Stenen bogen en Regen bogen.
Vandaag al weer mooi weer. Het uitzicht is lang niet zo mooi als gisteren. We staan in een rij, scheef naast elkaar onder de bomen maar verder wel een goed en schoon RV-park. Wat warme toast gaat er wel in en dan op stap richting Arches. Na het visitor center gaat de weg steil omhoog en heb je een mooi uitzicht op Moab. Maar je moet je hoofd er wel bij houden want de weg is bochtig en ook redelijk druk. De eerste stop
die we doen is bij Park Avenue 
Vieuwpoint en dat valt ons een beetje tegen en daarom besluiten we maar door te rijden tot het eind; Devil’s Garden. Onderweg passeren we nog een aantal imposante rotsformaties zoals the Tower van Babel en The Organ.
Arches National Park. 
Het fenomeen arches betekent eigenlijk “ perforated rock walls” (opening in de rots) en komt niet zoveel voor. Bij de “Arches” groep horen ook de “Window” en de “Bridge”. Deze laatste twee komen het meest voor in Arches Nat. Park. De bogen zijn gevormd door water, ijs, extreme temperaturen en de ondergrond van zout. Op een mooie dag is het moeilijk om je in te beelden dat zulke oerkrachten hier honderden miljoenen jaren op hebben ingewerkt. 300 miljoen jaar geleden liep soms het hele gebied onder water. Als het water verdampte bleef veel zout achter, op sommige plaatsen zelfs lagen van vele honderden meters dik. Dit zout werd later bedekt door diverse lagen zand die hier door de wind naartoe werden gebracht.
Soms was deze laag meer dan een kilometer dik. De onderste lagen zand versteenden; we kennen de op deze manier gevormde rotslaag nu onder de naam Entrada Sandstone. Zout is onstabiel als het onder druk staat. Het zoutbed kon de druk van de bovenliggende lagen niet aan, werd vloeibaar, vervormde en zorgde ervoor dat de rotslaag erboven zich opdeelde en omhoog werd gedrukt. 
Hierdoor ontstonden lange parallel aan elkaar gelegen barsten in het Entrada Sandstone. In deze barsten of verticale scheuren sijpelde water dat als regen of sneeuw was gevallen. Het water slijt de scheuren nog verder uit. In koude periodes werd het water ijs en dit gaat uitzetten (1) en zo kwam er nog meer druk op de rotsen en braken er stukjes af, die in de zomer door de wind weggeblazen werden (2). Elke winter opnieuw, tot op de dag van vandaag. Nadat de scheuren door bevriezing steeds breder zijn geworden blijven er vrijstaande vinnen over (3). In Devils Garden zijn deze vinnen goed te zien. Wind en water breken de vinnen steeds verder af , de meeste storten in en verdwijnen (4). Een aantal met de juiste hardheid en balans blijven staan en worden de beroemde arches.
Op deze manier hebben zich in dit gebied meer dan 2000 bogen gevormd. Een opening wordt als boog gezien als de overspanning minstens 90 centimeter (3 feet) breed is; de hoogte is niet van belang. De grootste boog in het park, Landscape Arch, heeft een overspanning van 93 meter. Het proces verloopt over duizenden en duizenden jaren. Arches verdwijnen maar er ontstaan ook ontstaan ook nieuwe al gaat dat heel langzaam.
Mensen hebben in deze de regio geleefd sinds de laatste ijstijd 10.000 jaar geleden. Fremont people en oude Pueblo People leefden hier tot ongeveer 700 jaar geleden. Spaanse missionarissen ontmoeten in 1775 Ute en Paiute stammen in dit gebied toen ze hier voor het eerst kwamen. De eerste Europees-Amerikanen die probeerden een nederzetting in het gebied te stichten waren van een groep mormonen de Elk Mountain Mission in 1855. Kort daarna verlieten zij het gebied. Ranchers, boeren en onderzoekers verkenden later dit gebied en stichten in 1880 Moab naast de rivier. Verhalen over de schoonheid van de rotsformaties in de omgeving hebben het toerisme bevorderd. Daarna werden er voorstellen gedaan om van het gebied een Nationaal Park te maken; dit gebeurde in 1929.
Beide locaties gaan we even bekijken maar deze zijn niet spectaculair. Hoe ze aan de naam Pine Tree Arch komen begrijp is nu, als je er door kijkt staat onder de Arch een den (pine).We gaan terug naar de main trail en na een poosje krijg je een afslag. Links naar de Delicate Arch en rechts de primatieve loop die we nemen. Het loopt prettig en is goed te doen al wordt het al redelijk warm. Op sommige plekken loop je over los zand en dan loopt het wat zwaarder. Het is prachtig hier en heerlijk rustig we komen bijna geen andere wandelaars tegen.
De omgeving is schitterend, de grillig gevormde rode rotsen, de kloven, de kleuren en soms die prachtige uitzichten in dit ruwe landschap. Het is hier erg droog waardoor we weinig dieren, bloemen en vogels zien.
De trail wordt nu aardig pittig, zó zelfs dat Klaas mij regelmatig moet hijsen om op een rots te komen. Op een gegeven moment ben ik op blote voeten gaan klimmen. We lopen over richels en het pad is ondanks de cairns soms moeilijk te vinden.
Op een gegeven moment denken we dat we een afslag gemist hebben, we zien totaal geen sporen meer van vorige lopers. Met moeite zijn we op een rots gekomen en daarom gaat Klaas alleen terug om te kijken of we nog goed zitten. Gelukkig wel en na een poosje komt er ook nog een loper van de andere kant. ’t Was erg spannend en ook weer leuk maar we zijn een beetje van slag en besluiten de afslag naar Private Arch maar over te slaan.
En het eindpunt was écht kicken Double O Arch. O..O… wat is dit prachtig om te zien. Zo hoog, groot en zo mooi je wordt er stil van. Dat de natuur zoiets kan maken het is verbazend. Hier is het erg druk, alle mensen willen dit zien. De kleine O beneden en met moeite kun je daar boven op klimmen. 
Daarboven de grootte O en het geheel kun je heel moeilijk op de foto krijgen. Er zijn zelfs mensen die er boven over heen lopen. Even rusten wat eten en drinken en genieten van al het moois
Vervolgens lopen we door naar de 
Dark Angel, dat is een donkere spitse rotsformatie, 50 m. hoog. Het is maar een klein stukje lopen, 800 m, en niet zoveel mensen lopen door naar dit gebied. Op de terugweg komen we weer langs de Double O Arch en we moeten behoorlijk klimmen over de rotsen om terug te keren naar de main trail richting parkeerplaats.
De rotsen zijn grillig en je kan heel duidelijk het erosie proces zien. Water dat van de rotsen stroomt slijt de onderste rots lagen uit, zeer decoratief. Er ontstaan holtes en sleuven De Partitio Arch is groter en ligt ook hoger en door het “oog” van de arch heb je een mooi uitzicht. 
Eigenlijk is hier ook sprake van een dubbel oog alleen kun je niet bij de 2e komen en er doorheen kijken. We lopen door het grootste oog naar de andere kant en hebben een prachtig uitzicht over het park. Het is prachtig en we genieten met volle teugen. Op deze locaties komen niet veel mensen, ondanks dat het maar een kleine omweg is. Ze weten niet wat ze missen want het is de moeite waard. In de tijd dat wij er waren kwamen maar een paar mensen langs. Ook hier moet je het zelfde pad weer terug naar de main trail.We vervolgen onze weg richting Landscape Arch en lopen over verschillende richels en misschien ooit in de toekomst ook een arch zullen worden.
Onderweg passeren we Wall Arch maar eigenlijk is het geen Arch meer. Deze Arch was 71 feet breed maar is op 5 augustus 2008 ingestort. Alleen de uiteinden staan er nog. Zo kan het dus ook, alles blijft niet voor eeuwig in stand. Hiervandaan is duidelijk Partition Arch te zien hoog op de rotsen.
Dit is één van de grootste bogen ter wereld ruim 93 meter breed en ruim 32 meter hoog. In 1991 is er van de Landscape Arch een stuk afgebroken met de afmetingen van 20m bij 3,66m bij 1,33m. Een getuige maakte hiervan toevallig net een filmpje van. Nu is het niet meer toegestaan om onder of op de boog te lopen.
De naam Delicate Arch zou veel beter gekozen zijn, de boog ziet er fragiel uit. Je hebt het idee dat bij de minste trilling de boog instort. Maar het is een prachtige boog om te zien en omdat hij helemaal vrij staat en ook duidelijk zichtbaar is. Al met al zijn we 5 uren onderweg en we gaan terug naar de parkeerplaats, naar onze 2e woning.
De camper op de parkeerplaats met een gekoeld stuk watermeloen en een broodje gezond. Dat is dan net wat je wenst, nietwaar. We rijden terug en bekijken onderweg nog een paar uitzicht punten, Fiery Furnace Vieuwpoint en Salt Valley Overlook. 
Heel veel mensen stoppen hier om dit wonder te bekijken en te fotograferen. Soms met een grapje, met de vingers het rotsblok boven op de kolom zetten, of het rotsblok staat op je handpalm. We hebben eerst genoeg gezien en gaan naar Moab, schoenen en kleding kopen. We lopen heel wat winkels af maar er zijn weinig winkels die redelijke sportschoenen verkopen maar één is genoeg. De meeste winkels hebben gewone schoenen of dure wandelschoenen maar dat is niet de bedoeling. Gelukkig is er een soort outletshop waar we vinden wat we zoeken. Ik wilde ook een jas of dikke trui kopen maar die hebben ze hier niet. Voor de tijd van het jaar is het hier nu frisjes, (over de 100F is normaal hier) terwijl wij het soms warm genoeg vinden. Superblij ben ik met nieuwe schoenen, een paar shirtjes en zelfs een eigen korte broek!
Na de warme hap richting zonsondergang in Arches en met name die bij Delicate Arch, deze moet spectaculair zijn en dat willen we wel eens zien. Terug richting Arches , langs het bezoekerscentrum. We stoppen even bij La Sal Mountains Vieuwpoint met inderdaad een prachtig uitzicht. Vervolgens door naar Wolfe Ranch waar de trail begint naar Delicate Arche. 
Er zijn behoorlijk wat mensen die ook die kant opgaan. Het is niet helder de zon zit achter de wolken en er komen ook regenbuien aan dus het ziet er niet zo best uit. De kans is groot dat we geen mooie zonsondergang krijgen te zien. De tocht erheen is op zich al leuk en duurt een uur en we moeten behoorlijk door stappen omdat we een beetje aan de late kant zijn. Via en houten hangbrug over het riviertje Salt Wash gaat het pad over bochtige paden en kale rotsen. Het eerste derde deel van de wandeling is door ruig, brushy terrein. Het middelste derde deel van de wandeling gaat over slickrock en is inspannend omdat men redelijk omhoog gaat. Hier is het pad aangeduid met kleine stapeltjes losse stenen. Hiervandaan heeft men een uitzicht op de geologie in de zout-vallei. Het laatste derde van de trail is imposant je hebt het gevoel dat je er bijna bent maar de Arch is nog steeds onzichtbaar. Je loopt over slingerende paden en een 200 m lange richel en als je om de bocht komt zie je de arch.
Vandaar heb je ook een prachtig uitzicht op de La Sal Mountains in het zuidoosten en op de zuidelijke uitgestrektheid van het park. De boog staat helemaal apart in een soort van amfitheater van allemaal rotsen, is bijna 16 meter hoog en ruim 10 meter breed en is de bekendste boog in het park.
Delicate Arch is een 16 m. hoge vrijstaande natuurlijke boog en zeer bekend. Het is afgebeeld op Utah nummerplaten en op een postzegel als aandenken aan het 100 jarig bestaan van de staat Utah. De plaats en de vorm heeft de boog beroemd gemaakt.
Vanwege zijn karakteristieke vorm, werd de boog door locale cowboys "de Chaps" en "Bloomers de Schoolmarm's" genoemd. Het kreeg zijn huidige naam van Frank Beckwith, leider van het Arches National Monument wetenschappelijke expeditie, die het park in de winter van 1933-1934 verkende. De boog heeft geen rol heeft gespeeld in de oorspronkelijke benaming van het gebied als US Nat. Monument in1929, en werd niet opgenomen binnen de oorspronkelijke parkgrenzen. Het gebied waar de arch staat is pas in 1938 aan het park toegevoegd. In de jaren 1950, heeft de National Park Service een onderzoek gedaan naar de mogelijkheid een plastic coating toe te passen om de boog te beschermen tegen verdere erosie en de uiteindelijke vernietiging. Dit idee was in strijd met NPS beginselen en men heeft hier vanaf gezien.
Als wij aankomen zitten er al veel mensen met het fototoestel in de aanslag. Wij ook. ’t Is bewolkt, veel mensen gaan terug want die denken dat het niets wordt. Veel mensen willen in de boog op de foto. Dat kan maar als een lolbroek daar té lang blijft staan wordt het hem snel duidelijk gemaakt dat ie weg moet wezen. Intussen hebben wij contact gehad met Paulusma en de zon komt erdoor. En niet zo’n beetje….Nee ineens heel fel.
Wat een kleuren fantastisch iedereen wordt er stil van. We hebben hier veel over gelezen en het is inderdaad een must om mee te maken. Er worden heel veel foto’s gemaakt want dit moment duurt niet lang.
Aan de andere kant is een onweer. We krijgen als toegift een hele felle regenboog te zien en op een bepaald moment zelfs een dubbele regenboog. Zoveel moois, er zijn geen woorden voor. Stenen bogen en regenbogen op het zelfde moment. 
Op de foto komt het armzalig over, maar ik verzeker je, het was het mooiste wat ik ooit heb gezien. Delicate Arche in het felle ondergaande zonlicht die helemaal oranje kleurt en op de achtergrond een dubbele regenboog.
Hier zijn gewoon geen woorden voor. Klaas geeft aan dat we nu toch terug moeten. Verderop regent het nog, de zon zakt achter de rotsen en de lucht verkleurt helemaal. Het is een uur afdalen en minstens nog een half uur rijden over zig-zag weggetjes steil naar beneden.
Op de terugweg kijken we nu naar een schoongeveegde hemel met de meest mooie pasteltinten. Als de zon hier onder is, is het binnen een half uur ook echt nacht. En straatverlichting is hier ook niet. Dus….op schieten,
want als je bij de auto bent zijn we nog niet op de camping. En vooral het laatste stuk is steil en bochtig en in het donker rijdt dit niet makkelijk. We doen het rustig aan en als we bijna weer afdalen hebben we een prachtig uitzicht over Moab bij nacht.
Ons plekje om de camping bereiken we in het pikkedonker. Dan is het wel moeilijk om de slangen aan te koppelen, maar ook dat is weer gelukt. Voor morgen leggen we de spullen klaar en we stellen de wekker in. Voor het raften willen we niet te laat komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten