeelden van de verhaallijnen. Deze dans is ontstaan in de 19^e eeuw, toen krijgers na afloop van een strijd hun verhalen op deze manier aan hun stamgenoten vertelden. De tooien met adelaarsveren worden laag op de rug gedragen, en vaak hebben deze dansers een van stekelvarken gemaakte hoofdbedekking met twee veren. Ze dragen kniebanden van leer en enkelbanden van bont.

Men’s Fancy Dance. Springen, draaien, en gymnastiche bewegingen. Deze dans is voortgekomen uit de Men’s Traditional Dance. Maar er zijn allerlei elementen aan toegevoegd, zowel op het gebied van de kleding als van de bewegingen. De kleding is voorzien van veel kralen en linten, en de beste Fancy Dancers zijn in staat om er voor te zorgen dat deze regalia steeds gelijktijdig met het ritme van de drums meebewegen.

Men’s Grass Dance. Deze dans is ontstaan op de prairies. Als de indianen hun tipi’s op moesten zetten stampten ze eerst het lange gras plat en dit gebeurde onder zang en dans. De Grass Dance kenmerkt zich door de snelle en vloeiende bewegingen die de dansers maken. Zij dragen vrijwel geen veren, maar wel shirts en broeken die zijn voorzien van vele kleurrijke linten. Ook dragen ze een schort, zowel aan de voor- als aan de achterzijde van hun benen. Het schort is gedecoreerd met kralen en met linten. De Grass Dancers zijn ook herkenbaar aan de enkelbanden waaraan bellen zijn bevestigd. Tijdens de dansen beweegt de kleding op een manier die doet denken aan prairiegrassen die golven in de wind.

Women’s Traditional Dance. Deze dans is ontstaan in de tijd dat vrouwen nog niet in de arena mochten dansen. Zij stonden toen buiten de cirkel, en bewogen hun voeten op het ritme van de muziek zonder van hun plaats te komen. Tijdens de Women’s Traditional Dance bewegen de vrouwen zich met veel gratie en subtiliteit, hun voeten blijven dicht bij de grond en zij bewegen zich heel langzaam voorwaarts of blijven op hun plaats terwijl ze met het ritme van de drums meedeinen. De vrouwen dragen lange gewaden en traditionele sjaals, dit wordt beschouwd als een teken van bescheidenheid en respect.

Women’s Fancy Shawl Dance. De energieke Fancy Shawl Dance wordt gedanst door meisjes en jonge vrouwen. Zij spreiden hun sjaals uit alsof het vleugels zijn, en draaien snel door de arena rond. Het is belangrijk dat de bewegingen zeer elegant worden uitgevoerd, en dat de prachtig gedecoreerde sjaals de bewegingen accentueren.

Women’s Jingle Dress Dance. De jurken van de vrouwen zijn voorzien van lange horizontale rijen van driehoekige metalen belletjes (jingles). Deze dans heeft geen vaste choreografie, de jingles klinken mee met het ritme van de drums door middel van de wiegende, stappende en springende bewegingen die de vrouwen maken. De dans is ontstaan is het noorden van Minnesota, bij de Anishinabe People. Het is nu een zeer populaire dans bij vrouwen van alle leeftijden op de Northern Plains.

Tiny Tots. De kinderen zijn onderverdeeld in drie leeftijdscategoriën. De allerkleinsten van 6 jaar en jonger worden de Tiny Tots genoemd; zij betreden de arena samen met hun ouders en doen nog niet mee aan de wedstrijden. De kinderen van 7 t/m 12 jaar en de tieners van 13 t/m 18 jaar doen wel aan de danscompetitie mee. Net als bij de volwassenen zijn zij ingedeeld op grond van de verschillende dansstijlen.

Overige ceremonies. Tussen de danswedstrijden door is er ook aandacht voor de sociale aspecten. Zo worden oorlogsslachtoffers herdacht en d.m.v. een ceremonie geëerd. Ook winnaars van de dans wedstrijden worden in een ceremonie geëerd. Zij lopen door de arena en worden gefeliciteerd door de andere deelnemers, die zich vervolgens achter in de rij aansluiten.
Als tijdens een van de dansen een (adelaars)veer op de grond valt, dan mag die alleen door middel van een speciale ceremonie worden opgeraapt. Veteranen en ouderlingen voeren daarbij een dans uit; het wordt als een eer beschouwd als iemand hieraan mag deelnemen.

Dank aan Henriette en Hans (www.ontdek-amerika.nl) dat wij gebruik mochten maken van de informatie uit hun reisverslagen.

Via de internetforums wist Klaas wat een goed plekje was. Eerst zaten we op de beton rand maar één van de party tentjes moest nog opgebouwd worden. Klaas even meehelpen met als resultaat dat we voor de tent mochten gaan zitten. Nou eerste rang, en toen begon het! Een grote bonte werveling van kleur, beweging en ritme. Ogen te kort. Wat veel te zien.

Er is een presentator die alles aan elkaar praat. We konden hem goed volgen. Eerst werd de Amerikaanse vlag binnengebracht en iedereen moest gaan staan. Toen kwamen alle deelnemers aan de wedstrijd binnen. Van jong, baby op de arm of kleuter met fopspeen nog in de mond, tot oud, bejaarde grijze ouderen met doorleefde gezichten. Een schitterend schouwspel. Per stam werden de drums bespeeld. Daar zongen ze ook bij. Wij konden geen tekst verstaan, er zat volgens ons ook niet zoveel verschil in. Leuk om te zien dat een grote drum, door vrij veel allemaal dikke indianen met één stok bespeeld werd. Om het terrein waren 9 groepen met drums. Gast drum (de drum leider) was Night Hawk uit Lodge Grass, Montana. Andere uitgenodigde drums en zangers kwamen uit ander plaatsen en staten. De meeste stammen kwamen uit het noordelijke gedeelte van de USA zoals Wyoming, North en South Dakota en Montana. Zo nu en dan komt er een van een andere stam langs en die timmert dan even mee. Ondertussen bellen ze ook nog met hun gsm. Kleine kinderen en behoorlijk oudere mensen, ze doen allemaal mee. Mensen boven de 55 jaar noemen ze hier golden age. Gaan we onthouden en ook in ons land gebruiken. De wedstrijd gaat per onderdeel, man, vrouw, teenagers en kleintjes. 3 Soorten dansen waar ze punten mee scoren.

Verschillende stammen doen mee aan de danswedstrijden. De stam van het tentje waar wij voor zitten is van Crow. Af en toe kunnen we wat vragen omdat alles niet duidelijk is. Er is een danser die totaal anders danst en andere kleding heeft dan de rest. Dat is een Apache. Aan ons wordt uitgelegd dat hij nu alleen is maar meestel een paar dames bij zich heeft. Een andere indiaan danst tegen de stroom in, tegen de wijzers van de klok, en onze gastheer deed er wat lacherig over van waar de danser vandaan kwam. In de trend “ze weten niet beter” Hij heeft wel verteld waar die indiaan vandaan kwam maar dat weet ik niet meer. Zijn dochter, schoonzoon en kleindochter dansten ook mee en daar was hij echt trots op. Je moet jong beginnen vertelde hij want de jury let op de details zoals hoe je, je beweegt. Het moet vloeiend en gracieus zijn. Zelf heeft hij vroeger ook mee gedaan aan deze dansbijeenkomsten.

Om de cirkel de nodige handel in armbanden, beeldjes, kettingen, kleding etc. Ook wordt er veel gegeten, hamburgers en fried bread. Dit hebben wij geproefd. Lekker. Een kruising tussen oliebol en pannekoek. Om ongeveer half 5 gaan we richting camper. Hoofd vol indrukken en batterijen fototoestel leeg.

Bovendien hebben we koffie nodig en moeten we even bijkomen. De powwow was overweldigend en we hebben van iedere minuut genoten. Het was een bijzondere gebeurtenis en heeft een diepe indruk op ons gemaakt.

Na deze opkikker gaan we uit eten. Sunset House. In de rij wachten op een tafeltje. Heerlijk gegeten. Vanavond gaan we naar de rodeo net buiten Cody. De Cody Nite Rodeo en het wordt ook wel Buffalo Bill Cody Stampede Rodeo genoemd en het lijkt ons leuk dat eens mee te maken.

Vlug even een lange broek aan en fleece-deken en trui mee. We kunnen met de bus want voor het RV-park is een halte die bezoekers ophaalt voor de rodeo. Volgens de beheerder is het ongeveer 2 mile lopen naar de rodeo en dat is volgens ons makkelijk te doen. We hebben vandaag veel gezeten en dan is het lekker even te lopen. We zijn de enigen die lopen. Amerikanen lopen niet, veel te vermoeiend. Nou het is geen 2 mile eerder 3 tot 3,5 en we willen op tijd zijn dus we moeten behoorlijk doorstappen. De rodeo is in de open lucht in een elips-vormige zandbak met aan weerskanten tribunes. Aan één kant onder de tribune zijn ijzeren cabines waarin de paarden of stieren staan. Country-music komt uit de luidsprekers je waant je helemaal in het wilde westen. We kopen een kaartje en lopen over trappen en vlonders naar de hoofdtribune. Van bovenaf hebben we een mooi uitzicht op de kooien waar de paarden, stieren en kalfjes staan. Vervolgens zoeken we een plekje op de tribune, mooi in het midden en niet te hoog. Het waait hard met een koude wind. Achteraf hebben we te weinig kleren aangedaan, al zijn we niet de enigen. In de verte regent het en dat maakt het er ook niet beter op en we hopen dat het droog blijft.

Het begint! The Grand Entry. Nota bene met gebed! Iedereen staat, dan komt er een ruiter binnen met de amerikaanse vlag en wordt een bandje met het volkslied gedraaid. Alle cowboyhoeden zijn af. Dan begint het écht. Verschillende onderdelen zoals het rijden zonder zadel (zo lang mogelijk blijven zitten) op een stier en ook zonder zadel op rijden op paarden worden afwisselend uitgevoerd.

Op stieren heet dat Bull Riding en is behoorlijk gevaarlijk maar ook zeer populair bij de rodeo. Een stier kan wel een ton wegen en de bulls zijn snel, sterk en agressief. Het vergt veel van de berijders en ook mentaal moet je de spanning aankunnen. De rijder wordt beoordeeld op beheersing en bij gebruik van de sporen krijgt hij extra punten. Door de stier met de sporen te prikkelen wordt deze nog wilder. De berijder moet zich vast houden aan een band die om de buik van de stier is gespannen. De andere hand heeft hij vrij en moet hij uitgestoken houden. Hij moet in ieder geval langer dan 8 sec. blijven zitten.

Bij paarden heet het met zadel Saddlebronc Riding en zonder Bareback Riding., Midden onder de hoofdtribune zit een uitgang. Langs de rand van de arena zitten aan weerskanten van deze uitgang 5 hokken. De stieren en “wilde” paarden, waar op gereden moet worden, komen in deze speciale hokken.

De eerste stier of paard loopt door hok 1 naar (chute) hok 5, totdat alle 5 hokken vol zijn. Een paar cowboys spannen een band om het achterlijf van de stier of het paard en dit wordt waarschijnlijk zo stijf aangedraaid dat het pijn doet. De cowboy die de stier gaat berijden gaat in het hok op de stier zitten en houd zich aan deze band vast. Als hij klaar is gaat het hek zijwaarts open en de stier of paard springt naar buiten en probeert de berijder af te schudden. Als het dier met de voorpoten de grond raakt moet de berijder de sporen op zijn laarzen voor de schouders van het dier hebben anders wordt hij gediskwalificeerd. Er zijn 2 jury’s die de rijder beoordelen. De berijder moet in ieder geval 8 sec blijven zitten; haalt hij dat dan wordt er gekeken hoe hij het dier bereden heeft, synchroon met het dier. De meesten houden de tijd die er voor staat niet vol en liggen er na een paar seconden af. Ook kleine kinderen proberen op de stier te zitten. Zij hebben een helm op.

In de arena zijn constant 2 cowboy-pick-ups aanwezig. Dit zijn mannen te paard die de cowboy helpen als er problemen dreigen en de (afgevallen) berijder beschermen. Bijvoorbeeld de stier afleiden en/of de stieren, kalfjes of paarden weer uit de arena drijven. Deze knapen kunnen geweldig paardrijden, alles (mennen) met één hand, in de ander hebben ze een lasso en als het nodig is gebruiken ze deze. Ook zijn er 2 clowns die de stier afleiden en de kinderen en/of cowboys gelegenheid geven om te ontsnappen. De bulls met afgezaagde topjes van de horens zijn nog zeer imposant. Sommigen geven nergens om maar er zijn er ook die weten waar de uitgang is en daar zelf heen gaan. Op een moment mogen alle kinderen onder de 12 in de arena komen. Na een kletspraatje van de clown komen er 3 kalfjes met een lint in hun staart binnen. Wie het lint pakt heeft een prijs. Leuk om te zien.

Calf Roping of ook wel Tie Down Roping genoemd is het volgende onderdeel. Het vangen van een kalf met een lasso, en dan 3 poten vastbinden. Dit doen alleen de mannen en ze doen het razendsnel!

Het is echt teamwerk tussen paard en ruiter. De cowboy moet het kalf met een lasso vangen en het paard is zo getraind dat als hij merkt dat het raak is; het gelijk stopt waardoor het kalf direct ook stil staat of onderuit gaat. Dan moet de cowboy het kalf omdrukken en poten vastbinden (binnen 35 sec. om zich te kwalificeren) met een ander touw. Daarna moet het touw (lasso) tussen het paard en het gevangen kalf 6 sec. slap hangen en dan wordt er geklokt. Wie het snelst is heeft gewonnen. Echter bij de meesten gaat het mis. Het kalf dat ze moeten vangen, en de coboy worden tegelijk losgelaten. Met een lasso moet de cowboy het kalf vangen. Echter het kalf heeft dit al zo vaak gedaan dat die in sneltreinvaart naar de ander kant rent en als hij snel genoeg is ontsnapt hij aan de lasso. Nou, sommige zijn sneller dan Lucky Luke en onder grote hilariteit van het publiek ontlopen ze de lasso. Team Roping is een ander onderdeel, het vangen van een kalf door 2 personen te paard. Er is niet veel ruimte voor fouten bij dit onderdeel. Elke cowboy heeft 1 lasso en mag deze 3 keer gebruiken. Een goede tijd is onder de 7 sec. Dit onderdeel komt oorspronkelijk van de ranch. Daar moest vee, wat gewond was, of gebrandmerkt moest worden, gevangen worden en dat gebeurde met behulp van een lasso. Eén werpt de lasso om beide hoorns, één hoorn en de kop of om de nek. De 2^e ruiter werpt de lasso om beide achterpoten en dan de touwen strak zetten. Als hij maar één achterpoot vangt krijgen ze 5 straf seconden. Als het dier gevangen is moeten beide paarden zich dusdanig draaien dat ze met de hoofden naar elkaar toe gericht staan “shape the steer”. Knap dat ze het kunnen. Het gaat vaker mis dan goed. Ook dames doen mee. Kalfjes vangen met een lasso maar zij hoeven het kalfje niet vast te binden of zo. Het heet dan Breack-Away Roping. Als de lasso om de nek van het kalfje zit wordt er geklokt.

Ook is er de Barrel Racing. Dit wordt door lady’s op grote paarden en kinderen op kleine paardjes of pony’s gedaan. Van 1920 tot 1930 werden ook in Buffalo Bill Cody Stampede open wedstrijden gehouden waar ook dames aan meededen. Er waren diverse competities tussen dames en heren. De enige wedstrijd waar dames nu aan mee mogen doen is barrel racing. Het is een test van het omgaan met paarden. De tijd start als men over en lijn gaat. In de arena staan een drietal lege olie drums en daar moet je zo snel mogelijk om heen rijden en als men weer over de lijn is stopt de tijd. Alles wordt uitgelegd door een speaker en ondanks de wind is het goed te verstaan. De deelnemers komen overal vandaan en je kan je het bijna niet voorstellen maar in de zomermaanden wordt elke avond een rodeo gehouden. Heb de indruk dat het prijzengeld redelijk is waardoor de deelnemers blijven komen. Zelf vonden we het geen nep show er werd behoorlijk gestreden en je kon zien dat de deelnemers er voor gingen om te winnen. Voor we het weten is het donker en is het behoorlijk koud geworden. We hadden wel een slaapzak mee kunnen nemen voor de warmte. Op de terugweg nemen we de bus. De chauffeuse vraagt ons naar het kaartje van de heen weg maar dat hebben we niet . Zij is zeer verbaasd als ze hoort dat we gelopen hebben. We betalen een paar dollar en we mogen mee. Iedereen heeft het koud en ze zet de verwarming lekker hoog. Ze vertelt ons dat het dit jaar heel koud is. Op 6 juni 2009 is hier nog zoveel sneeuw gevallen dat de takken van de bomen doorbogen onder het gewicht. En nu is het 21 juni! Het is nu 60F, dus koud. Het duurt even voordat iedereen er is en dan gaan we op weg en we worden keurig op thuisgebracht op het RV-park. In de camper warme soep en thee en daar wordt je dan wel weer warm van. Het was een bijzondere enerverende dag, dat wordt vannacht dromen over indianen en cowboys.